De pennenvriendjes zingen ‘from the river to the sea, tralala tralalie’

Beter een pennenvriend dan een goede gebuur. Dat is elke vrijdag het motto, wanneer Durnez en Vanmol weer hun correspondentie over de nieuwsweek op u loslaten. Ernst wordt enorm overschat. 

Beste Exclusieve Erwin,

Laat mij vandaag beginnen met een sensationele krantenkop. Exclusief! Waarom Franse premier Elisabeth Borne moest verdwijnen. Brigitte Macron (70): ‘Sinds dat mens 62 is geworden, kon ik mijn man geen moment meer met haar alleen laten’.

Waar heb je die gelezen, hoor ik je vragen? Nergens, helaas. Maar ik zou het graag gelezen hebben. Het lijkt mij ook geen toeval dat de nieuwe Franse premier een jochie van 34 jaar is en dus te jong voor Emmanuel. Hoewel. Een daddy/twink relatietje in het Elysée is ook weer niet geheel ondenkbaar.

Maar terug naar het fenomeen van de sensationele krantenkop. Koppen bedenken is een hele kunst. Maar één soort krantenkop is gemakkelijk te maken, omdat die altijd op het volgende neerkomt:

‘Hooggeplaatste Russische (vul functie in) overlijdt na (schrappen wat niet past) slecht kopje thee/val van balkon/vliegtuigongeluk/val van vliegtuigbalkon na slecht kopje thee.’

Voor interviews geldt dan weer dat een ‘van de ratten besnuffeld’ citaat het altijd goed doet. Zoals deze: ‘Conner Rousseau wordt dé figuur van het jaar’. Dat zei Stijn ‘biefstuk’ Baert in De Zondag, daarmee verklappend dat een voorspoedige comeback van de populaire Roma-basher bij Vooruit al een certitude is. Gelukkig noteerde de interviewer van dienst dat de razend populaire econoom op dat moment al twee rum-cola’s binnen gekieperd had. Mede-geïnterviewde Freya Van den Bossche verslikte zich even later in haar gin-tonic toen de interviewer vroeg of zij de nieuwe premier van België zou kunnen worden. En zo besefte ik eens te meer, Erwin: de mooiste zondagen zijn de zondagen die beginnen met een luide lach.

Hey James Bond van de grote gezinnen,

Wat las mijn lodderig oog deze week in de bedrukte pers? Het Britse Filminstituut zal voortaan waarschuwen wanneer er stereotypen in beeld komen.

Dat de gemiddelde 007-film niet echt een subtiel psychologisch drama met ingetogen karakterschetsen is, hoeft geen betoog. Je wéét dat er geheim-agent-gewijs een hoop flauwe seksistische moppen, onverantwoord veel koolstof uitstotende wagens en gendersolide bimbo’s over het scherm zullen flitsen.

Maar toch ben ik niet tegen zo’n waarschuwing, Stef. Ik zou ze alleen niet beperken tot Bondfilms maar tot de hele sector van het lichte vermaak. Daar wordt van oudsher in stereotypen gegrossierd als ware het een Chinese discounter van maoïstische modeartikelen.

Neem nu De Afspraak. Daar kan je op voorhand al invullen wie in het panel aanwezig zal zijn. Een figuur die de afgelopen week in opspraak kwam, een politicus die er de ballen van af weet maar die er iets heel links kan over vertellen. Een rechtse politicus die gekomen is om de linkse tegen te spreken maar er niet in slaagt omdat hij of zij om de twee woorden door de moderator onderbroken wordt en ten laatste een theatermaker/schrijver/acteur die er ook de ballen van snapt maar toch maar een mening heeft omdat er een boek of voorstelling gevent moet worden.

Andere stereotypen waarvoor gewaarschuwd kan worden, zijn de ‘obligate expert die er al tien keer naast zat maar mag terugkeren omdat de interviewer dan slimmer lijkt’, ‘de pompeuze senior writer met twee mondmasker, die mag opdagen omdat iedereen dan slimmer lijkt’. Of de ‘genderfluïde aandachtshoer met blauw haar die er voor zorgt dat de kijker thuis getroost naar zijn kroost kijkt en beseft dat hij het al bij al niet zo slecht gedaan heeft’.

Ik ben helemaal voor Stef, want dat stereotype kankeren op alles en nog wat, daar doet deze jongen niet aan mee!

Waarde slam cartoonist Vanmol, 

Vergeef me dat ik op deze plek nog even terugkom op het verhaal van Laura Domoor-o. De telegenieke zangeres verdedigde ooit ons land op het Eurovisiesongfestival. Maar vorige zaterdag verdedigde ze het recht van Hamas om Joodse vrouwen en kinderen te verkrachten, ontvoeren en onthoofden.

