De leeuw en Brussel

In het vooruitzicht van de herfstvakantie: een sprookje dat de vaders aan hun kleine kinderen kunnen voorlezen nog even voor het slapen gaan. Enige oefening voor de spiegel is aan te raden, kwestie van geloofwaardig over te komen bij vrouw en binnen- en buitenechtelijke kinderen.

De gulzige leeuw

Er was eens een leeuw die zo gulzig was dat hij helemaal zwaar en dik werd. Op een dag slikte hij in één hap Brussel in. Volgens de leeuw kwam die buit hem toe. Maar de hele hoofdstad van ons dierbaar vaderland lag hem algauw zwaar op de maag. Hij zakte door zijn poten en lag er liever lui bij dan dat hij op twee poten zat en een voorpoot in de hoogte stak.

De andere dieren van het Vlaamse Zwarte Woud begonnen te morren en keerden zich tot de tijger om hen te beschermen tegen het gevaar uit het zuiden des lands en de valse vriendelijkheid van de jagers uit Laken. Ze schonken de tijger cadeaus in de vorm van geld en hun stem. De leeuw daarentegen werd aan zijn lot overgelaten en daar hij te zwaar woog om nog te jagen, werd hij ziek.

De condor van Berlaymont

Plotseling was er een staatsgreep, geleid door de condor die zijn nest Berlaymont had genoemd. Dat vond hij de gepaste benaming omdat het voordat hij er zijn intrek nam een klooster was, en een klooster is een soort burcht. De ochtend na de staatsgreep werden alle bossen en landerijen gedegradeerd tot nutteloze gebieden. Ze bemoeilijkten het bestuur van Europa. Het bestaan van lage en hogere landen, dat viel nog te pruimen, maar het moeilijker maken dan het al is, daar moest nu eens eindelijk, na 70 jaar bestaan van de condor, een eind aan gemaakt worden. Alle afspraken en besturen met de vele gewesten van de democratische long van de wereld werden dan ook voor de middag opgezegd.

In de nesten, grotten en holen broeide verzet. Alle dieren jankten en krijsten tegen elkaar op. Helaas was het een compositie die niet te spelen was en nog minder om aan te horen. Kortom, niemand was er tevreden mee en er ontstonden ruzies tussen de dieren.

‘Hoe geraken we verlost van de condor? En hoe vinden we weer rust?’ blaften en kakelden de vele diersoorten van het Vlaamse Zwarte Woud. De leiders van de roedels, kuddes, horden en meutes maakten het grootste misbaar en sommige onder hen beweerden dat het de schuld van de leeuw was dat de condor hun oerwoud had veroverd. Had de leeuw zich niet zo gulzig getoond waardoor hij geen poot meer kon verzetten, was het niet gebeurd.

‘Rustig maar,’ murmelde de leeuw, ‘even geduld, ik vind wel een oplossing.’

Varkens van het kasteel

De volgende dag riep de leeuw in alle stilte de boeren, verhuurders van tractoren en bulldozers op om naar Brussel te trekken en het nest van de Condor te slopen. Dit voorstel werd met veel enthousiasme aanvaard. Nog voor de avondspits werd het voorstel uitgevoerd. De condor en zijn familie werden verrast, zodat tegen middernacht het Berlaymontgebouw tegen de vlakte lag. Op de terugweg werd langsgegaan in Laken en de varkens van het kasteel werden ontvoerd en geparkeerd daar waar ze thuis hoorden, in een stal.

Nu de dieren van het Vlaamse Zwarte Woud hun totale vrijheid hadden veroverd, werd er gefeest en op het hoogtepunt ervan werd de leeuw uitgeroepen tot paus, koning, Führer, tsaar, enfin, hij moest zelfs maar eens uitzoeken welke titel in zijn smaak viel. Hij hield een toespraak waarvan de essentie luidde: ‘Voortaan heerst niet de Wetstraat maar de Straatwet.’

Mediamuizen in actie

De volgende zondag defileerden alle dieren voor zijn nest. Ze bogen en groetten dat het een lieve lust was. Op maandag werd door de mediamuizen opgeroepen tot eenzelfde stunt om de verloren gebieden, Frans-Vlaanderen en Zeeland, terug te winnen. Het verklaart het overgewicht van de dieren van het Vlaamse Zwarte Woud. De leeuw wist dat, maakte veel beloftes voor de toekomst en trok zich terug op het Schoon Verdiep van zijn nest. Hij kwam enkel nog buiten wanneer hij zeker wist dat hem lof toegezwaaid zou worden.

Toen hij stierf werd hij gebalsemd en met veel pracht en praal overgebracht naar de crypte van de IJzertoren. In een marmeren kist met een deksel van onbreekbaar glas. Sindsdien wordt er op de laatste zondag van augustus een bedevaart georganiseerd en passeren duizenden mensen langs de kist. Andere dagen enkel op afspraak. Maandag gesloten.

[met dank aan Kurt Schwitters]