Gezocht: polder-Mexicanen

Het bericht beheerste deze week het nieuws: Voka West-Vlaanderen wil arbeidsmigranten uit India en Mexico naar de West-Vlaamse polders halen om de krapte op de lokale arbeidsmarkt te counteren. Niet enkel met zorgvuldig geselecteerde hooggeschoolde kenniswerkers, maar net zo goed met laaggeschoolde nieuwkomers. Dat is niet zo onlogisch: tal van bedrijven zoeken zich vandaag net zo goed suf naar werkwilligen met een arbeidersprofiel als naar hoogopgeleide kandidaten.

In de wetenschap dat in dit land anno 2023 amper 72 procent van de 20-64 jarigen aan het werk is, blijft dat een merkwaardige vaststelling. We slagen er niet in – of we willen er er niet in slagen – om die mensen aan het werk te krijgen. Desnoods jagen we hen de statistieken van de arbeidsongeschikten in, die elk jaar wat verder aandikken. En dus blikt Voka, vanuit een onbevangen en apolitiek opportunisme, nu onbeschaamd over de grenzen.

Bevolkingsgroei

Uitgerekend de dag nadat het nieuws over de ‘succesvolle’ Voka-missie naar Mexico bekend raakte, kwam de Nederlandse nieuwssite Wynia’s Week met cijfers die wellicht ook naar Vlaanderen geëxtrapoleerd kunnen worden. Uit een representatieve bevraging uitgevoerd bij 4900 Nederlanders blijkt dat een stevige meerderheid wil dat er een einde komt aan de bevolkingsgroei in het land.

Die ging de voorbije jaren behoorlijk snel, en volgens de verwachtingen van het Centraal Bureau voor de Statistiek zal die trend zich de komende jaren bij ongewijzigd beleid enkel maar verder doorzetten. Met alle gevolgen van dien voor de nu al bijzonder krappe Nederlandse woningmarkt, maar uiteraard ook met een veel bredere maatschappelijke impact. Op dit moment telt Nederland net geen 17,9 miljoen inwoners, volgend jaar zouden dat er al 18 miljoen zijn en tegen 2034 zou het land in 2034 zelfs 19 miljoen zielen tellen. 64 procent van de ondervraagden wil nu dat het bij 18 miljoen blijft. Enkel bij de kiezers van het linkse D66 toont net niet de helft zich voorstander van een verdere bevolkingsaangroei.

Gezinshereniging

Zijn onze noorderburen de voorbije jaren dan plots zo reproductief geworden? Toch niet: dé olifant in de kamer is uiteraard het migratiebeleid. Vorig jaar werd 85 procent van de asielaanvragen in Nederland ingewilligd, ook al omdat veel asielzoekers het voordeel van de twijfel krijgen. Daar komt in tweede instantie vaak nog eens de gezinshereniging bovenop, ook in ons land overigens de belangrijkste bron van instroom van – vaak laaggeschoolde – migranten. In Nederland viel het kabinet-Rutte enkele maanden geleden nog over die gezinshereniging.

De bevraging van Wynia’s Week laat geen twijfel bestaan over het beleid dat de Nederlanders op dat vlak willen. Twee derden van de bevraagden eist strengere asielregels. Naast die asielmigratie is er uiteraard ook nog de arbeidsmigratie. Kennismigranten én studenten komen de de EU relatief gemakkelijk binnen, en ook zij blijven massaal in Nederland hangen. Hans Roodenburg, een Nederlandse econoom die veel onderzoek deed naar de economische gevolgen van migratie, noemt man en paard. Hij schat dat de huidige migratiestroom richting Nederland zowat gehalveerd zou moeten worden om op termijn op een nulgroei van de bevolking uit te komen.

Naïef kosmopolitisme

Je kan uiteraard eindeloos discussiëren over de negatieve dan wel positieve gevolgen van een verdere bevolkingsgroei, ook in ons land, maar de onderliggende conclusie van de Nederlandse bevraging is wel duidelijk: onze noorderburen hebben het gehad met de ongebreidelde immigratie. En dat ze daarin niet bepaald alleen staan, bewijzen verkiezingsuitslagen van de voorbije maanden en jaren in onder meer Denemarken, Zweden en Italië.

Nu zeggen opiniepeilingen natuurlijk niet alles, maar voorlopig lijkt alles er op te wijzen dat de publieke opinie in eigen land niet danig verschilt van die in Nederland. En dus is het ronduit onbegrijpelijk dat een flink gedeelte van onze politici, vanuit een wel heel naïef kosmopolitisme, er liever blind voor blijft. Terwijl de negatieve gevolgen van het lakse asiel- en migratiebeleid niet enkel bijzonder visibel zijn – zie daarvoor ook de reportage vandaag over de problemen in Brussel – maar ook het draagvlak voor échte asielzoekers zo almaar kleiner wordt.

In die optiek getuigt het voorstel van Voka om desnoods zelfs ongeschoolde Indiërs of Mexicanen naar hier te halen dan ook van een naïef opportunisme. Onze steden en zelfs dorpen puilen stilaan uit van de gelukszoekers die vaker níet dan wel inzetbaar zijn op onze arbeidsmarkt. Bovendien krijg je het aan niemand uitgelegd dat we er wél in zouden slagen om migranten aan het werk te zetten die onze taal noch arbeidscultuur kennen, maar intussen tienduizenden autochtone én allochtone werkzoekenden niet kunnen activeren. Je kan het een werkgeversorganisatie zoals Voka niet kwalijk nemen dat zij initiatieven neemt om de eigen achterban te paaien. We moeten ons wél afvragen hoelang de Vlaamse politici de situatie op onze arbeidsmarkt nog langer wil laten verrotten. Of hoelang ze nog blind willen blijven voor de zorgwekkende impact van nog meer ongecontroleerde migratie op onze samenleving. Even bellen met Mark Rutte?