De pennenvriendjes hebben wat voorstellen voor Magnette

De pennenvriendjes lezen al die kranten heus niet voor hun plezier, maar om er verbindende en constructieve feedback op te geven teneinde ons land voort te stuwen in de vaart der volkeren. 

Beste hardwerkende Erwin,

Zoals je weet stem ik al heel mijn leven trouw voor de PS. Helaas woon ik niet in het paradijselijke Wallonië, zodat ik niet kàn stemmen voor de PS vanwege allerlei kortzichtige wetten. Maar mocht het kunnen, ik zou er nogal eens voor stemmen. Zeg nu zelf: de voorstellen van PS-voorzitter Paul Magnette – die wilskrachtige kaaklijn, die gewiekste blik! – zijn telkens weer een baken van licht die het duistere Vlaanderen welwillend leiden naar de weg, de waarheid en het goede leven!

’t Is dat er altijd kleingeestige knorpotten als Geert Noels klaar staan met goedkope kritiek. Die is dan meestal nog gebaseerd op flauwe argumenten: de zogenaamd ‘lage activiteitsgraad’ en ‘lage werkzaamheidsgraad’. Pff. ‘Da joenk’ heeft de mond vol dure woorden als ‘hervormingen in de arbeidsmarkt’ of ‘realiteitszin’. Realiteitszin, Erwin! Kan je je dat voorstellen?!  Alsof realiteitszin ook maar in de verste verte iets te maken zou moeten hebben met ons economisch beleid!

Neen, zeg ik. Laat ons voluit gaan voor de vierdagenwerkweek van ‘Populaire Paul’. 32 uur werken. Per maand. Uiteraard met behoud van loon. Wat zeg ik? Met loonsverhoging! Wat is daar zo onrealistisch aan, misschien? Het is toch niet omdat stielbedervers zoals jij en ik (maar vooral jij) elke dag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat naar een leeg blad zitten te staren, dat een ander daarom ook zo hard moet zweten en zwoegen en wroeten en vorten in d’eirde?

Sterker: we moeten Magnette aanmoedigen om méér en verdergaande voorstellen in te dienen. Behulpzaam als altijd heb ik alvast een paar suggesties.

– Elke werkdag vanaf 15.30 uur happy hour: 2 gratis pinten voor de prijs van 1 gratis pint.

– Iedereen maandelijks een zakje zaad waarmee het geld op de rug groeit.

– Voor alle trouwe partijleden een ezeltje dat geld schijt.

– Op weekdagen een tafeltje dat zichzelf dekt.

– Op zondagen gebraden kiekens die in de mond vliegen.

– Op restaurant altijd verplicht mayonaise bij de frieten zodat je daar niet telkens om moet vragen.

– Elke werknemer een pomp om ‘den baas zijn zak’ mee op te blazen.

– Alle krasloten altijd prijs, en dat minimaal 100 keer de aankoopwaarde van het krasbiljet.

Het zijn maar een paar ideetjes uit een eerste breinstorm. Maar je merkt: daar zit muziek in. We moeten het populisme niet te vroeg afschrijven. En bijkomend voordeel: we moeten de voorstellen niet vooraf laten doorrekenen. Ook niet achteraf, trouwens.

Inmiddels verblijf ik, u hartelijk groetend, kameraad Vanmol!

Vrij realistische vriend Stef, 

Over slechte ideeën gesproken, wat te denken van de realityshow ‘Astrid & Natalia: Back to reality’? Daarin gaan zangeres Natalia en beroepsaansteller Astrid Von Der Pussywagon een maand lang leven als het slag volk dat hun ticketjes koopt.

Daarvoor betrokken beide dames een royale rijwoning en kregen ze een startbudget van 4.000 euro. Menige alleenstaande moeder knipperde vol ongeloof met de ogen. Om het visueel wat te doen kloppen hadden de beide diva’s zich gehuld in iets waarvan ze veronderstelden dat paupers dat dragen. Iets tussen Kamping Kitsch en een plunje om het plafond te witten. Verder gedroegen ze zich alsof armoede iets besmettelijk was dat in de gordijnen kruipt en de gewone mens vooral uitblinkt in stinken.

