DéFI doet een N-VA’tje…

In haar poging vaste voet aan grond te krijgen in Wallonië lijkt Olivier Maingains DéFI de mosterd te halen bij… de N-VA.

Het FDF heeft jarenlang een behoorlijk aantal stemmen in de wacht kunnen slepen in Brussel en het toenmalige kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde. Het was dé reden waarom alle Vlaamse partijen de provincie Brabant wilden splitsen, en in dit kielzog komaf maken met het gewraakte tweetalige kiesarrondissement. De partij ging aanvankelijk door het leven als het Front démocratique des francophones, maar zocht een breder kiespubliek en veranderde haar naam in Fédéralistes démocratique francophones. Nog later, toen ze in 2015 haar Brusselse burcht wilde uitbreiden in zuidelijke richting vond ze zich opnieuw uit als DéFI (Démocrate Fédéraliste Indépendant).

Tactische attitude

DéFI zou alvast in 80 Waalse steden en gemeenten een kieslijst indienen. Maar hoe geraak je daar aan stemmen als nieuwe partij die origineel uitsluitend geïnteresseerd placht te zijn in het verdedigen van de rechten van Franstaligen? Het zal met zo’n achtergrond alvast niet van een leien dakje lopen om in te breken in een dusver niet-bezet territorium, namelijk Wallonië – een taalkundig erg homogeen landsgedeelte waar het gebruik van de Franse taal zowat het laatste is waarover de inwoners zich zorgen maken. Dat schreeuwt om een tactische attitude. De Franstalige pers, die zich de voorbije periode erg begaan toonde met de positie van Défi[1], zette deze allemaal mooi op een rijtje (zij het niet op de onderstaande, gecondenseerde wijze).

Gebruik één uithangbord

De doorbraak van de N-VA vond plaats na een bijzonder geslaagde reeks TV-optredens van haar voorzitter (De Slimste Mens, weet u nog?). Omdat de andere partijgenoten toentertijd volledig onbekend waren voor het brede publiek (zelfs Geert Bourgeois kreeg in de periode bijzonder weinig aandacht in de pers), werd Bart De Wever overal ten tonele opgevoerd: zijn hoofd prijkte op affiches, in alle gemeentelijke N-VA-blaadjes, op de website van de partij. Défi zit met hetzelfde probleem, zeker in het kader van de nakende plaatselijke verkiezingen. Hoe ga je “l’assise et la légitimité” (dixit La Libre) versterken van de totaal onbekende kandidaten die binnenkort overal op de verse Waalse kieslijsten zullen prijken? Jawel: door Olivier Maingain, de enige die enige bekendheid geniet in het zuiden van het land, naar voren te schuiven als hét gezicht van de campagne. Tot op het potsierlijke af: zo blijkt er, volgens La Libre, in het idyllische dorpje Chaudfontaine dat midden in de natuur gelegen is, een affiche te hangen met de boodschap: “Stop met de buitensporige urbanisatie van Chaudfontaine … de wil tot verandering met de partij van Olivier Maingain!”.

Eet van alle walletjes

Défi heeft zijn speerpunten voor de verkiezingen van 14 oktober naar voren geschoven. Er is voor elk wat wils: de belangen van de zelfstandigen, de handarbeiders en de landbouwers zullen worden verdedigd, en inzake mobiliteit en milieubeleid zullen nieuwe pistes worden bewandeld; ook pleit de partij voor een vereenvoudiging van de instellingen. Over de sociale zekerheid blaast de partij koud en warm: het brugpensioen op 56 jaar dat recentelijke toegekend werd aan Carrefour-werknemers wordt besproken in regelrechte enerzijds-anderzijds-stijl. De voorzitter van Défi doet duidelijk zijn best om vooral geen affiniteit te tonen met links noch rechts, en dat heeft voor gevolg dat je met vrij kleurloze standpunten blijft zitten waaraan niemand aanstoot kan nemen. “Alle deuren open houden”, heet zo iets. Ook de N-VA was in haar beginperiode opvallend neutraal in haar maatschappijvisie, soms op het wollige af, maar eenmaal haar achterban groeide, bekende ze zich steeds nadrukkelijker tot specifieke standpunten: wanneer Défi zou doorbreken zal dat ook wel gebeuren, en volgens de MR zal de partij dan de linkerzijde opzoeken.

En natuurlijk zal Défi de belangen van de Franstaligen in de Brusselse rand blijven verdedigen – maar dat staat maar achteraan op het lijstje omdat dit nu eenmaal weinig wervend is in la Wallonie profonde.

Creëer een vijandbeeld: weg de andere!

Sterke uitspraken kunnen al een handje helpen, en dan is enige populisme nooit ver weg. Zo luidt het (eigen vertaling): ‘Genoeg met het misprijzende discours van bepaalde Waalse leidinggevenden over Wallonië, die verdeeldheid willen zaaien om hun geallieerden uit het noorden van het land te behagen!’. Défi belijdt haar geloof in het gemeentelijke niveau en de participatieve democratie, in de eerste plaats door met de vinger te wijzen naar ‘zij die in de voetsporen treden van Orbán en Salvini’. In één moeite door spreken ze over:  ‘(…) dit Europa van het front der fascisten, van de populistische nationalisten en zij die onze vrijheid bedreigen’ (ook hier uit La Libre). In een RTBF-uitzending stelde Mangain alvast: ‘Wij gaan geen allianties sluiten met de PTB (de Franstalige PVDA), de N-VA en de PP (de Parti Populaire, een conservatief-liberale partij die steevast nauwelijks boven de kiesdrempel uitkomt)’.