De roekeloosheid van een N-VA-staatssecretaris

Eind vorige week heeft de N-VA zich getoond als een roekeloze en gevaarlijke partij. Een N-VA-staatssecretaris kwam met een bijna provocerend voorstel, dat er vooral op gericht lijkt een bepaald kiespubliek te bedienen. Het voorstel bedreigt echter waarden die in Vlaanderen gekoesterd moeten worden. Het gaat hier natuurlijk om staatssecretaris Elke Sleurs en haar nieuwe transgenderwet. Onder die nieuwe wet zouden kinderen al op 12 jaar een andere voornaam kunnen aannemen en op 16 jaar een ingrijpende geslachtsoperatie kunnen ondergaan. Dat voorstel scoort misschien goed bij een harde kern van radicale activisten, maar het houdt een bijzonder groot risico in voor de meest kwetsbaren in onze samenleving: kinderen. 

Wenselijkheid & Waanzin

Voor alle duidelijkheid: een goede transgenderwet is noodzakelijk. Het onderwerp moet uit de taboesfeer gehaald worden, maar ook uit de sfeer van het strafrecht én de medicalisering. Vlaanderen is een hedendaagse natie, die de noden van transgenders erkent. De ‘wet betreffende de transseksualiteit’ dateert uit 2007 en is dus ondertussen bijna 10 jaar oud. In de laatste 10 jaar zijn er heel wat evoluties geweest die een nieuwe wet wenselijk maken. In het regeerakkoord van het kabinet Michel werd expliciet afgesproken om de genderwet opnieuw te bekijken. Als bevoegd staatssecretaris én gynaecologe is Elke Sleurs goed geplaatst om de zoektocht naar een nieuwe, evenwichtige wet te begeleiden. 

De wet-Sleurs bevat op dit moment evenwel enkele waanzinnige elementen. Op 12 jaar heeft een kind (het gaat om leerlingen van het zesde leerjaar!) niet de nodige maturiteit om de gevolgen van een officiële naamsverandering correct in te schatten. Op 16 jaar heeft een puber (de volwassenwording is in het vierde middelbaar niet bepaald voltooid) niet de nodige luciditeit om doordacht te besluiten tot een geslachtsoperatie. Er zullen misschien uitzonderingen bestaan die op zeer jonge leeftijd voldoende rijp en evenwichtig zijn, maar wetten worden niet geschreven voor de uitzonderingen. De wet-Sleurs zal ook van toepassing zijn op verwarde en verscheurde kinderen, of op adolescenten die graag willen choqueren. 

Uitglijden op het hellend vlak

Het impliciete uitgangspunt van de wet-Sleurs is de ongebreidelde vrijheid van het individu. Dat individu kan onfeilbaar beschikken over het eigen lot, want het is van nature begiftigd met alle nodige kwaliteiten om het leven vorm te geven. Kinderen moeten niet eens meer volwassen worden: zelfs op prille en minderjarige leeftijd zijn zij in staat om de grootste en meest complexe knopen door te hakken. Deze ultraliberale visie staat mijlen van de realiteit. De zo vaak geïdealiseerde jeugd is vaak een tijd van grote verwarring. De wet-Sleurs dreigt die verwarring alleen maar groter te maken. 

Dit is bovendien een alarmerend precedent. Op basis van de wet-Sleurs valt het niet uit te sluiten dat de geslachtsoperatie in de toekomst ook op 12 jaar mogelijk wordt. Of waarom niet op 6 jaar? Wie waarschuwt voor het hellend vlak in ethische wetgeving wordt vaak weggelachen, maar de ervaring met bijvoorbeeld de euthanasiewet zou tot voorzichtigheid moeten aanzetten. Bij de invoering van de euthanasiewet waarschuwden tegenstanders al voor een mogelijke uitbreiding van het recht op euthanasie naar bijvoorbeeld euthanasie voor wilsonbekwamen, euthanasie voor kinderen of euthanasie om psychologische redenen. Dat werd toen afgedaan als een onnozele karikatuur, maar nog geen 15 jaar later werd de wet de eerste keer uitgebreid.

Vrije stemming 

Ooit profileerde de N-VA zich als Vlaams-Nationalistische, centrumrechtse en conservatieve partij. Anno 2016 zit het communautaire gedachtegoed in een gebarricadeerde ijskoelcel, laat een door N-VA gedomineerde regering de overheidsfinanciën verder ontsporen en verliest de partij van De Wever ook de laatste conservatieve pretentie. Van een conservatief voelende partij mag immers een beetje ethische terughoudendheid verwacht worden. Een conservatieve partij voert geen vergaande revoluties door, maar probeert mensen tegen zichzelf te beschermen. Een conservatieve partij probeert de zwaksten en kinderen stabiliteit en veiligheid te bieden, maar grossiert niet in verwarring en ongelimiteerde persoonlijke vrijheid voor minderjarigen. 

Het kader van de N-VA telt nogal veel ouders van jonge kinderen. Zouden al die vaders en moeders in eer en geweten kunnen beweren dat hun eigen kinderen bekwaam zijn om van geslacht te veranderen? Zit er in die partij echt niemand meer die tijdens een partijbestuur of een partijraad recht staat tegenover misbegrepen gekkigheid zoals de Wet Sleurs? De N-VA moet de moed hebben om de nieuwe transgenderwet in zijn huidige vorm weer af te voeren. Of op zijn minst moeten parlementsleden de vrijheid krijgen om bij de (ethische!) stemming over de wet-Sleurs hun eigen geweten te volgen en tegen te stemmen.