De pennenvriendjes teruggeflitst naar 43 jaar geleden
Fake boventitel al meteen ontmaskerd in ondertitel!
foto © Vanmol
Over het lerarenteveel, wolvenderadicalisering, de culturele onderklasse, de ruk naar extreemrechts en de ombossing van ons land.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementIs er nog ander nieuws dan verkiezingsnieuws? Wis en zeker! De pennenvriendjes ontfermen zich eens te meer over wat écht belangrijk is en delen volstrekt onbaatzuchtig hun correspondentie met u. Ja, ook met u daar!
Vanmol!
Waar is de tijd dat we steevast aangesproken werden met onze achternaam en een dik vet uitroepteken daarachter? Onze schooltijd. Ik lees thans, Vanmol!, geweeklaag over het huidige lerarentekort. En ik vraag u: wat is het probleem? Wij hadden destijds leraren te veel. Echt élk lesuur stond er weer een andere voor de klas. ‘Kunt u mij horen achteraan?’ vroeg die dan en wij riepen terug: ‘Ja, maar het stoort niet’.
Nu, genoeg over échte problemen, laat ons net als andere media focussen op de flauwekul.
In het verre Zonhoven en Hasselt zijn vorige maand 18 schapen en een lammetje doodgebeten. Uit DNA-onderzoek van het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek (INBO) blijken ze wel degelijk doodgebeten door een wolf. Gelukkig hebben we zo’n instituut, anders zouden we nog denken dat het een lief klein konijntje was geweest. Of een gedrogeerde eekhoorn. Voor hetzelfde geld kon het ook gaan om een steenmarter met een Palestijns sjaaltje uit protest tegen het disproportionele geweld in Rafah.
Maar niets van dat alles. De dader was een wolf. Het INBO gaat nu uitzoeken om welke wolf het gaat. En waarschijnlijk ook of er iets is misgelopen in diens jeugd. De wolf ondergaat daarna een deradicaliseringstraject, moet een bezoek brengen aan de Dossin-kazerne en krijgt voorlichting over de vele voordelen van veganisme. Komt helemaal goed.
Durnez!
Ik heb school gelopen in het H. Kruiscollege van Denderleeuw. Daar verhieven ze het aanspreken met de familienaam tot een transgenerationeel gegeven. Ik verklaar me nader. Ik kwam van de basisschool van Teralfene naar de eerste moderne in het college, vastbesloten mijn leven te beteren en voortaan mijn best te doen op school. Ik zette mij op de eerste rij. De leraar begon met de naamafroeping der ‘novicen’. - Naam? - Erwin Vanmol - De volgende, naam? Wacht eens even… Vanmol… Heette uw vader Romain Vanmol - (ik fier) Jazeker pater! - KLETS! Dit is voor alles wat ge nog gaat uitspoken!
Onnodig te vertellen dat ik de volgende les helemaal achteraan zat om meer dan een armslengte afstand te bewaren. Met als gevolg dat ik meteen ook tussen de minder gemotiveerde leerlingen zat en enkel maar het vooroordeel van Pater F. bevestigde. Ik was het eerste geregistreerde slachtoffer van ‘molisme’. Discriminatie op basis van familienaam, meer bepaald de naam Vanmol.
Dat brengt me naadloos naar de volgende kop: ‘Uiterst rechts probeert de woede op te poken tegen een zogenaamde culturele elite.’ Ok, niet naadloos, het ene heeft niets te maken met het andere, maar ik lees dat hier net, dus schrijf ik er over. ‘Uiterst rechts probeert de woede op te poken tegen de culturele elite‘. Daar valt iets over te zeggen, maar hebben we hier niet te maken met een klassiek wie kwam eerst? De kip, het ei of Jos de snelpoeper?
Ik heb naast het college ook lange jaren gesleten in het kunstonderwijs en ik kan u verzekeren dat rechtse mensen daar niet tot de hogere primaten gerekend worden, laat staan de menselijke soort. Van de kant van de ‘culturele elite’ is zeer weinig liefde verloren gegaan. Dat er nu van de weeromstuit een soort van rancune komt boven drijven lijkt me niet geheel onlogisch. Wat me dan weer wel heel onlogisch overkomt is dat Bart Eeckhout het bewijs van de ondemocratische tendensen bij rechts ziet in het feit dat ze de wil van de meerderheid zomaar wil vooropstellen. O tempora! O mores!