De feiten zijn bekend: Bart Vanvoorden, het lief van Caroline Gennez, had een festival georganiseerd in Mechelen om het Belgische voorzitterschap van de Raad van de Europese Unie te vieren. Daartoe boekte hij de ‘slam poëte’ Hind Eljadid. Bij het begrip ‘slam poetry’ horen alle rode lampjes af te gaan, omdat je weet dat het gewoon een ander woord is voor ‘wakkere stierenuitwerpselen op rijm’. Mogelijk gaf Vanvoorden Hind een hint, want zij bracht een bijzonder vreemde haiku van Herman Van Rompuy. ‘From the river to the sea, Palestine shall be free’, riep ze.

Ik heb het nagekeken, en dat is helemaal geen haiku van Herman Van Rompuy. Meer een ‘haatcoup’ van Hamas. Zorgvuldig geënsceneerd tumult ontstond. Iemand saboteerde zelfs de stroomgenerator. Waarna Laura Domoor-o de schone Vlaamse traditie van het vendelzwaaien nieuw leven inblies, maar dan met een Palestijnse vlag.

Het erge is: we kunnen het haar niet eens kwalijk nemen, want de Vlaamse hoofdstroommedia nemen alles wat Hamas zegt klakkeloos over en de oorverdovende stilte over wat er op 7 oktober gebeurde, wordt hooguit een enkele keer doorbroken door een buitenlands artikel dat een krant per ongeluk overnam. Twee dagen na de Palestijnse vlaggenparade reageerde Laura. ‘Ik wou geen steun betuigen aan Hamas’, verklaarde ze. Dat is toch alsof je met een Russische vlag zou staan zwaaien om daarna te zeggen dat je geen steun wilde betuigen aan Poetin. Domoor-o!

Hey Europamigo!

Alweer goed nieuws! Monsieur Patate est dans le purée.

Je hebt het ongetwijfeld gehoord, Charles Michel bedankt voor zijn job als voorzitter van de Europese Raad. Een job die onze Charel met presidentiële égards trachtte te larderen. Zo verzamelde hij bijvoorbeeld meer vlieguren dan een piloot met cockpit-verlatingsangst. Knap voor een ambtenaar die eigenlijk alleen maar vergaderingen moet voorbereiden, uitnodigingen versturen en zorgen dat iedereen een stoel heeft.

Dat dat laatste niet echt zijn sterkste punt is mocht zijn Nemesis, Ursula Von Der Leyen, ervaren toen Boer Charel – bij een bezoek aan Erdogan – zijn benige achterwerk in de enige vrije stoel mikte en van Frau Ursula een backbencher maakte. ‘Sofagate’ was geboren.

Maar kijk nu, Charles Mi heeft zijn leven gebeterd! Hij staat op en laat vrijwillig een stoel vrij ter waarde van om en bij de 33.000 euro per maand plus maaltijdcheques. Ok, hij verlaat die om op de stoel van partijgenoot Didier Reynders te gaan zitten. Maar dat is goed want ik ben van mening dat Didier Reynders niet genoeg gechareld kan worden.

Bij de EU waren ze evenwel compleet uit hun lood geslagen door zoveel opportunisme. Je moet dat begrijpen, Stef, die mensen hebben geen ervaring met Belgische blauwen, les bleu blanc belges. Dus daar werd harder met de ogen geknipperd dan in een stroboscoop-testrij.

Charles Michel degradeerde het ambt tot een pluche billenwarmer tussen twee verkiezingen in. De EU zou geen kakistocratie van kleptocraten zijn mocht er niet meteen een stormloop op de gegeerde vetpot losbarstten. En wie vetpot zegt denkt uiteraard aan grote vetsmurf, Frans Timmermans!

Jawohl Stephan! Frenske penske wordt vernoemd als mogelijke opvolger van onze blauwe geschelpte.

Het zit namelijk zo. Als er niet snel een opvolger benoemd wordt dan valt de eer automatisch te beurt aan het land dat dan het voorzitterschap heeft en dat zou dan Hongarije met de niet bepaald Europafiele Orban zijn. Een doembeeld van dien aard dat men Guy Verhofstadt eindelijk in een dwangbuis zou moeten afvoeren.

Maar kijk, wat kan een Hongaar beter stoppen dan een massieve vleesmuur? Dus: enter Frenske.

En ik ben uiteraard helemaal voor Stef. Want als Timmerfrans evenveel succes heeft met het afblokken van Orban als met zijn poging Geert Wilders te vermorzelen dan wordt Orban EU-president voor het leven en zijn we binnen tien jaar van die vermaledijde EU verlost!

*Heft met de vuist tegen het hoofd ‘ode an die Freude’ van Beethoven aan* 

Tot volgende week!