De pennenvriendjes ontdekten de route van het geld voor Dewinter

De pennenvriendjes lopen ook deze week weer achter de mediafeiten en haalden ze bijna in! 

Beste Erwin VanMoney

Vorige week leerden we dat de zwaar gewenkbrauwde Philip Michel Frans Dewinter al eens een naamkaartje durfde overhandigen aan een topchinees met daarop de sympathieke suggestie om 3.000 euro betaald te krijgen. Al of niet in ruil voor een etentje van hemzelve met Anke Van dermeersch. Logisch. Wie wil er in godsnaam met Anke gaan lunchen zonder daar goed voor betaald te worden?

Er was dus niet veel aan de hand, dacht ik. Ervaring leert mij immers dat grenzeloze naïviteit altijd de beste manier is om politici te beoordelen. De meeste journalisten huldigen ook die benadering, getuige het oordeel over de schitterende prestaties van Vivaldi in een van onze hoogkwalitatieve kranten.

Maar wie schetst mijn verbazing (Zou jij daar een ontwerpje van kunnen maken?) toen ik deze week in een andere hoogkwalitatieve krant las dat Chinese delegaties zowaar koffers met cash naar België sleepten.

Wow. Dat is andere koffie, euh, thee! Ik heb weinig tot geen ervaring met koffers vol cash, maar ik vermoed dat er meer dan 3.000 euro in één zo’n koffer kan. De titel suggereerde zelfs dat dat allemaal moest dienen om Filip Dewinter te betalen. Maar de topchinees gebruikte het ook om een volledige jaargang Saint-Emilion te kopen, en dure Bentleys. En overnachtingen in hotelkamers die een koffer vol cash per nacht kosten.

De geldstroom moet enorm geweest zijn. Als je eens goed nadenkt, Erwin, dan besef je dat het om méér ging dan  koffers. Dat moeten containers vol cash geweest zijn ! Ik heb nog geen harde bewijzen, maar mijn stelling is dat de Ever Given, het containerschip dat drie jaar geleden het Suezkanaal blokkeerde, van kop tot teen gevuld was met cash om via Dewinter invloed te kopen in België. En zo is die mastodont stuurloos geworden, natuurlijk. (De Ever Given, niet Filip Dewinter.)

Sterker nog: de Dali, het schip dat vorige week al even stuurloos tegen een brug in Baltimore knalde, zat natuurlijk ook vol cashcontainers.  Na de onthullingen in onze pers, moest die topchinees zich immers wenden tot een alternatieve route. Ik heb nog niet alles rond, maar ik plan een paar lunchkes en dan heb ik vast een sluitend dossier. Wordt vervolgd!

Beste onkreukbare Stef,

Terwijl de Vivaldisten zich op de hartstreek kloppen omwille van het vrijwaren van de koopkracht, mogen de Chinezen dat omwille van hun robuuste omkoopkracht.  Er duiken steeds meer verhalen op over ene Shao Changchun die met even dure als valse beloften bedrijfsleiders en politici probeerde in te pakken. De kracht van omkoping als het ware! Alhoewel je dat laatste ook zonder schroom van onze boven ons gestelden mag zeggen.

Viel het op dat er de laatste tijd her en der al eens een dissonante toon in de Vivaldi-symfonie te horen viel? Dat was snel weer voorbij! De inkt op het – voor de dagbladen zeer gunstig uitvallend krantencontract – was nog niet droog of het regende alweder lof als woedde er een lofmoesson. Plots was Vivaldi weer de beste regering ooit. Vivaldisten kregen onverklaarbaar hoge scores op hun parlementairen-rapport, gewoon om het feit dat ze het niet nog harder verkloot hadden. Gazprom Tinne bijvoorbeeld, die kreeg een uitmuntende score, met de bedenking dat ze het niet goed wist over te brengen. Met andere woorden, jij en ik zijn van slechte wil. We wíllen niet zien hoe goed Doel-loze Tinne is!

En dan was er ook nog een test! De Standaard ontwikkelde iets dat ons zou vertellen waar ons bolletje zich bevindt op de map van de goede kant van de geschiedenis. Want wat is er productiever dan de zondaar zelf te laten aanwijzen hoe zondig hij is? De vraagstelling leek die van een 14-jarige die zijn eerste lessen maatschappijleer achter de rug had.

Zo blijkt kernenergie niet zomaar een energiebron te zijn maar ook iets dat heel rechts is. Dienstencheques zijn dan weer zo links als een Engels rijvak. Ook pro-islamitisch zijn lijkt een heel progressieve eigenschap te zijn, niettegenstaande de islam zelf conservatiever is dan een ingevroren gepasteuriseerd bewaarmiddel in blik. En ook dieselwagens en stikstof blijken rechtser te zijn dan Margareth Thatcher tijdens die dagen van de maand. Moest ik niet beter weten, ik zou de bedrukte pers er van verdenken onze gedachtestroom te willen sturen. Maar om nog even terug te komen op de uitdeelchinees Shao. ‘ Hij gaf mijn man een blackberry cadeau, dat was verdacht’, zei de weduwe van een bedrijfsleider die de blackberry nooit gebruikt had wegens iets in het snuitje.

