De oplossing voor het migratieprobleem komt van generatie Z, niet van ons

We reizen vandaag niet naar Groot-Brittannië. Neen. We reizen vandaag naar Vilvoorde, begin 21ste eeuw.

Wie hier op dat moment als jonge Vlaming school loopt (zoals ik), en de straat op gaat, die weet: vroeg of laat krijg je heibel. Hoofdzakelijk met moslims. Eigenlijk nog alleen met Marokkanen. De taal van de straat. Niets op af te dingen, op die ijzeren wet. Ondanks een politiek correcte opvoeding. Ondanks lessen ethiek allerhande, die zeggen, neen, wat zeg ik, smeken: ‘Gij zult tolerant zijn, ook voor uw belagers’.

Waarom deel ik deze kleine persoonlijke ontboezeming? Omdat ze cruciaal is om te begrijpen waarom we nu staan waar we staan in het migratiedebat. Iedereen herinnert zich nog de politiek correcte jaren negentig en tweeduizend. Dat was toen de geloofsleer. En, eerlijk: iedereen geloofde er ook in, min of meer.

Migratieproblemen? Als ze al bestonden, dan zouden ze zich wel als vanzelf oplossen. Als we maar begrip genoeg hadden. Behalve voor de Vlaams Blokkers. Die wisten de klepel hangen. En moesten bestreden worden.

Humo

De politieke correctheid was generationeel. Het product van de naoorlogse ‘volksopvoedende’ babyboomers, en, in mindere mate, van generatie X, hun kinderen die graag de Humo lazen.

Men kan hen die hypercorrectheid beide kwalijk nemen. Maar vaak was het met goede bedoelingen. Ze wisten niet beter. En ze hadden zelf weinig ervaringen die hun discours tegenspraken.

De realiteit voor mezelf – een millennial – was toch al merkbaar anders. Wij kregen echt problemen op straat, ook al werd ons verteld dat we overdreven, of, nog veel erger, dat onze concrete problemen met migrantenkinderen voortkwamen uit het feit dat wij ‘als blanke in een machtspositie zaten’.

Maar zelfs mijn generatie ging in Vlaanderen niet voluit tegen het heersende discours in. We moeten eerlijk zijn. Behalve VB-parlementslid Sam Van Rooy, die een grote mond heeft. Maar wel nog altijd een Belanger is.

Documentairemaakster Sofie Peeters deed nog een poging, maar het was toch nog erg vaak van ‘we mogen niet stigmatiseren’. Neen, natuurlijk niet. Zei de gestigmatiseerde Peeters, die in Brussel niet meer in een rokje op straat kon lopen.

Memes

Maar dingen borrelden verder op. Naast de politieke correctheid ontstond er plaats voor een migratiekritisch discours. Niet in de klassieke media. Wel op het internet. Door gedeelde ervaringen. Omdat steden en dorpen veranderden, je er niet meer naast kon kijken. Omdat de kinderen van politiek correctere generaties opgroeiden, en hun ervaringen te talrijk werden.

Dat is zeker het geval voor generatie Z, jongeren geboren rond de eeuwwisseling, die nu studeren of de arbeidsmarkt betreden.

Het is generatie Z die op het Vlaams Belang of de N-VA stemt, en er zich niet voor schaamt om dat ook meteen hun eerste stemervaring te laten zijn. Zij die memen, de echte karakaturisten van onze tijd, die met hun goedkope fotocollages en bijtende humor nog véél meer durven dan wat ooit in Humo stond.

Het is generatie Z die het heel normaal vindt ook moslimvrienden te hebben. Aan wie ze ronduit hun gedacht durven zeggen, en – en dit begrijpen seculiere babyboomers doorgaans écht niet – waarmee ze ook bepaalde waarden delen.

Een hunkering naar een traditioneel rollenpatroon, verantwoordelijkheid nemen, gewoon doen. Rust midden in de chaos. De Marokkaan die het vandaag ver wil schoppen, ook hij luistert naar intellectuele peptalk van Jordan Peterson, Andrew Tate en Joe Rogan.

Het verklaart ook meteen waarom de boksclub van Dries Van Langenhove moslims aantrekt. En waarom Van Langenhove geen filosofisch probleem heeft met hoofddoeken, zoals u al bij Doorbraak kon lezen.

Huis kopen

Het migratieprobleem lost zich dus wel op, net omdat de demografie verandert. En daar begint meteen ook het slechte nieuws: de progressieve volksopvoedende vrijheden die babyboomers zagen, en de ‘vrijheid blijheid’ die generatie X en ondergetekende genoten, ze zijn op hun retour. Door de opmars van de islam, jazeker. Maar ook door het verzet zelf van autochtone jongeren vandaag.

‘Laat ons met rust met uw progressieve vrijheden. Een gezinswoning kopen wordt onbetaalbaar, ook voor wie met twee gaat werken. Voor een griepje werden we in 2020 opgesloten. Welke vooruitgang?’ Zoiets.

U gelooft dat niet? Dan bekijkt u waarschijnlijk te weinig memes, en leest u nog te veel kranten. Of u gelooft dat wel? Dan hebt u misschien goed Johan Sanctorum gelezen, die ook lijkt te beseffen wat er aan de hand is.

Zware tijden

Het Westen zal waarschijnlijk opnieuw traditioneler worden. Door migratie, maar ook door de autochtone maatschappelijke reactie daarop. Daarbij zullen ook goeie ouwe progressieve verworvenheden sneuvelen, net omdat ze tegenwoordig veel te ver worden doorgeredeneerd. Moslims hadden er sowieso vaak geen boodschap aan. En autochtonen die dat wel hadden, die… tja, die raken in de minderheid.

Mispakt u zich vooral niet aan de feestjes van jongeren vandaag, aan hun ogenschijnlijke hedonisme. Onder de oppervlakte borrelt bij velen doelmatigheid. De doelmatigheid van overleven in zwaarder wordende tijden. Men is tegenwoordig aandoenlijk jong, maar ook heel snel oud.