De pennenvriendjes boeren achteruit

Wie dacht dat de pennenvriendjes vrije vogels waren die in hun correspondentie zomaar konden publiceren wat ze wilden over de actualiteit van de voorbije week, komt bedrogen uit .

Beste Erwin, collega pennenvriend,

Heb jij ze ook al ontvangen? De nieuwe Europese richtlijnen voor pennenvriendjes? Ze zijn niet mals. Onze correspondentie bevat te veel toxische woorden. Erger nog: de neerslag ervan veroorzaakt in een straal van 500 meter een uitstoot van hinderlijke geluiden als ’tss’, ‘grmpf’ of ‘Haha!’  Bovendien moeten we 4% van onze teksten schrappen ten voordele van witruimte op de pagina in verband met de bladspiegeldiversiteit.

Nog iets: Europa wil niet dat we de hele week door kranten lezen. Dat is te energie-intensief en veroorzaakt een afvalberg. Volgens de nieuwe regels mogen we papieren kranten enkel op onpare dagen consulteren en online moeten we een maximale schermtijd respecteren van 2 uur per dag.

Het vernoemen van politici in onze rubriek wil Europa geleidelijk uitfaseren in verband met het streven naar een satireloze samenleving tegen 2030.

In feite wordt ons het werken onmogelijk gemaakt en bevinden alle pennenvrienden in Europa zich in een staat van voortdurende rechtsonzekerheid. En pennenvriendschap overlaten aan onze zonen en dochters zit er ook niet meer in. Welke toekomst hebben zij daarin nog? Daarom gaan we morgen met onze laptop de belangrijkste verkeersaders van ons land blokkeren.

Om maar te zeggen, Erwin. Ik steun de boer. Sterker nog: ik laat er regelmatig zelf één.

Vier keer vier trekker Stef,

Je kan van onze bedrukte media zeggen wat je wil maar het feit dat de agrarische agitatie – ook wel gekend als ‘boerenprotest’ – zo laat onze contreien bereikte is volledig te danken aan de fabelachtige knowhow inzake doodzwijgen die onze pers in de loop der jaren wist op te bouwen. Het was pas toen Joël De Ceulaer in een uitzending van De Afspraak moest inbellen vanuit een door Boeren geblokkeerde wagen dat er geen ontkennen meer aan was. Tractor-colonnes deden de laptops van de redactietafels daveren, het mestoverschot had de ventilator bereikt.

Maar terwijl onze dra-zonder-land-bouwers de kastijding door de stikstofgesel dienen te verduren wordt het groeigas over de plas op uiterst creatieve wijze aangewend. ‘Als het stikstof heet kan je er iemand mee verstikken’ dachten ze in de USA, niet voor niets het land van opportuniteit. Ene Kenneth Smith – die om de een of andere reden de straffe des doods over zich afgeroepen had – werd naar gene zijde gevoerd middels  ‘stikstofhypoxie’.

Allemaal goed en wel schrijft de krant maar – er is altijd een maar – ‘dit is gevaarlijk’.

Geen mestoverschot, Sherlock! Welk potentieel gevaar had het nieuwsorgaan, los van het creperen zelf, dan voor ogen?  Een vale teint? Koude voeten? Stijve spieren ’s anderendaags? Ikzelf zie bij verstikking door stikstof in ieder geval weinig potentiële klachten op de langere termijn.

Misschien moeten we hier eens een factchecker op los laten. De meesten zien er toch uit als ervaringsdeskundigen.

Bovenste beste boerse Vanmol,

Naast al dat boerengedoe, moeten we het toch ook eens hebben over achteruit boeren.

En dan komen we vanzelf uit bij onze vrienden socialisten. Omdat die altijd zo positief in het nieuws komen, lanceerden ze nu een reclamecampagne die hen eens in een wat negatiever daglicht zette.

Je weet wel: links een kleurrijk prentje met een sos of sossin en de term ‘Vooruit’, rechts een zwart-wit prentje van een mottige, andersgezinde politicus en het opschrift: ‘Achteruit.’  Op het Vooruit-prentje zien we dan bijvoorbeeld een Caroline Gennez en de tekst: ‘Subsidieert Hamas’. En bij Achteruit staat dan pakweg Michael Freilich met de tekst: ‘Stinkt naar gefillte fisch.’

Vroeger moesten we kiezen tussen ‘links’ en ‘rechts’. En ik wil nu niks suggereren, maar sinds een vrouw de partij leidt is dat – moeilijk uit mekaar te houden – ‘links’ en ‘dat ander links’ veranderd in ‘vooruit’ of ‘achteruit’.

Maar goed, het blijft vergelijkende reclame. Dat mag dan in Amerika gebruikelijk zijn, in onze contreien zijn we dat niet zo gewend, en daarom komt het ook nogal brutaal over. Toevallig heb ik in een van mijn vorige levens nog gewerkt voor een Brussels filiaal van een multinationale reclamegroep waarvan ik de naam niet meer exact weet, maar het was iets als: ‘Dowey, Fockham & Howe.’

Leuke anekdote tussendoor: toen ik eens een internationale spot voor keukenpapier moest adapteren voor Vlaanderen, kwam ik terecht in een eindeloze discussie met de Nederlandse marketingmanager die maar niet wou geloven dat Vlamingen niet ‘jus d’orange’ zeggen. ‘Nou, ik woon toch al zeuven jaar in België en ik hoor en lees overal ‘jus d’orange’, hoor’. – ‘En wààr in België woont u?’ – ‘In Brussel.’ – ‘Ah…’

Maar wat ik in die reclamejaren geleerd heb is dat een adverteerder beter zijn eigen propositie kan claimen dan zich af te zetten tegen de concurrentie. Ook al omdat je bij vergelijkende reclame eigenlijk geld uitgeeft om de concurrentie te noemen of te tonen, zelfs al is dat dan op een negatieve manier.

Ach, het is een leuk bedacht communicatietrucje, hoor, dat ‘Vooruit/Achteruit’. Maar ik zou zeggen: ‘aan de kant’.

Yo Stevie, mothaflakka!

Omdat je het toch over afschuwelijke beelden hebt. Wist je dat Roeselare de hoofdstad van de flakka is? Dat is voor een keer geen potsierlijk volksgebruik waarbij onoorbare dingen gebeuren met ganzen, ossenvet en dorsvlegels. Neen, het gaat hier om de nieuwe designerdrug flakka. Dat heet zo – designerdrug – omdat het duur is en snel pijnlijk aanvoelt.

Het is ook een zombiedrug. Zo genoemd omdat men er raar gaat van bewegen en onverstaanbaar begint te brabbelen. Tevens de voornaamste reden waarom die zo lang onder de radar kon blijven in West-Vlaanderen.

Wat mij nog het meest intrigeerde is dat in Roeselare een verdacht overledene is gevonden met een portie flakka én een portie friet! Hoe Vlaams is dit? ‘ Een portie “weg van de wereld” met tartaar en een curryworst spéciale!’

Ofwel was het een Gentenaar die om ‘ne gruute friet mee uufflakka’ gevraagd had.

’t Is toch waar, waar?

Tot tnaaste weeke peeke!