De pennenvriendjes rollen vechtend als politici over straat

Het zijn geen komkommertijden meer zoals vroeger. Arme pennenvriendjes! Al dat nieuws moeten volgen en daar nog dwazigheden en zotternij over moeten plegen ook. Werkelijk niets is hen teveel voor het algehele welzijn van de Doorbraak-lezer. 

Beste Erwin den boxeur,

Hoe vreselijk is het als het grappigste nieuws van de week net komt op het moment dat onze dierbare correspondentierubriek al is verschenen. Uiteraard ben ik geen complotdenker maar ik weet zeker dat de reptilianen uit onze deep state erachter zitten. En als die denken dat ze daarmee onze hoon en spotternij kunnen ontwijken, dan kennen ze de pennenvriendjes nog niet goed!

Zo gezegd, zo gesproken. Derhalve neem ik u mee naar woensdagavond 21 juni 2023. Het kernkabinet vergadert over de verdere carrièrekansen van Hadja Lahbib, de sympathieke niet alleen inzake Nederlands onkundige minister van Buitenlandse Zaken die gretig visa uitdeelde aan slachters, beulen en gemeen volk dat hier niks te zoeken heeft.

Het begint laat te worden en iedereen merkt op dat Frank Vandenbroucke geïrriteerd raakt. Want die had ook nog een agendapuntje in gedachten. Een zenuwtrekje rond zijn ogen en een steeds bredere grijns wijzen erop dat de situatie elk moment kan ontploffen. Zei ik dat iedereen het opmerkte? Sorry, dat moet zijn: iedereen behalve Vincent Van Quickenborne.

De spanning in de zaal is te snijden. Zelfs onze Franstalige vrienden Dermagne, Clarinval en Gilkinet willen liever niet dat meester Frank in een Franse colère schiet. Van Peteghem probeert de sfeer er in te brengen met een mopje over twee fiscalisten, een pastoor en een Hollander. Niemand lacht. Petra De Sutter gaat nog eens rond met thee en gebak om het gezellig te houden. Tevergeefs. Tot plots Alexander De Croo – want ja, ook hij mag het kernkabinet bijwonen –  het debat over Lahbib afsluit zonder akkoord. Van Peteghem begint zijn kleurpotloden al in te pakken, De Sutter haalt de kruimeldief en Clarinval zoekt op zijn smartphone de snelste weg naar Dinant, als plots Vandenbroucke luid kucht. Allen verstijven. ‘Als er geen akkoord is over Lahbib’, zegt hij met die valse toon van een hypocriete pastoor hem zo eigen, ‘dan wil ik tenminste een akkoord over de ereloonsupplementen voor radiologen.’ ‘Maar,’ piept De Croo voorzichtig, de bovenlip vochtiger dan ooit, ‘dat dossier staat vrijdag op de planning’.

En dan gebeurt het. Cruisergewicht Vincent Van Quickenborne snuift eens vervaarlijk en staat recht om de zaal te verlaten. Waarop vedergewicht Vandenbroucke plots uithaalt en Van Quickenborne met een linkse hoek knock-out slaat. Gejuich stijgt op rond de tafel. De Croo komt er bij staan en begint tot tien te tellen. Bij zeven springt Quick onverwacht recht om een directe stoot uit te delen aan de minister van Volksgezondheid. Lang verhaal kort: de match heeft nog een half uur geduurd, waarna ze mekaar feliciteerden en, na een kort bezoek aan de dichtstbijzijnde spoedafdeling, samen een pint zijn gaan drinken en een frietje steken, voor Vandenbroucke een glaasje mineraalwater en een appeltje.

Zo is het écht gegaan, Erwin. En niet anders.

Yo Mike Stefson,

Het is toch om het Patagonische schurft van te krijgen? Sinds het ontstaan van de smartphone mag er niets gebeuren of er zijn beelden van. Er mag geen teljoor geserveerd worden, er mag geen kat een rare beweging maken of het beeldmateriaal daarvan prijkt seconden later reeds op de sociale media. Tot treurnis van iedereen die toch maar een duimpje omhoog geeft om het ego van de auteur terwille te zijn. Maar als er eindelijk eens iets geestig gebeurt in de politiek dan ineens niks, nada, noppes!

Dat sacochengevecht tussen Frank de plank en halve cent Van Quickenborne had ik wel eens willen zien. Dat moet goddelijk geweest zijn! Een floeren stylo zoals Vandenbroucke die Van Quickenborne vastgrijpt, de man heeft zoals geweten de spiertonus van een naaktslak. En mekaar dan bargoense woorden als ‘schobbejak’ en ‘gajes’ toeroepen terwijl ze mekaar in de armen pitsen. Beelden die zonder twijfel de tweede druk van Vlaamse Canon zouden halen.

Er waren dan wel weer beelden van de aanvaring die de latin lover uit Madurodam – onze ‘reservist’ Georges-Louis Bouchez – had met enkele gebelgde fietsers in Knokke. De aanleiding van het dispuut is niet geheel duidelijk maar blijkbaar had een der fietsers een klap gegeven op de ruim zittende wagen van de MR-voorzitter. Die liet niet begaan en klom via een touwladder uit de automobiel, terwijl hij bezwoer dat hij de onverlaat in de enkels zou bijten.

Daarop keerde de potige pedalist op zijn stappen terug en gaf kabouter Dwars een duw van jewelste. Bouchez koos daarop voor de tactische terugtrekking en het dreigement ‘de polies te bellen’. De vriendin van Georges-Louis koos meteen de kant van de kleine man en riep in een Franse colère iets gemeen over zoute Vlamingen.

Al bij al een weinig verheffend spektakel. Net zoals wij dat graag hebben, Stef!