Herinner je nog wie indertijd zowat verslaafd was aan zijn blackberry? Yves Leterme! Wie kreeg er later een topjob in een Chinees bedrijf? Leterme Yves! Ik vind dat ook verdacht.

Beste MiddenveldErwin,

Normaal treed ik elke preventieve test onverschrokken tegemoet. Prostaat, stoelgang, teenschimmel, schizofrenie, ik ben overal uitvoerig op getest. Maar of ik links of rechts ben? Oei… voor die confrontatie schrik ik terug. Stel dat ik nu iets te links of te rechts zou blijken? Wat zijn dan de volgende stappen? Heropvoedingstraject? Lobotomie? Een mRNA-prik? Een PCST (Politically Correct Safe Ticket)? Of meteen preventieve ruiming?

Mijn wantrouwen werd er niet kleiner op toen ik een dag later de volgende oproep las in hetzelfde dagblad: ‘Hoe gaat u ermee om als uw vriend of partner veel linkser of rechtser is?’

Stel je dàt eens voor, Erwin. Je eigen partner (m/v/x) die plots tégen kernenergie is en vindt dat jongeren gratis met de trein moeten mogen. Hoe moet zo’n relatie ooit nog verder? Huiselijk geweld zou uiteraard de efficiëntste oplossing zijn, maar daar doet men anno 2024 een beetje flauw over en voor je ’t weet beland je in een cel met vier Albanezen die je een broodje uitwerpselen doen eten.

Ik kan mij de huiver al voorstellen bij de gemiddelde mediamens. Oh nee, mijn partner (m/v/x) vindt dat de overheid mensen moet helpen om te huren op de privémarkt in plaats van zelf sociale woningen te bouwen! Help! Ik leef samen met een nazi!

De oplossing voor dit ellendige probleem vinden wij gelukkig in het federaal parlement. Of liever: in de koffiekamer aldaar. De benaming ‘koffiekamer’ is misleidend, want voor 191 euro per jaar kan je er alcohol nuttigen à volonté. Enkel die zuurzakken van de PVDA doen niet mee. Ten eerste hebben die sukkels geen 191 euro en ten tweede mogen zij zich van Stalin en Mao enkel verlustigen in water, koffie of thee.

Vergis je niet, Erwin: de koffiekamer is de institutionele rots waarop onze democratie rust. ‘Wie dit wegneemt’, schreef Wouter Beke vorige maand nog op Facebook, ‘neemt de laatste collegialiteit weg tussen links en rechts’.

Ziedaar dus ook de oplossing voor alle links/rechts-relaties. Haal eenvoudigweg een jaarvoorraad alcohol in huis en kraak een fles zodra er een gruwelijk meningsverschil dreigt over de prijs van dienstencheques of de beperking van werkloosheidssteun in de tijd. Schol!

Appendix bezittende vriend Stef,

Het voorjaar komt er aan, de bladeren vallen! In de vorm van boeken deze keer. De dode-bomen-industrie draait op volle toeren want het is verkiezingstijd. Niet alleen wordt er duchtig met folder en poster gezwaaid, ook print elke campagne zijn onvermijdelijke boek.

De laatste is een duo-worp van Theo Francken en Sander Loones: ‘De puinhopen van Vivaldi’. Het betreft hier een kwinkslag naar ‘De puinhoop van paars-groen’ van Geert Bourgeois, die het op zijn beurt als een raaf stal van Pim Fortuyn’s ‘ De puinhopen van acht jaar paars’.

Zoals gezegd, zo’n boek is geen unicum, daar weten ze bij De Slegte alles over. Zo lanceerde Groen-duovoorzitter Jeremie Vaneeckhout ‘Nu of nooit’ over zijn plannen tot een aanslag op Nadja Naji. Bart De Wever bracht ‘Over woke’ uit. Een handige handleiding over hoe je tegen de woke-agenda kan fulmineren terwijl je hem uitvoert. Minister van Justitie Annelies Verlinden bracht op haar beurt ‘Eerlijk gezegd’ ter wereld. ‘Eerlijk gezegd…’ is een uitdrukking die zij vaak hoort, meestal gevolgd door ‘… begrijpen wij niets van jouw tweets, Annelies’.  En Hilde Crevits liet ‘Tussen eb en vloed’ drukken. Een boek voor het kusttoerisme en het moment van de dag met de minste kans op stoelen en parasols die door de lucht vliegen. 

Verder wachten we nog op ‘In een wip door Italië’ van Alexander De Croo, ‘Hebt ge van mij al een dossier gezien dat technisch gecompliceerd was … en niet is opgelost geraakt?’ een moppenboek van Tinne Van der Straeten en ‘De beste longdrinks en cocktails die je kan maken tijdens interpellaties in het parlement’ van Wouter Beke.

Tot volgende week, cocktailshake!