De sluipmoordenaars van België

Toen het Vlaams regeerakkoord wereldkundig werd gemaakt, deed de reactie van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) bij monde van haar ondervoorzitter Bernard Daelemans toch enige wenkbrauwen fronsen. Het regeerakkoord is communautair te weinig ambitieus en vormt eigenlijk een ontgoocheling. De Vlaamse Volksbeweging eist Vlaamse onafhankelijkheid en zolang deze aloude Vlaamse verzuchting niet openlijk wordt geproclameerd, zal ieder regeerakkoord een wansmakelijk waterig afkooksel blijven.

De reactie van de VVB was erg verwarrend en dit om meerdere redenen. In eerste instantie was het tijdstip toch wel bijzonder slecht gekozen. Uitgesproken communautaire verzuchtingen dienen in het federaal regeerakkoord te worden ingeschreven. Enkel op dit niveau kan de Belgische staat verder worden hervormd of opgebroken, zoals de VVB dat wil. Het kan zijn dat de VVB zich gewoon van tijdstip heeft vergist. Dat is mogelijk, maar is het niet eerder zo dat de reactie van de Vlaamse Volksbeweging een vorm van intellectuele armoede verraadde? Toen een VRT-journalist de VVB-reactie aan Minister Weyts voorlegde, wist hij om bovenvermelde reden zijn lach amper te onderdrukken … Het is ooit wel anders geweest.

VVB blijft wenselijk?

Anderzijds klonken de woorden van de ondervoorzitter toch wel erg hol. Vlaamse onafhankelijkheid? Prima, maar wat is de strategische route om een eigen Vlaamse staat te bereiken? Dit komen we via de VVB helaas niet te weten. Het blijft bij wat holle retoriek en versleten slogans. Toegegeven, op een radicale TAK-wandeling zou dergelijk interview wel enige sympathie genoten hebben, maar als VVB-woordvoerder mocht de boodschap toch wel wat meer onderbouwd en geraffineerd zijn. Ook qua casting blijkt toch wel dat de VVB de 21e eeuw nog moet betreden.

Dat neemt niet weg dat een radicale Vlaams-nationale organisatie wenselijk blijft om goed onderbouwd weerwerk te bieden. Over het Vlaams regeerakkoord valt wel wat te zeggen. In het akkoord zitten heel wat Vlaamsgezinde accenten in verband met Vlaams-Brabant. De Vlaamse regering zal haar bevoegdheden maximaal interpreteren en de bevoegdheidsovertredingen aanvechten (dixit Bart Maddens). Anderzijds blijft een gedurfde Brussel-strategie uit. Het is uiteraard geen optie om van Brussel opnieuw een Vlaamse stad te maken, maar de Vlaamse regering had wat straffer uit de hoek mogen komen. Oké, de nieuwe bewindsploeg schuift voor onze hoofdstad een verplicht inburgeringstraject naar voor, maar de N-VA en co. piepen met geen woord over de noodzakelijke vereenvoudiging van de politieke structuren van de stad, de noodzakelijke coördinatie inzake armoede en huisvesting, de verpaupering van de stad, de gigantische werkloosheid en armoede, de nefaste gevolgen van de ongecontroleerde internationalisering van de stad voor Vlaams Brabant, de overfinanciering van Brussel, en ga zo maar door. Vlaanderen mag voor Brussel flink blijven betalen, maar wordt in het beheer van de hoofdstedelijke functie amper serieus genomen. De N-VA heeft zich laten rollen.

Ook over de inburgering heeft de N-VA kansen laten liggen, want ook al wordt dit beleid verder aangescherpt en uitgebreid naar EU-onderdanen, het verplichte integratietraject blijft te vrijblijvend. De enorme werkloosheid bij een deel van de nieuwkomers vraagt om intensievere en langere taaltrajecten mét een resultaatsverbintenis. De opleidingen Nederlands voor anderstaligen blijven te vrijblijvend, te weinig intensief, te kort en te veel versnipperd over tal van instellingen.

Plan B

De Vlaamse Volksbeweging kon ook een advies aan de Vlaamse onderhandelaars op federaal vlak hebben meegegeven om de nefaste gevolgen van de zesde staatshervorming weg te werken en om op middellange termijn tot een verdere structuurhervorming van dit land te komen. De VVB had moeiteloos kunnen aantonen dat meer Vlaamse autonomie leidt tot meer welvaart, een noodzakelijke en vergaande vereenvoudiging van de beleidsstructuren en tot meer en betere democratie. Daarbij kan de VVB de N-VA-ministers een koekje van eigen deeg geven, door de Vlaams-nationale onderhandelaars gretig met pakken analyses, voorstellen en principeverklaringen om de oren slaan, die de partij de laatste jaren zelf naar voor schoof.

Toegegeven. Wat de Vlaamse autonomie betreft, heeft het er nog nooit zo goed voorgestaan. De N-VA is erin geslaagd om sinds 25 mei een enorme dynamiek teweeg te brengen. CDH en PS hebben zich op Namen teruggeplooid. Daarmee wordt andermaal aangetoond dat België uit twee democratieën bestaat en dat de asymmetrie van dit land compleet is. Onlangs schreef een journalist: ‘Het eindpunt van de lange mars van de N-VA – artikel 1 van hun programma – zou er weleens sneller kunnen komen dan velen vandaag maar denken.’ In Namen behoort het Plan B steeds meer tot de politieke realiteit. De N-VA – en in het bijzonder Bart De Wever – worden zo met verve de sluipmoordenaars van België. Wil de Vlaamse Volksbeweging de trein niet missen, zal ze het over een andere boeg moeten gooien.

De auteur was gedurende jaren actief in de Vlaamse Volksbeweging en de N-VA.

Foto: (c) Reporters