De revolutie der onhandigen

Het was gisteren de dag van de linkshandigen, dat leerde iemand op Facebook me. Meteen moest ik denken aan een familielid die al heel zijn leven zich moet verantwoorden waarom hij met zijn rechterhand een vork gebruikt en met zijn linkerhand een mes. Het irriteert hem mateloos dat mensen hem voortdurend willen verbeteren, terwijl hij eenvoudigweg linkshandig is. Ik herken die ergernis ten volle. Als onhandige word ik ook voortdurend miskend. Tijd voor reactie, denk ik dan.

Casus: de doe-het-zelfzaak

Probeer je even in te leven. Je staat ergens in een doe-het-zelfzaak op zoek naar een voor jou compleet ongekend cglrrrpffft. Je kent het omdat iemand, je vader bijvoorbeeld, je met veel verontwaardiging diets maakte dat je dat ene probleem in je huis kan oplossen met dat zogenoemde cglrrrpffft. Daar sta je dan. Je hebt totaal geen idee wat het is. Dus je stapt naar de eerste de beste winkelhulp. ‘Excuseer, waar kan ik een cglrrrpffft vinden, aub?’ Die kijkt je aan met een meewarige blik, zuigt even op z’n tanden en zegt: ‘Daar bij de frgglllbst. Daar liggen verschillende soorten cglrrrpffft‘. Je knikt beleefd, zegt ‘dank u’, hebt geen idee waar-ie het over heeft en je stapt met wankel zelfvertrouwen naar het rayon van de frgglllbst waar je dat verdomde cglrrrpffft zou moeten vinden. Na wat zoeken en tien keer overkijken, heb je het ding gevonden. Maar welke moet je nu kiezen? Opnieuw spreek je, liefst een andere, hulp in de winkel aan. Je legt uit waarom je het cglrrrpffft nodig hebt. Met enige desinteresse legt hij je uit dat je het best dat merk kiest. De hele tijd heb je het gevoel een complete idioot te zijn, omdat iedereen in de doe-het-zelfzaak je met een zekere dedain behandelt, omdat je (als man dan nog, begot!) duidelijk geen flauw benul hebt van het wereldvermaarde cglrrrpffft. Schaam je diep, onhandige!

Casus: de IKEA

Tracht nog een keertje mee te gaan in mijn verhaal. Na veel gezeur heeft je echtgenote, of partner, je kunnen overtuigen om naar de IKEA te trekken. Die kast is immers dringend aan vervanging toe. Je bewondert de mooie meubelen in de tentoonstellingszaal en na een kwartier heb je het wel gezien. Maar, in mijn geval, de vrouw krijgt er maar niet genoeg van. Goed, na veel te lang tijd te hebben gespendeerd in de zaal, mag je met goede moed de materiaalhal binnen om er de kasten in zware en minder zware pakketten naar huis te sleuren. Ze passen, na veel proppen en zweten, net in je auto en je rijdt huiswaarts met het heuglijke vooruitzicht van het knutselen. Thuis ben je de rest van de dag tot het meer dan donker is bezig met het vloeken en prutsen met de kant-en-klaar pakketten (what’s in a name). Eindelijk zit het meubel in elkaar en dan volgt de beoordeling: ‘Die plank zit verkeerd. Waarom heb je zoveel schroeven over? Waartoe dient dit resterende plankje?’ Het enige waar je zelf aan denkt is je bed, dat gelukkig al een poos klaargemaakt staat.

Tijd voor reactie!

Ik, en vele onhandigen met mij, herken de frustratie van de linkshandigen. Steeds staat er wel iemand klaar die je verontwaardigd komt zeggen dat het ‘zó’ moet. Misschien wordt het, naar analogie met de linkshandigenclubs, tijd om de onhandigen te verenigen vooraleer we een door klusfanatici bedreigde groep worden. Gedaan met ‘da’s toch simpel’ en geen tooggesprekken meer met mannen die al lachend zeggen dat ‘dat allemaal zo moeilijk toch niet is’ en nadien onbegrijpelijke woordenschat om je hoofd slingeren alsof het je eigenlijk een barst interesseert. Onhandigen laat je niet langer in de hoek drummen! Roep daarom, samen met mij, het volgende devies uit: ‘Onhandigen aller landen verenigt U! Vangt de revolutie aan!’

ps: Mag ik een naschrift toevoegen? Kan er eens een andere voornaam gebruikt worden om handige mensen aan te spreken? Het zou mijn lijden ietwat verzachten. Dank u.