De pennenvriendjes onthullen verdienmodel van grote krant en klimaatschamen beroemdheden

Het is courgettetijd, wat betekent dat er veel courgetten zijn, maar ook voldoende nieuwsberichten die de pennenvriendjes nopen tot correspondentie. Doe er uw voordeel mee! En smakelijk. 

Beste Erwin,

Die ochtend stapte een opgewonden commercieel directeur van het Grote Mediahuis het kantoor binnen van de Grote Hoofdredacteur van één van hun Grote Kranten. ‘Heb je dat gezien,’ gooide de commerciële man, laten we hem Cédric noemen, want vaak zijn zo’n accountmensen tweetalig, wat doorgaans betekent dat ze thuis Frans spreken. ‘Heb je dat gezien’, zei Cédric en hij legde de krant op het bureau van de hoofdredacteur, opengeslagen op een pagina met een grote advertentie .

De hoofdredacteur – laten we hem Johan noemen, want hoofdredacteuren zijn meestal welopgevoede mannen uit Vlaanderen, Johan keek niet op van zijn scherm en grijnsde: ‘Tiens, geven wij onze Grote Krant nog altijd op papier uit?’ Het was een grapje natuurlijk. Johan wist goed genoeg dat de papieren krant dankzij de krantendeal met Bpost nog steeds  bijzonder winstgevend was. ‘Heb je die advertentie gezien?’, vroeg commerciële Cédric. Johan keek nog steeds niet op en schamperde:  ‘Ik lees niet eens de artikels van mijn krant, laat staan dat ik de advertenties zou zien. Als hoofdredacteur heb ik wel wat belangrijkers te doen.’

Even wou Cédric vragen ‘O ja, wat dan?’, maar hij wilde op goede voet blijven met de Grote Hoofdredacteur, en zei dus: ‘Johan, deze adverteerder kan een grote vis worden. Hij beschikt over enorme budgetten, want die worden toch niet gecontroleerd. Als jij nu eens zorgt voor redactionele content waarmee we van deze jongen een wekelijkse adverteerder kunnen maken bij onze krant. Weet je wel hoeveel dat zou opbrengen?’ Nu keek Johan al wat geïnteresseerder. Vleiende artikeltjes over een onderwerp dat grote merken ‘sexy’ vonden om bij te adverteren, dat kenden ze. Dat had de Grote Krant al veel opgeleverd.

‘Over welke adverteerder hebben we het precies?’ vroeg hoofdredacteur Johan, en bekeek de krantenpagina. Er stond geen slogan of logo. Enkel bovenaan ‘Beste Belgen’, en onderaan ‘Alexander’. Ernaast een foto van een lapzwans die Johan wel herkende. Hij begon te lachen. ‘Alexander De Croo? Cédric, jij wil dat wij vleiende krantenberichten schrijven over Alexander De Croo en zijn regering zodat hij wat meer bij ons zou adverteren? Jongen, toch. Sinds 2020 doén wij niks anders!’

Toen stapte de Grote Uitgever van het Grote Mediahuis opgewonden het kantoor binnen. Cédric en Johan sprongen meteen recht. Zo vaak kwam de Grote Uitgever niet vanuit zijn riante paleizen naar zijn bedrijven in België en Nederland, met dank aan de krantendeal met Bpost. ‘Hier is wat we gaan doen’, zei de Grote Uitgever. ‘Vanaf nu gaan we die Alexander en zijn regering kritisch benaderen. Hoe kritischer, hoe beter.’ ‘Maar, maar,’ zei Johan. Drie jaar geleden moesten we van u nog…’ ‘Tututut,’ zei de Grote Baas. ‘Kritisch schrijven, zodat die Alexander elke week een advertentie koopt om zich te excuseren voor zijn beleid.’ En weg was de uitgeefbaas. ‘Geniaal verdienmodel’, mompelden commerciële Cedric en hoofdredacteur Johan. En toen werd ik wakker uit deze mooie droom.