Beste brave burger Vanmol,

Het kan niet lang meer duren voor er maar één krant overblijft in Vlaanderen, gezien het tempo waarin ze steeds meer mekaars stukken overnemen. Synergie heet dat in marketingtermen. In de echte wereld zou je het bloedarmoede kunnen noemen. Tegenwoordig brengt De Morgen regelmatig Humo-stukken op zijn website.  Deze week dacht ik zelfs dat ze een stuk uit de hilarische Humo-rubriek ‘Het Gat Van De Wereld’ hadden overgenomen. Maar het bleek toch om een ernstig rapport over de federale ministers te gaan.

Dave Sinardet verkondigt daar bijvoorbeeld dat Alexander De Croo tijdens de coronacrisis empathisch communiceerde. Blijkbaar heb ik de memo gemist waarin de betekenis van het woord ‘empathisch’ veranderd werd naar ‘geen tegenspraak duldend en potdoof voor enige wetenschappelijke redelijkheid’. Nog volgens Sinardet heeft hij onze koopkracht het best beschermd van alle EU-landen. Waarschijnlijk daarom dat we meer dan ooit in Frankrijk onze inkopen gaan doen om tenminste nog een béétje waar voor ons geld te krijgen.

Maar er zijn natuurlijk nog andere topministers. En wie is er topministerder dan topperdetop Vandenbroucke? Volgens Carl Devos ’tijdens de coronacrisis een verademing voor het gros van de bevolking’. Ik zou het woord ‘verademing’ toch niet te snel gebruiken voor iemand die ons voornamelijk het ademen bemoeilijkte met verplichte mondmaskers alom. En een verademing was het sluiten van winkels en horeca ‘voor het schokeffect’ ook niet, en al zeker niet financieel.

Jan De Maeseneer (UGent) maakt het nog bonter en zegt dat de minister na de tweede golf ook een plan uitrolde om de geestelijke gezondheidszorg toegankelijker te maken, zodat iedereen voor 11 euro naar een psycholoog kan. Het komt mij voor dat De Maeseneer dringend zelf een psycholoog nodig heeft, en als het even kan ook een psychiater en een neuroloog. Als hij werkelijk denkt dat de geestelijke gezondheidszorg in België toegankelijker is geworden tijdens en na de coronacrisis, dan wijst dat op zorgwekkende hallucinaties die zover af staan van de realiteit dat zelfs een woke scenarist van Netflix zou zeggen: ‘Wow, dat staat ver af van de realiteit’.

Ik bespaar je de rest van het artikel, maar nog 1 uitschieter: volgens Carl Devos loopt er inzake expertise qua energie niemand beter rond in de Wetstraat dan Tinne Van der Straeten. Dat gaat dan over ‘energiebevoorradingszekerheid-interesseert-mij-niet-Tinne’. Je begrijpt, Erwin, na lezing van die zin ben ik even aan het zuurstofapparaat moeten gaan liggen.

Beste schlagerschrijver Stef

Ik zou niet te zeer wakker liggen van politieke analyses in Humo. Herinner u nog hun gespeelde verontwaardiging over het feit dat er al eens ‘verstop-de-salami’ gespeeld wordt in de backstage bij Rammstein. Humo is de Joepie voor onvolwassen volgroeiden.

Maar om bij de Joepie te blijven. Je kan nooit raden welke blijde mare de mollenburcht net bereikte. Jo Vally gaat in de politiek! Volgens mij gaat hij het nog goed doen ook. ‘ Ik ben 64 en heb nog een goed voorkomen, het is nu of nooit’, zegt het hitwonder. Daarmee alleen al bewijst hij ver genoeg van de realiteit te staan om een toppertje in de Belgische politiek te worden.

Jo wil daarbij hulp en advies inroepen van Jean-Marie Dedecker. Het is dikke mik tussen die twee. Zo vindt Jo dat Dedecker de gedroomde premier zou zijn en Jean-Marie op zijn beurt zou Joris Vallei voor zoveel vriendelijkheid bedanken met een ministerpost op buitenlandse zaken. ‘Dan kan je geregeld eens op reis gaan’, dixit de XXXL zwarte gordel.

Ok, maar dan moet Jumbojet Jo wel tijdig zijn reisjes aanvragen om niet te eindigen als Goedele Liekens deze week. La Liekens had het gepresteerd om een reisje naar New York te boeken om daar – op haar vraag, op haar initiatief – de vrouwenrechten te redden. Dit buiten de goedkeuring van de Kamer om. Als lid van Open Vld vond ze ook dat schaamte niet aan de orde was om alsnog via een ommetje de reisonkosten te recupereren ondanks het feit dat ze al een forfaitair bedrag van 2.500 euro ontvangt om dergelijke onkosten te dekken. Over dekken weet ‘ons Goedele’ alles dus werd de belastingbetaler een potje vaseline in de handen geduwd en gesommeerd voorover te bukken.

De kritiek die daarop aanzwol deed ze af als ‘een heksenjacht’ om meteen het modewoord van de week te gebruiken. Iedereen had deze week wel ergens te maken met het verschijnsel. Rousseau krijgt aanklacht aan de broek: heksenjacht. Vandenbroucke mag de andere ministers niet meer aanvallen in de Kern: heksenjacht. De vriendin van Bouchez roept ‘sale flamand’: chasse aux sorcières!

Misschien kan volksvertegenwoordiger Vally er een liedje over schrijven.

‘Aan alle vrouwen die ik heb gekend.
Die zichzelf te vaak hebben verwend.
Die vol praal en pracht
Varen met een heksenjacht.
Met een onkostennota ben j’een krent.

Tot volgende week, grote oversteek!