Drama-allochtonen
Knuffelturken en kansenparels
Tijd om de yogamatten te desegregeren
foto © Reporters / DPA
Drama-allochtonen en de linkse elite zorgen voor nog meer polarisering in het huidige politieke klimaat post-verkiezingsperiode.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementTien jaar geleden sprak ik met een Vlaamse politicus over de toekomst van Turkije. Het ging meer bepaald over het afzwakken van het Turkse leger. Hij begreep maar niet dat ik, een democraat, dit soort fascistische regimes kon steunen. Mijn stelling was dat het Turkse leger het seculiere karakter waarborgde in een land waar de islamfascisten op de loer lagen. Het was immers altijd een doel geweest van Erdogan om het leger af te zwakken om zo zijn religieus conservatief beleid te kunnen doorvoeren.
Ik had helemaal mijn punt niet kunnen maken, maar hij had al onterecht geconcludeerd dat ik een seculiere fascist was omdat ik niet voor godsdienstvrijheid was, volgens hem. Hij liet mij niet uitspreken en vond dat ik te emotioneel betrokken was. Dat kwam uit de mond van een linkse politicus die nog een Turkse kansenparel als medewerker had gehad. Die kansenparel bleek later een haatzaaier en oproeper tot geweld te zijn: zo toonde hij zijn steun aan het regime van Erdogan tijdens de geënsceneerde coup in Istanbul in de zomer van 2016 en riep hij alle Turken in Beringen op tot rellen. Een andere Vlaamse Turk op Twitter, die zijn naaste compagnon was, wordt op dit moment trouwens doodgeknuffeld door de linkse elite waaronder ook de media.
Stoppen met klagen
Ik wil geen pleidooi houden voor het Turkse leger, want daar gaat het vandaag niet over. Het bovenstaande verhaal illustreert perfect de houding van de traditionele partijen, de linkse elite en de media die kritische burgers met een migratieachtergrond jarenlang de mond hebben gesnoerd. Niet de bezorgdheden telden voor de partijen, wel de stemmen. Op de voorhoofden van de Grijze Wolven zagen de partijvoorzitters het stemmenaantal en keken ze niet verder naar hun Turks politieke achtergrond. Het is nochtans niet moeilijk om uit te pluizen waar een Vlaamse Turk voor staat. Die opportunistische houding heeft mee gezorgd voor de groei van het Vlaams Belang. De minachting van de linkse elite klinkt nog altijd door op sociale media. Geen zelfreflectie maar wel beschuldigingen, geen bezinning wel veroordelingen. En laat dat nu net een houding zijn die contraproductief zal werken post-verkiezingsperiode en de samenlevingsproblemen nog meer onder druk zal zetten.
Willen we verdergaan als samenleving dan moeten we stoppen met klagen. Ik zie hoogopgeleide, dynamische jongeren met een migratieachtergrond in duidingsprogramma’s klagen dat Vlamingen racisten zijn. Mensen die hier geboren zijn en die alle kansen in het onderwijs en op de arbeidsmarkt hebben gekregen in deze kansenmaatschappij zeggen dat ze gediscrimineerd worden op basis van hun afkomst en/of religie. En die durven te zeggen dat ze nu waarschijnlijk wel gedeporteerd zullen worden nu dat het Vlaams Belang een hoge score heeft behaald met de voorbije verkiezingen. Perceptie en de eigen positieve ingesteldheid doet al heel veel.
Ja, er is racisme, dat valt niet te ontkennen. Ik heb het ook meegemaakt dat kinderen in onze blanke middenklassewijk in Overpelt ‘vuile Turken’ op onze stoep hadden geschreven met krijt. Mijn moeder stapte over dat opschrift en zei dat de regen het krijt wel zou wegspoelen. Ik was nog maar 8 jaar en ze had mij een wijze les over domme mensen gegeven: gewoon negeren. Dus nee, u wordt niet onderdrukt door boze, blanke Vlamingen. Nee, racisme zit niet in onze Vlaamse genen.
