Het ABC van de 21e-eeuwse optimist

In deze moeilijke tijden geven vele burgers zich over aan negatieve gedachten die erg besmettelijk blijken. Om de broeihaarden van deze pandemie te bestrijden gaf de Europese Commissie, directie Vrije Woord, de opdracht aan de Belgische optimistische Unie om verkeerd begrepen concepten toe te lichten. Vandaag deel 6 van het ‘ABC van de 21e-eeuwse optimist’.

K: Kinderen

Heerlijke kleine wezentjes die onbevangen zijn en ten vroegste op hun tiende met internetporno worden geconfronteerd. Kleine persoonlijkheden die we moeten beschermen tegen de verstikkende invloed van de schoolmeesters en moraalridders. Educatie is nodig, maar op maat van mijn kind. Mijn kind moet centraal staan, net zoals de enorme creativiteit die in dat unieke wezentje van me sluimert.

Ik zal mijn kind altijd tekortdoen bij elk boek dat ik lees, elke city trip die ik maak, elk datingsite-uitje. Maar als ze me echt nodig hebben dan ben ik er voor hen. Onvoorwaardelijk. Ook als de schoolmeester klaagt over frikkerige details zoals gebrek aan concentratievermogen en orde. Of wanneer ik met de gepantserde elektrische fietskar te laat in de school arriveer om mijn kind af te leveren. Wanneer mijn kind niet geconcentreerd lijkt, is het omdat zijn dartele en creatieve geest niet voldoende geprikkeld wordt en te veel boekenkennis of weetjes over de prehistorie worden opgedist. Wie kan al die wereldoorlogen nog uit elkaar houden? Kennis die in deze digitale tijden al na enkele weken verouderd is. Is het zo belangrijk om te weten wie precies wie uitgemoord heeft? Kapot is kapot en gedaan is gedaan. Het is alleen hun toekomst die telt.

Kinderen dagen ons permanent uit om open en flexibel te blijven. Alles met nieuwe ogen te bekijken en niet te vervallen in de zekerheden en waarheden van gisteren. De doden met rust te laten. Daarom houd ik zo van mijn kind. Ik leer meer van die kleine artiest dan zij van mij, en zo hoort het. Ook al probeert de kleine guit af en toe een pootje lap te plegen of met een vork in mijn gezicht te prikken.

L: Literatuur

Je hebt fijne mensen die bij fijne uitgeverijen pamfletten of boeken uitbrengen waarin toestanden die niet correct zijn aan de kaak worden gesteld. Helaas zijn er veel toestanden in de wereld.

Daarnaast heb je ook nog fijne mensen die toestanden verzinnen, een soort parabel. Denk maar aan Blindness van de Nobelprijswinnaar José Saramago. Boeken die je doen inzien hoe blind de mensen zijn die niet verder kijken dan de lengte van hun neus. Je kan natuurlijk niet alle boeken lezen. Mensen verzinnen zo veel. De laatste jaren lijken vooral jonge vrouwen veel fantasie te hebben — tot meer dan vijftig tinten grijs. Dat is vooruitgang.

Niet zo lang geleden waren er vooral akelige, witte mannen die pessimistische en neerdrukkende boeken schreven. Die zich afreageerden op de lezer en nog prijzen wonnen ook. Denk maar aan die mistroostige George Orwell. Of aan die misselijkmakende Jef Geeraerts, die in de eerste tweehonderd bladzijden van zijn Black Venus een eigenaardig soort tunnelvisie vertoonde betreffende de onderbuik van zwarte lolita’s. En dan was er nog die lepe Houllebecq die boeken schreef waarin moslims gemene dingen deden, zoals het opblazen van halfnaakte zon-aanbiddende vrouwen.

Gelukkig zijn die sombere tijden voorbij en worden die op papier gepubliceerde boeken gecontroleerd, verwijderd en vergeten. We leren uit het verleden door het af te voeren. Zo kent onze beschaving almaar meer vooruitgang en komt er in onze bibliotheken plaats vrij die we nuttig kunnen besteden: gamecorners of standjes van Amnesty International over vrije meningsuiting.

Deel 5 leest u hier.

Deel 4 leest u hier.

Deel 3 leest u hier.

Deel 2 leest u hier.

Deel 1 leest u hier.

Aangeboden door de Vrienden van Doorbraak