De selectieve verontwaardiging van onze pers

Selectieve verontwaardiging

Stel: in een debat met de Antwerpse kopstukken op het VTM Nieuws laat Bart De Wever een kier open voor een eventueel bestuur met het Vlaams Belang. Hij zegt daarbij zaken zoals ‘Ik sluit het Vlaams Belang absoluut niet uit.’ en ‘Ik kijk soms met grote ogen naar bepaalde standpunten van het Vlaams Belang, maar wil de partij niet bij voorbaat uitsluiten in de mate dat ze wil aansluiten bij een democratisch programma.’

Wat zou er gebeuren denk je? Juist, bij menig journalist zou de stoom uit hun oren komen en bepaalde senior writers zouden met veel overgave in hun pen kruipen. Zij staan immers steeds tot uw dienst!

Maar wanneer lijsttrekkers Jinnih Beels (sp.a) en Wouter Van Besien (Groen) dit over de PVDA in Antwerpen zeggen, veroorzaakt het nog niet de minste rimpeling. Extreemrechts is voor ons journaille de baarlijke duivel, extreemlinks een ongevaarlijke knuffelbeer.

PVDA-voorzitter Peter Mertens ziet zichzelf nochtans als een communist. ‘Ik noem mij communist in de nobele betekenis van het woord’, liet hij daarover eens optekenen. Of nog een citaat, uit de mond van Mieke Van Hoorde (PVDA Brugge): ‘Communist is geen scheldwoord.’

Venezolaanse vertegenwoordigers in Antwerpen

Op Manifiesta, het festival van de PVDA, tekende er dit weekend zelfs een ambtenaar van het Venezolaanse regime present. Venezuela, het land dat in elkaar valt als een kaartenhuisje. Hyperinflatie leidt tot armoede en een enorm voedseltekort. 90 procent van de bevolking leeft in armoede terwijl 60 procent toegeeft dat ze wakker worden met honger omdat ze de middelen niet hebben om eten te kopen. 2,3 miljoen mensen zijn het land ontvlucht, dat is ongeveer 7 procent van de hele bevolking, een in Latijns-Amerika nog nooit eerder geziene migratie. Het feest van de solidariteit, het zal wel zijn…

Maar zowel sp.a als Groen willen dus samenwerken met communisten. Een ideologie die ondertussen bekend staat voor het schenden van mensenrechten, geweld, censuur, dictatoriale trekjes, armoede en miljoenen doden (94 miljoen, te lezen in ‘Le Livre noir du communisme: Crimes, terreur, répression’).

Maar bij onze journalisten lokt dit weinig of geen reactie of ongeloof uit. Want het gaat om sp.a en Groen, niet om N-VA. En de voorzitters heten Crombez en Almaci, en niet De Wever.

Wees consequent

Neen, dan was er heel wat meer ophef over Schild & Vrienden. De extreemrechtse beweging van Dries Van Langenhove. Bladzijden zijn hierover vol geschreven. En vooral over het feit dat N-VA mee verantwoordelijk is. Naast journalisten waren er ook academici die bijna over elkaar vielen om als eerste met de vinger naar N-VA te wijzen. UGent rector Rik Van de Walle en UGent politicoloog Carl Devos vergaten zelfs even dat onderwijs een mensenrecht is en leken voorstander van een academische vergeetput. Over academici en het snoeren van de mond van andersdenken, ook op de campussen zelf, is ook al veel gezegd en geschreven, voornamelijk in de VS, maar dat is misschien eens stof voor een andere stukje.

Begrijp me niet verkeerd, het racisme van Schild & Vrienden is verwerpelijk en we moeten dit unisono luid en duidelijk verwerpen, maar als je extreemrechts veroordeelt en uitspuwt, dan moet je consequent zijn en ook streng zijn voor extreemlinks.

Als het maar geen N-VA’er wordt

En die consequentie, wel, die is bij veel journalisten haast volledig afwezig. Selectieve verontwaardiging is deel geworden van onze pers.

Zo tweette Knack journalist Jago Kosolosky hetvolgende:

Het gaat voor sommige journalisten dus niet meer om de ranzigheid of verwerpelijkheid, maar vooral om de banden met de N-VA.

Je zou haast durven stellen dat bij de Amerikanen het de Russen waren die de verkiezingen wilden beïnvloeden, en dat het bij ons gewoon de pers is.

Journalistieke eenheidsworst

Het pensée unique bij onze journalisten is dus een probleem. Want onze pers doet niet meer wat ze moeten doen, namelijk op een objectieve manier de lezer informeren opdat deze dan op zijn beurt zelf een mening kan vormen.

Veel van onze journalisten kunnen zich gewoon niet meer openstellen voor een mening die afwijkt van de hunne. In een debat op 10 oktober 2017 tussen Joël De Ceulaer en Sam van Rooy over de vrijheid van meningsuiting en of die al dan niet onder druk staat geeft de senior writer van De Morgen zelfs toe dat er een probleem is met de journalistenopleiding.

Maar ondertussen krijgt de lezer dus wel (subjectieve) eenheidsworst voorgeschoteld.

Er wordt vaak gesteld dat sommige moslims de vrijheid van godsdienst misbruiken om via deze manier te willen komen tot de afbraak van onze democratie/samenleving. Of dat de vakbondsvrijheid regelmatig wordt misbruikt om nog maar eens te staken. Ik ga nu een gewaagde redenering doen waarvoor ik door velen waarschijnlijk publiek zal afgemaakt worden.  Maar hoe zit dat met de persvrijheid? Bestaat het risico dat linkse journalisten deze vrijheid durven misbruiken om verkiezingen te beïnvloeden en/of de lezer niet volledig objectief te informeren?

Ik krijg de gedachte niet uit mijn hoofd: voor het slapengaan bidt een gelovige tot God en de journalist, die zingt de Internationale.