De paradox van België

Die dekselse Dedecker doet het weer. Met de revelatie van de verrijzenis van zijn aanbiddersvereniging ontwapent hij grote smurfin Rutten en praetor De Wever. Die liggen nu uit schrik voor een electorale ippon bij nieuwe federale verkiezingen, aan de voeten van van Elio de roeper en Paul miseriemagneet. Dedecker was een judoka en dat is geen ploegsport. Hij is pathologisch niet in staat om met anderen in ploeg samen te werken; wat hij nu opnieuw bewijst. Nu alle bruggen met N-VA zijn opgeblazen, moet hij, bij eventuele nieuwe federale verkiezingen, van armoe zijn ter ziele gegane eenmanspartij terug reanimeren en enkele lijsten vullen met leeghoofdige Dedeckerdwepers. Of hij zijn vriend ‘wijde muil’, Theo Francken, zal kunnen losweken bij de N-VA is eerder bedenkelijk, want dan moet hij zijn compagnon de route uit Vlaams Brabant, Peter Reekmans, vanop een tweede plaats het kind door het raam laten hangen.

Religie als excuus voor carnaval

Ik geloof net als Anuna klimata in de klimaatgod Bikini die mij verplicht om in roze bikini naar school te gaan. De rechter oordeelt dat door de tropische klimaatopwarming er geen dwingende maatschappelijke behoefte is om in de klas te verbieden wat op het strand normaal is. In onze scholen is een verkleedpartij toegestaan zolang het maar aan een religie verbonden is en er geen dwingende behoefte is om het te verbieden. Binnenkort is het elke dag carnaval in de klas. Het officiële religieuze hoofddeksel van de Kerk van het Vliegend Spaghettimonster is een plastic vergiet en op 19 september vieren ze ‘International Talk Like A Pirate Day’ waarbij het gebruikelijk is dat je de ganse dag met een papegaai op je schouder rondloopt. Aanhangers van de Kerk van Shinshūkyō, ook wel Pana-Wavers genoemd, dragen uit een soort hypochondrische angst voor straling, volledige witte kledij met wit hoofddoek en mondmasker. De klederdracht van de aanhangers van het raëlisme is dan weer een overwegend fel roze Flodder-outfit. In de Verenigde Staten is er een stijgende belangstelling voor The Church of Euthanesia, een groene klimaatreligie   ̶  ik verzin dit niet   ̶ met als slogan: ‘Save the planet   ̶ Kill Yourself ‘. Of Greta Thunberg en Anuna Klimata tijdens de klimaatconferentie in New York een bezoek brengen aan de kerk is een staatsgeheim.

De ronde van de stilstand

Terwijl het vroeg carnaval is in de scholen rijden onze politici de ronde van de stilstand. Bij de openingstijdrit raakte niemand verder dan de opwarming en tijdens de eerste rit in lijn was er een massale valpartij over de startmeet. Sire, er zijn geen informateurs meer, enkel cadeaumandaatjagers wier enige verdienste erin bestaat om praetor De Wever en Elio de roeper aan dezelfde tafel plaats te laten nemen om vervolgens elkaar zwijgend het wit uit de ogen kijken. Het enige wat de conferentie van aan het kruis genagelde standbeelden heeft teweeggebracht is een perceptie van beweging. In werkelijkheid  betrof het niet meer dan een rondje schaduwboksen zonder schaduw. Jammer genoeg voor de supporters van Anderlecht spiegelt Kompany zich aan Vande Lanotte en Reynders, ‘veel bla bla, weinig boem boem’. Zou hij dan toch in de voetsporen van zijn vader willen treden en een politieke carrière ambiëren?

De paradox van Notte en Reyntje

Politici in België zijn eeuwig nietdoende en toch is er niets dat ze niet doen. Een Belgische paradox, ook wel ‘de paradox van Notte en Reyntje’ genoemd. Het doet me denken aan het boek Liever lui, de kunst van het effectief nietsdoen op het werk van Corinne Maier, een Franse econome en psychoanalytica. In haar boek beschrijft ze hoe je de perceptie van werken hoog houdt terwijl je eigenlijk niets doet. Je creëert de indruk dat je veel doet door niets te doen dat werk vraagt. Het boek gaat ook over hoe we alles en niets doen om te verbergen dat we eigenlijk maar één iets nastreven: geld. Politici vergaderen urenlang om te bewijzen dat ze hun loon en hun status waard zijn, waarna ze met ingewikkelde termen en paradoxale logica verhullen dat ze niets deden. Zoals Bart De Wever aan Jan Peumans fluisterde tijdens een regeringsonderhandeling: ‘Ik begrijp er niets van,’ waarop Peumans antwoordde: ‘dat is niet erg, de anderen ook niet.’