Bangelijk grave Erwin,
Excuseer dat ik u aanspreek in jaren ’90 jargon, maar ik waande mij deze week 43 jaar terug in de tijd. Dat komt zo. Nietsvermoedend nam ik dinsdag De Morgen ter hand en zag de kop: ‘De ruk naar extreemrechts‘. Ik bladerde nog even verder of er nog nieuws was over operatie Desert Storm, of de rellen in Los Angeles na de mishandeling van Rodney King. Maar niets. Zelfs geen verslag over het bezoek van Michael Gorbatsjov aan Japan.
Ok, we waren dus niet onverklaarbaar terecht gekomen in 1991. Ze hadden gewoon bij De Morgen vier decennia lang niet goed opgelet. Dan is het natuurlijk hard ontwaken als je plots vaststelt dat er weer veel Vlaams Belang gestemd wordt. Het artikel bood tal van onverwachte inzichten en onthutsende onthullingen. Wist je bijvoorbeeld dat VB-sympathisanten negatief denken over migratie? En dat ze scherper zijn voor de islam dan andere Vlamingen? En het strafste van allemaal: de VB-sympathisant is tegen woke! Wie had dat gedacht?!
Wat er ook van zij: de gemiddelde VB-supporter is toch een tikje consequenter in zijn denken dan de doorsnee linksdraaiende ‘Queer for Palestine’ die de verbijsterende contradictie in zijn eigen kretologie nog niet zou herkennen terwijl hij van een hoog gebouw in Gaza-stad naar beneden wordt geflikkerd.
Daarvan gesproken, Erwin: sterke actie van de assistenten aan de Vlaamse en Brusselse universiteiten. Om de Palestijnen te steunen zullen zij tijdens examens wegkijken als de studenten spieken. ‘Net zoals onze rectoren wegkijken van het geweld en de genocide in Gaza.’
Het is lovenswaardig, maar wegkijken is zo simpel. Kunnen die assistenten echt niet beter? Raketten afvuren op het rectoraat lijkt me een logische volgende stap. Of zelfmoordaanslagen plegen in de examenruimte. En hier en daar willekeurige jongeren ontvoeren en gewelddadig verkrachten met de dood tot gevolg. Zou dat helpen? Waarschijnlijk niet. Want dan wordt er pas écht weggekeken.
Mooi gekruinde vriend Stef,
Over dat wegkijken kunnen we een boom opzetten. Bijvoorbeeld over het feit dat uitheemse boomsoorten de toekomst zijn van onze bossen. Dit klinkt toch wel heel bekend in de oren, niet?
Gaan die uitheemse bomen de pensioenen van de inheemse bomen betalen? Zijn het allemaal bomendokters (ik weet niet of er bomentandartsen bestaan)? Kunnen beuk-beuk huwelijken nog of moet dat es-acacia zijn? Zullen er straks in park en bos groepen bomen staan die ‘uw huis weten wonen’? Krijgen we te maken met ‘ombossing’ of is dat een vuige complottheorie?
Iets verder lezen we dat het verdwijnen der inlandse eik(els) versneld wordt door de ‘letterzetter’. Een kleine kever die onze fiere naaldbomen onder de huid kruipt om hen van binnenuit te vernietigen. Ik ben niet zo goed in vergelijkingen maar volgens mij is die hele ‘letterzetter’ zo een beetje de mainstream media van het bos.
Tot volgende week, mediatheek!
Erwin Vanmol en Stef Durnez zijn al jaren pennenvriendjes. Elke week delen ze hun correspondentie met de Doorbraaklezer.
Deze week: duistere geldstromen naar nieuwsdienst, vacature voorzitter Groen en blauw bloed zonder Belgisch bloed.
‘Afgrond’ verhaalt de waargebeurde verhouding tussen Venetia Stanley en de veel oudere Britse premier Henry Asquith, die leidde tot een kabinetscrisis.