Een slecht concert op kosten van de volgende generatie

Bij Open Vld heeft zich een spectaculair schouwspel voorgedaan. Na de eerste mislukte poging tot Vivaldi — met Rutten in de 16 — zweerde één van hun kandidaat-voorzitters op zijn onschuldig communiezieltje dat het paarsgroene verhaal uit was. De man werd dankzij deze belofte verkozen. Maar wat bleek? Hij maakte exact dezelfde formatie. Deze keer echter met De Croo als premier. Dit manoeuvre bracht 8 maanden stilstand met zich mee. In die tijd torpedeerde hij bovendien terloops de N-VA-formatiepoging. Mocht Lachaert ooit een mes nodig hebben, hij kan er altijd één terugvinden in de rug van De Wever, Rutten, de donkerblauwe Open Vld-leden en feitelijk elke Vlaming.

Bij CD&V trad dan weer een man aan die bewees dat een lelijke jas geen compensatie is voor een gebrek aan persoonlijkheid. Na lang twijfelen besloot men om toch in deze regering van Frankenstein — bestaande uit zeven aan elkaar genaaide politieke lijken — te stappen. Compleet overbodig probeert de partij zichzelf relevant te houden als conservatief hart van deze regering. Helaas vergeet men dat dit monster geen hart nodig heeft.

Felicitaties voor Vooruit/sp.a en Groen. De socialisten kregen dankzij de Belgicistische gevoelens van de liberalen de mogelijkheid om een linkser, progressiever en minder communautair akkoord te smeden. Groen doet nog beter. Zij worden zowaar opnieuw relevant in de uitvoerende macht. Ondanks het feit dat ze erin geslaagd zijn het meest onrealistische verkiezingsprogramma ooit op te stellen. Als je 13 miljard tekort komt, heb je geen programma opgesteld. Dan heb je een brief aan Sinterklaas gestuurd om te vragen of Calvo dit jaar zowel de nieuwe Playstation als de Xbox kan krijgen.

Danse macabre

Voorlopig blijft het wachten tot eind oktober op een gedetailleerde begroting. Regels volgen steekt namelijk niet zo nauw voor Vivaldi. De deadline van 15 oktober halen? Hoeft niet. Een begroting in evenwicht? Nog veel minder. Met corona als gemakkelijk excuus permitteren de huidige regeringspartijen zich veel. Tussentijds moeten we het doen met een cijfertabelletje op één A4. Het enige wat de regering-De Croo tot dusver bezorgde aan het parlement.

Als de begroting het kloppend hart is van een regering, dan hebben we alvast een jammerlijk voorteken voor wat deze Frankenstein-regering ons zal brengen. Wanneer systematisch uitgaven te laag en inkomsten te hoog worden ingeschat, kan eender wie zich rijk rekenen. Dit (enkel) op de jeugdige onervarenheid van minister van Financiën Van Peteghem (CD&V) en staatssecretaris voor Begroting De Bleeker (Open VLD) steken, zou te gemakkelijk zijn. Iedereen verdient een kans om zich te bewijzen. Al ziet het ernaar uit dat, tijdens de grootste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog, we hun leergeld duur zullen betalen. De realiteit neigt namelijk eerder naar een code rood voor de begroting, waarbij beiden beter in thuisonderwijs gaan.

Bovendien moet men stoppen met de goednieuwsshow in de media, want dit zal het voor jonge mensen allerminst zijn. Heeft u ook de beloftes gehoord om te streven naar een slankere overheid? Als we het aantal kabinetsmedewerkers bekijken van deze nieuwe federale regering, komt hier alvast niet veel van in huis. Met 838 (!) zijn ze. Dat zijn er dus 70 extra bovenop de vorige. En met een vettere regering van niet 4 maar 7 viceministers. Een bezetting die alle vier de stukken van ‘Le quattro stagioni’ tegelijkertijd zou kunnen brengen. Al horen we voorlopig eerder de ‘Danse macabre’ van Saint-Saëns op de achtergrond.

Belgische schijn

Het is pijnlijk duidelijk dat deze constructie een zoveelste poging is tot het ophouden van de Belgische schijn. Het geforceerde toneelstuk van de nieuwe, ‘positieve’ regering primeert overduidelijk op de inhoud en haalbaarheid van het regeerakkoord. Ditmaal gingen ‘onze’ vertegenwoordigers zelfs zo ver om de politieke carrière van oudgedienden nieuw leven in te blazen. Dat zij zich allesbehalve bekwaam hebben bewezen, of al dan niet het onderwerp waren van een schandaal in het verleden, doet er blijkbaar weinig toe. Het is volgens ons dan ook een kwestie van tijd vooraleer deze ‘bom’ van Rousseau in het gezicht van de regering zal ontploffen.

Het is namelijk niet de vraag ‘of’, maar ‘wanneer’ deze anti-Vlaamse coalitie uit elkaar zal vallen. En wanneer het dan zo ver is, rekenen wij op de Vlaamse partijen om naar de stem van de Vlamingen te luisteren en de kiezer te geven waar hij om vraagt. Vlaamse onafhankelijkheid zal er hoe dan ook komen. De Vlaming heeft lang genoeg gewacht.