Een ‘groot staatsman’ is heen gegaan

Voor liefhebbers van het genre RIP en In Memoriam, zoals ondergetekende, is het overuren draaien in dit nat-koude jaargetijde. Nog maar pas is rebel-without-a-cause Jean-Pierre Van Rossem komen te gaan, en nu heeft Minister van Staat en Commandeur in de Leopoldsorde Philippe Moureaux ons verlaten. Waarheen is niet duidelijk: voor een vrijmetselaar én getrouwd met een moslima zijn er verschillende wegen naar het hiernamaals.

Snel vliegen nu de grafredes in zakformaat over en weer. Soms té snel. Wouter Beke, Kris Peeters, John Crombez, Dave Sinardet,- om er maar een paar te noemen,- twitteren in alle toonaarden de lof van de uitvinder van de anti-racismewet waarmee de notoire Vlamingenhater Moureaux vooral het Vlaamse racismevirus wou uitroken. In De Morgen eert Johan Leman hem als ‘een grote meneer en briljant staatsman’. Leman leidde, voor hij aan de slag ging bij Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding (nu Unia), de vzw Foyer in Molenbeek en was in die hoedanigheid werknemer van Philippe Moureaux. Wiens brood men eet…

De kritische stemmen in Vlaanderen dan. ‘RIP Philippe Moureaux (1939-2018), de man die in 1991 dreigde met de constitutionele atoombom, de bijeenroeping van de Staten-Generaal. Waar hij meteen spijt van had. De moord op zijn vriend André Cools heeft hij nooit verwerkt. Soms bijtend en opvliegend, maar altijd een heer.’ Dat twittert Rik Van Cauwelaert (voorheen Knack, nu De Tijd) als in memoriam.

Waarop ik repliceerde: ‘Zijn belangrijkste verwezenlijking, Molenbeek op de wereldkaart zetten, vergeet je nu wel even.’ Zou Rik zelf zo’n heer zijn, dat hij onder het motto ‘over de doden niets dan goeds’ vergeet dat Philippe Moureaux de stichter-bezieler is van het ‘multicultureel laboratorium’ (sic) Molenbeek, dat creaturen voortbracht als Brahim en Salah Abdeslam, Abdelhamid Abaaoud? En is het onbehoorlijk om in iemands finaal palmares te vermelden dat zijn pamperpolitiek ten aanzien van Maghreb-allochtonen en het herleiden van ‘Molem’ tot een mini-kalifaat, eindigde in de Islamitische Staat en even later in de Bataclan, november 2015?

Tolerantie was de vlag waaronder zich een dikke sociale etterbuil verborg die bleef aanzwellen. Moureaux wou nooit iemand ‘provoceren’, waarmee hij bedoelde dat verloedering van complete buurten tot no-go-zones een bewijs was van een harmonische multicultuur.
Het werd zo gortig dat zelfs partijgenoot Merry Hermanus dat soort islamo-socialisme niet meer kon aanzien en het euvel aldus omschreef: ‘Philippe Moureaux werd zo de nuttige idioot van de imams, die steeds inhaliger werden en nieuwe eisen stelden. De Brusselse PS vandaag zit verstrikt in dat deel van het electoraat dat zich niet wenst te integreren en niet wil begrijpen dat zijn waarden niet overeenstemmen met de westerse’.

In de Belgische en Vlaamse media is de morele verantwoordelijkheid van Philippe Moureaux in de slachtpartij van Parijs 2015 (en Brussel/Zaventem 2016) nooit helemaal uitgeklaard. Zijn dochter Catherine heeft de winkel nu overgenomen. Mijn oprechte deelneming aan de familie, voor een rouwprentje kunnen bovenstaande foto’s misschien dienst doen. Ook bij het overlijden van een publiek persoon heeft de waarheid haar rechten.