Dat deze ‘poverty porn’ slecht zou vallen stond in de muurschimmel geschreven. Zelfs Herman Brusselmans mocht het afschuwelijk vinden bij Gert Verhulst – ook al zo’n gewone man – en even later ook nog samen met Siska Schoeters in de krant. Dat artikel deed bij mij meteen andere vragen rijzen.

‘Wat weet zo’n Siska daar nu van?’ bijvoorbeeld. Of ‘waarom ziet Herman Brusselmans er tegenwoordig uit als een lesbische galeriehoudster die iets heel conceptueel en feministisch doet rond ‘menstrueren tegen het patriarchaat’?

Beste bleke Vanmol,

Al honderden keren heb ik het je gezegd: als je nu eindelijk eens voorbij je witte privilege zou kijken, dan zou je misschien begrijpen waarom kansarme jongeren drugsdealer worden! Echt waar, Erwin, het is juist door jouw structurele racisme dat er drugsdealers zijn! Dat zeg ik niet alleen, dat zegt ook An Mertens, en die kan het weten want ze is kunstenaar en schrijver en ze woont nog in de Marollen ook! Uiteraard publiceert De Standaard haar schrijfsel. En niet zomaar een schrijfsel! Onderaan haar artikel lezen we: ‘Voor deze column werkte ze samen met een boom in het Zoniënwoud’. Ha! Da’s wat anders, he!

Ok, hier en daar verschijnen er zelfs bij Doorbraak al eens aardige stukjes van soms niet geheel onverdienstelijke medewerkers. Maar die worden nu eens nooit geschreven in samenwerking met een boom in het Zoniënwoud. En dat merk je er toch aan. Dan voel je: hier ontbreekt een stukje fotosynthese die zuurstof had kunnen geven aan het artikel.

Dus nogmaals, Erwin: hou nu eens op met altijd zo wit en geprivilegieerd en structureel racistisch te zijn. Begrijp je dan niet dat voor iemand met een Arabische naam een job in de logistiek van soft- en harddrugs de enige mogelijkheid is om een huis en een auto te kopen en kinderen groot te brengen? Wier enige toekomst eveneens zit in het overnemen van papa’s carrière? Zie je nu wel hoé structureel dat is? Ik moet nu stoppen, want ik werk voor deze column samen met een pastinaak en een paar aardappelen die inmiddels bijna gaar zijn.

Dag halfgare vriend Durnez,

Ik begrijp die mevrouw volledig. De keren dat ik mijzelf aangesterkt voelde door een smaakvolle interactie tussen gefrituurde knolgewassen begeleid met gefermenteerde aftreksels van granen zijn niet te tellen.

Iemand die de laatste tijd ook veel in het nieuws is – het is u misschien ontgaan – is de Russische president Poetin. Naast wat gedoe over landgeschil in zijn achtertuin nu ook wegens een uitlating van zijn Amerikaanse ambtgenoot Joe – de mannen – Biden. Herinner u dat Vlad onlangs zei dat hij Biden verkoos boven Trump omdat hij de eerstgenoemde meer ratio en ervaring toedichtte. Onvaste Joe bedankte hem daarvoor door hem een ‘dwaze klootzak’ te noemen. Of meer letterlijk ‘de mannelijke pup van een vrouwelijke hond’.

De Russen – die zelf wel wat onvriendelijkheid gewoon zijn – waren niet onder de indruk. ‘Het vernedert diegene die dergelijke woordenschat gebruikt.’ Dat is Russisch voor ‘Al wat je zegt ben je zelf’. Ook toen ‘sloppy Joe’ Poetin een ‘slachter’ en een ‘dictator’ noemde, reageerden ze laconiek dat ‘persoonlijke beledigingen de kans op succesvolle bilaterale relaties verkleinen’. Dat is dan weer Russisch voor ‘Ik mag van onze pa met u niet meer praten’.

Trump zelf beschreef zijn eigen veroordeling tot een boete van 328 miljoen euro wegens fraude cryptisch als ‘een vorm van Navalny’.

Waar hij het haalt weet ik niet maar als ik de ijskoude blikken zie die zijn Melania hem toewerpt, dan denk ik dat een Siberische goelag in vergelijking daarmee als een sauna aanvoelt.

Tot volgende week koude streek!