Een Podemos overwinning in Barcelona? Zeker van?

Onze in Barcelona wonende medewerker Christophe Bostyn legde de nuances in het linkse kartel Barcelona en Comú al bloot in zijn analyse van de gemeenteraads- en regionale verkiezingen in Spanje, afgelopen zondag. Alleen jammer dat de redactieploeg van Terzake dat stuk niet had gelezen en blijft volharden in een internationaal verspreide boosheid: ‘nieuwlinks’ (zoals De Morgen het noemt) heeft gewonnen en ‘de’ nationalisten hebben verloren. Naast Doorbraak had ook The Guardian begrepen wat er zondag gebeurde.

Een onafhankelijke, al twintig jaar actieve, nieuwsblog uit Catalonië ergert zich eveneens aan de verdraaiing van de feiten in de internationale pers. We vertaalden voor u het editoriaal van 27 mei, van journalist Vicent Partal.

Het resultaat van de verkiezingen afgelopen zondag wordt door een groot deel van de internationale pers gezien als een overwinning voor Podemos in Barcelona. En ook als een blaam voor de onafhankelijkheidsbeweging. Dit is een simplistische, reductionistische interpretatie, gecontamineerd door de visie van de Madrileense media en allicht door de druk om snel te publiceren. Maar ook door de romantische bewondering die internationale correspondenten hebben als ze over het Iberische schiereiland rapporteren: de indignados doen verkopen, dat is een feit.

De realiteit is echter veel complexer. Ja, Barcelona en Comú heeft de gemeenteraadsverkiezingen in Barcelona-stad gewonnen. Ja, Podemos maakt deel uit van Barcelona en Comú. Maar ook ICV, de ecosocialistische partij die de stad decennia mee heeft geregeerd als aflosser van de socialisten (PSOE/PSC). En ook Procés Constituent, de onafhankelijkheidsbeweging van de bekende non Teresa Forcades, maakt deel uit van het kartel.

Daarenboven heeft Barcelona en Comú een leidster, Ada Colau, de toekomstige burgemeester van Barcelona, wier standpunt in het onafhankelijkheidsdebat op z’n minst ambigu kan worden genoemd. Colau zelf verklaarde dat ze op het 9 november-referendum (over onafhankelijkheid, dat door Madrid is verboden) voor de onafhankelijkheid (van Catalonië) zou gestemd hebben, hoewel ze hier later in de verkiezingsdebatten flou over bleef, als erkenning van de veelzijdhigheid van de krachten die haar naar het stadhuis hebben gestuurd.

Hoe groot zal de invloed van Podemos zijn in het stadhuis? Dat zullen we de komende dagen zien. Nu lijkt het er vooral op dat de regionalisten van ICV de grootste kracht zijn, hoewel het nog iets te vroeg is om daar met zekerheid over te spreken.

Het is zelfs mogelijk dat de coalitiepartners van Barcelona en Comú de (linkse) separatisten van ERC en CUP worden. Deze potentiële partners hebben, samen met (de centrumrechtse) CiU, een historische overwinning geboekt bij de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen. De steun voor de onafhankelijkheidszaak is met liefst acht procent toegenomen in vergelijking met de gemeenteraadsverkiezingen vier jaar terug, wat bijna een absolute meerderheid is. Journalisten die veronderstellen dat Ada Colaus overwinning een blaam is voor de onafhankelijkheidsbeweging, slaan hier de bal lelijk mis.

Maar we leven nu eenmaal in een wereld waar krantenkoppen maar een dag meegaan, en daarom is het mogelijk dat, wanneer de Catalaanse regionale verkiezingen in september zullen plaatsvinden, niemand zich nog zal herinneren wat de media afgelopen dagen beweerden. Misschien maar goed ook.

PS: Overigens, als men dan toch epische nieuwsverhalen wil, de regio Valencia verdiende er een op zondag. Hét historisch moment vond daar plaats. Graag gedaan.

Inderdaad, in de autonome gemeenschap Valencia viel de eeuwig heersende conservatieve Partido Popular van haar piédestal (van 55 naar 31). De nationalistische partij Compromis steeg van 6 zetels naar 19. Podemos haalt meteen 13 zetels. Voor het eerst sinds de invoering van de democratie verhuist de PP er naar de oppositie.

Foto: de verspreiding van nationalistische stemmen in Catalonië, van lichtgeel (0) naar donkerrood (100%). (c) vilaweb.cat