Op een moment dat het Vlaams Belang het politieke landschap in Vlaanderen heeft verdeeld, is sereniteit brengen onder de paniekzaaiers een nobele taak voor iedereen die de verkiezingsresultaten ook maar een beetje probeert te analyseren. Je wordt in het hoekje geduwd van racist of je relativeert extreemrechts. Of nog erger: je bent automatisch medeplichtig. Want een hele reeks fictieve oorlogsfiguren, die via een tijdmachine van de 20ste eeuw naar de 21ste eeuw worden gekatapulteerd, zijn op dit eigenste moment een deportatie aan het organiseren naar het land van hun ouders of grootouders. Dat is de leefwereld van de slachtofferallochtonen. De uitspraak ‘de moslims zijn de nieuwe joden’ is in die mate absurd en oneerbiedig tegenover een volk dat systematisch uitgeroeid werd door nazi’s waarbij de hele wereld toekeek. De Verenigde Staten zorgden toen voor de bevrijding van Europa, u weet wel: het land van Trump waar ook een panische menigte zwoer te gaan verhuizen als Trump effectief zou verkozen geraken als president. Ze wonen er nog altijd trouwens.
Iedereen racist!
Terug naar onze beroepsallochtonen en de linkse elite: racist roepen naar iedereen die een beetje kritisch staat tegenover de multiculturele samenleving helpt niet. Islamofoob roepen naar mensen die de alomtegenwoordigheid van religie in de samenleving in vraag stellen, wordt niet geapprecieerd. Radioprogramma’s zoals Ramadamadingdong om de islam hip en cool te maken, hebben geen verbindend karakter. Niemand is geïnteresseerd in de eet-, slaap, bid-, was-, kledinggewoontes van Mohammed en Fatima. Iedereen is geïnteresseerd in de mens achter de religie.
Ik zou Fatima wel willen leren kennen tijdens mijn yogales. Maar tot nu toe heb ik Fatima daar nog nooit gezien omdat ze alleen maar tijdens de aparte uren voor vrouwen naar de gym komt. Want Fatima staat er op dat er alleen maar vrouwen haar mogen zien zwoegen op haar yogamat tijdens de les. Daarom moet er één vrouwelijke medewerker elke zondag gaan werken, omdat Fatima dat eist van de samenleving. Maar het Vlaams Belang heeft de verkiezingen gewonnen en plots is heel Vlaanderen racistisch en islamofoob volgens de beroepsallochtoon en politiek correct links.
En dat ondanks het begrip en de welwillendheid van de samenleving tegenover minderheden. Segregatie, wij-zij denken en het zich systematisch wentelen in een slachtofferrol is geen gezonde evolutie. Niemand, maar dan ook niemand van de linkse elite en de media, heeft één keer gedacht aan de echte kopzorgen van de bakker, de slager om de hoek of de kassierster in de supermarkt. Wel werd er overmatig rekening gehouden met de ‘allochtone gemeenschap’ in Vlaanderen. En het strafste van al is dat ik mezelf, als dochter van een mijnwerkersgezin, nog niet eens als allochtoon zie. Ik behoor niet tot een allochtone gemeenschap maar tot een Vlaamse gemeenschap.
Schijnheilig
Alle paniekzaaiers die denken gedeporteerd te zullen worden bewijzen nog maar eens dat ze nooit hebben willen deel uitmaken van deze samenleving. ‘Ik ben een Vlaming, ik ben hier en ik blijf hier’, durven ze nog niet eens te zeggen. Ze durven hun aanwezigheid nog niet eens te claimen. Schijnheilig noem ik dat: sterk en assertief genoeg om segregatie in sportclubs te eisen, maar het slachtoffercomplex beheerst hier hun persoonlijkheid in die mate dat ze Vlaanderen nog verder segregeren. De arme allochtonen versus de bikkelharde racisten.
Dra zullen die laatsten hun dagelijkse job inruilen voor een functie bij de nog op te richten Gestapo 2.0 die systematisch arme, onschuldige moslims zullen verjagen, opsluiten en deporteren. Ik garandeer u dat ik als eerste in het verzet zal treden om u in dit land te beschermen met risico op eigen leven. Hoe absurd klinkt dit wel niet, beste beroepsallochtoon? Genoeg onnodige bangmakerij! De harde realiteit blijft dat het Vlaams Belang heeft gewonnen en dat wij — allemaal — moeten samenwerken. De kiezer dient gehoord en gerespecteerd te worden. Het wringt ook bij mij. Maar ik maak geen mensen bang. Dus laat dit een wake-up call zijn voor alle Vlamingen die mee willen bouwen aan de toekomst van ons land. Vlaanderen verdient beter.
Categorieën |
---|
Pinar Akbas (1980) uit Hasselt is een verpleegkundige van opleiding. Een Vlaamse Turkse, actief in de politiek en met een mening over integratie, participatie, gelijke kansen en gender.
Na meer dan twee decennia lig ik nog wakker van het schuldgevoel dat maar blijft knagen aan mijn geweten.
Amerikakenners Roan Asselman en David Neyskens bespreken de actualiteit aan de overkant van de oceaan.