De ziel van het kind

‘Als ze over de kinderen beginnen moet je waakzaam zijn, want meestal wil dat zeggen dat hun andere argumenten zijn uitgeput.’ Deze wijsheid werd me zo’n vijftien jaar geleden toevertrouwd door mijn architect, nadat ik uit een vergadering op het gemeentehuis kwam.

Het was een vergadering met daarbij ook de gemeentelijke architect. Die had enkele dagen voordien de renovatiewerken aan mijn pas gekochte boerderij laten stilleggen wegens een bouwovertreding. Hij had daarvoor zelf zijn akkoord gegeven bij de (ver)bouwvergunning die mijn architect had opgesteld. Maar hij vond de aanpak van de aannemer dan toch niet stroken met de manier waarop er volgens hem met historisch erfgoed moest worden omgesprongen.

In de ruïne die ik had gekocht woonden er tot voordien een kudde geiten, moet u weten, dus erg veel historisch erfgoed had ik niet aangekocht. Volgens hem moesten we de restauratietechniek toepassen die ze ook hadden gebruikt voor de restauratie van het Alhambra in Granada. Ik zei hem dat dat volgens mijn aannemer onbetaalbaar was, maar dat vond hij geen argument. Ik vroeg hem of hij een dossier kon maken over de historische waarde van het pand, zodat ik subsidies kon vragen bij de burgemeester en de junta: immers, ook het Alhambra was hersteld met geld van de overheid.

Steekpenning

Mijn voorstel viel op een koude steen, want deze bouwmeester van de gemeente zag de bui al hangen: hij was ontslagen bij de gemeente waar hij voordien had gewerkt en nadien opgevist door de burgemeester van mijn dorp, een partijgenoot van de PSOE. Het dorp op kosten jagen was dus geen goed plan, moet hij hebben bedacht. Ik vroeg hem wat hij zou doen als hij in mijn schoenen stond, een retorisch truukje, zo oud als de straat. ‘Goh,’ antwoordde hij, ‘kijk, jij hebt een studerende dochter, en ik heb ook studerende kinderen. Ik wil je niet in moeilijkheden brengen. We weten allebei dat het leven duur is.’

Toen ik dat aan mijn architect vertelde, die me op zat te wachten op een terrasje schuin over het gemeentehuis, zei die dat dus: ‘Als ze over de kinderen beginnen moet je waakzaam zijn, want meestal wil dat zeggen dat hun andere argumenten zijn uitgeput. Hij vroeg je eigenlijk gewoon om een steekpenning. Het is pure chantage, op de kap van het onschuldige imago van kinderen. Op dit moment is het tarief 3.000 euro per dossier.’

Minderjarige illegalen op de Canarische eilanden

Ik heb uiteraard nooit betaald, maar bij een volgende vergadering op het gemeentehuis wel onze gesprekken opgenomen met mijn telefoon.

Ik moest gisteren terugdenken aan dit verhaal toen ik op de radio een live uitzending volgde van een debat in het Andalusische parlement over de opvang van 3.000 niet-begeleide  minderjarige Afrikaanse illegalen die zijn gestrand op de Canarische eilanden. In totaal zijn het er 6.000, maar 3.000 daarvan kunnen door de Canariërs zelf worden opgevangen, de rest wil de regering van Pedro Sanchez verdelen over alle andere autonome regio’s van Spanje. Dat zijn er in totaal 17, minus Canarias in dit geval, dus blijven er nog 187 minderjarigen over om te plaatsen per overblijvende regio.

De Partido Popular wil dat er in totaal maar 400 minderjarigen in plaats van 3.000 worden herverdeeld. En al zeker niet in Andalusië dat al kampt met hun eigen instroom van illegale immigranten die de straat van Gibraltar oversteken vanuit Marokko en daar zo voor  budgettaire problemen in de opvang zorgen.

‘Plastic zee’

De opkomst van het rechts radicale VOX begon overigens in de provincie Almería  die als een magneet werkt op Afrikaanse arbeiders. Ze hopen er in de groententeelt (tomaten, courgettes, aubergines) aan de slag te kunnen.  Terwijl een welgestelde klasse van tomatentelers profiteert van de goedkope arbeid van de Afrikanen in de ‘plastic zee’ (zie ook de Spaanse crimi-serie Mar de plastico) van de serres in Almería, werd de lokale bevolking geconfronteerd met overlast  waar de lokale politieke baronnen nauwelijks tegen optraden onder invloed van de kapitaalkrachtige tomatentelers. Het rechtstreekse gevolg was de opkomst van Vox, dat ook nog garen spon bij de nostalgische gevoelens naar Franquistische tijden bij een deel van de bevolking.

En daar komen nu dus de Canarische minderjarige illegalen bovenop. De kinderen worden in de debatten tussen de partijen weer in de politieke strijd gegooid als schild tegen de argumenten van de tegenstander.  Zie ook: Gaza en Oekraïne waar altijd nadrukkelijk kind-slachtoffers naar voor worden geschoven.

Mensensmokkel

Wil dit zeggen dat we dan maar moeten wegkijken?  Uiteraard niet, maar de vraag mag ook wel gesteld worden naar de verantwoordelijkheid van de volwassenen die de mensensmokkel van deze minderjarigen faciliteren. De lokale dorpsgemeenschap en de ouders die geld inzamelen om de mensensmokkelaars – inmiddels lucratiever dan drugssmokkel – te betalen en de regeringen van de West-Afrikaanse landen die de mensensmokkel oogluikend toestaan in de hoop op twee dingen: een zak geld van de EU om hun grensbewaking efficiënter te organiseren, waarvan uiteraard naar aloude gewoonte onderweg wat centen blijven plakken. En ten tweede de deviezen die door de emigranten  terug naar hun families en dorpen worden gestuurd via Western Union en aanverwante systemen.

Aan de opvang- en spreidingscrisis is in Spanje inmiddels nog geen einde gekomen. In een allerlaatste poging om de Afrikanen op hun continent te houden investeert de regering Sanchez nu in ontziltingsinstallaties in Marokko, om de Spaanse tomatenboeren tegemoet te komen die hun productie nu naar daar verhuizen, dankzij de goedkope landbouwgronden en arbeidskrachten.

Het leek een goed idee om de initiële exodus vanuit Afrika een halt toe te roepen en zo de overlast in Almería – én de opkomst van Vox – af te remmen. Maar nu zijn de Spaanse boeren weer woedend omdat er meer geld gaat naar de ontziltingsinstallaties in Marokko dan in Spanje, waar de droogte in het zuiden ook voor watertekorten zorgt.  In een communiqué riep de boerenorganisatie op tot meer investeringen in ontzilting om de Spaanse landbouwers een toekomst te verzekeren. Een toekomst voor hen en hun – u raadt het al – kinderen.