Befte Stef,

Het is niet enkel bij de vaderlandse pers komkommer en kwel. De Britse BBC had ook een ‘af-dag’ toen een van hun reporters meende te moeten polsen naar het seksleven binnen het Marrokkaanse vrouwenvoetbalteam. Het wil al wat zeggen dat hij er automatisch van uitging dat de dames van dienst de sapphische liefde aanhingen. De kersverse persmens had waarschijnlijk al teveel van het soort films gezien met actrices wier telefoonnummers al eens in de smartphone van onze premier opdagen. Daardoor waarschijnlijk in de veronderstelling verkerend dat dames in gemeenschappelijke kleedkamers onvermijdelijk tot wederzijds gepoets overgaan. 

De vraag veroorzaakte consternatie bij het team, want zoals iedereen weet, komt homoseksualiteit niet voor in de moslimwereld. Nergens en nooit. 

De BBC, doorgaans zo woke als een door een non-binaire eenhoorn uitgepoepte regenboog, schoot meteen in een aan tetanus grenzende kramp. ‘Het was nooit de bedoeling enig leed te veroorzaken’. Ook andere journalisten afkomstig uit aan woke lijdende regio’s zoals Canada keurden de uitspraak af.

Alleen de VRT schoot te hulp. Die verscheepte meteen een paar containers van het stof waar Eddy Demarez ooit door moest na zijn mopje over de Belgian Cats.

Goede Erwin,

Ik ken niks van voetbal, maar ik verneem dat een bekende voetballer anoniem naar Tomorrowland is gegaan. Ik snap niet waarom iemand überhaupt naar Tomorrowland in Boom gaat, want je kan die DJ-sets horen tot in Antwerpen en zelfs tot op Linkeroever. Een krant vroeg zich af hoe dat kwam. Ik denk: omdat ze luide k*tmuziek spelen door een grote P.A., toch?

Maar goed, deze bekende voetballer ging dus verkleed. Ik herkende hem niet op de foto, maar mij kan je dan ook wijs maken dat het hier gaat om Romelu Lukaku. Toch één ding: ik snap dat een bekende voetballer zichzelf vermomt, maar waarom als Marc Dutroux in de jaren ’90 versie?

Doelgerichte Stef,    

Er is ook een wielrenner die zich beter als Dutroux vermomt wanneer hij nog eens het vlaamssprekende gedeelte van deze treurlap betreedt: Philippe Gilbert. Flipper haalde de woede van zijn talrijke Vlaamse supporters op de hals door op de nationale feestdag een cartoon te delen waarop hij de Vlaamse Leeuw vertrappelt. Volgens de om fiscale redenen in Monaco residerende Gilbert – het is Gilbertooooo – is er in België geen plaats voor een Vlaamse vlag en dienen supporters hem enkel tricolor toe te zwaaien.
Een vlag vertrappelen is een der zwaarste beledigingen, maar Philippe Gilbert mag dat doen. Want Philippe Gilbert behoort tot de Goede Mensen. Hij is zelfs zo goed dat hij geen belastingen hoeft te betalen om zijn armlastige regio wat van zijn rijkdom deelgenoot te maken. Dan ben je wel héél goed!

En Philippe Gilbert is niet de enige die zo goed is dat hij niet eens goed hoeft te doen. Neem nu klimaatkrijger Leonardo Di Caprio. De man die vindt dat we allemaal onze auto moeten dumpen maar zelf met de helikopter van zijn jacht naar de kust vliegt om even een frietje te gaan steken. Of onze eigen klimaatkleuterleidster Francesca Van Thielen die haar tomeloze inzet voor de CO2 reductie enkele keren per jaar gaat vieren met goedkope rum en tango in Buenos Aires.

Maar de hoofdvogel van de luister-naar-mijn-woorden-kijk-niet-naar-mijn-daden-elite werd toch afgeschoten door klimaat-tsaar John Kerry die er met zijn privéjet op 18 maand tijd, 325 ton koolstof doorjoste. Kerry John – van zijn eerste leugen niet gebarsten – verklaarde onder ede dat hij niet eens over een privéjet beschikte! Toen men hem de factuur, het aankoopbonnetje en de fles Louis Roederer champagne die hij er bij gekregen had onder de geprononceerde neus duwde, wuifde hij dat simpelweg weg met de woorden ‘ooh maar die is van mijn vrouw’  

Een groot wijsgeer zei daar ooit iets slim over Stef, en dat waren wijze woorden!

Tot volgende week!