Het ‘fake news’ van mainstream media

Helaas heb ik weer eens moeten vaststellen hoe oneerlijk mainstream media vaak te werk gaan. Eergisteren arriveerde ik in Brussel-Centraal om te gaan werken in het parlement. Aan de ingang/uitgang van het station stond een journaliste van het Brusselse medium Bruzz, een politiek regimeblad, dixit Brussels Vlaams Belang-parlementslid Dominiek Lootens. Zij sprokkelde reacties bij pendelaars, Brusselaars en niet-Brusselaars, over waarom ze al dan niet in Brussel (zouden willen) wonen.

Ze liep met haar camera- en geluidsman en microfoon in mijn richting en was zichtbaar blij dat ik bereid was om op haar vragen te beantwoorden (mogelijk had ze al wat negatieve anti-mediareacties gekregen). Desgevraagd antwoordde ik haar dat ik als Antwerpenaar eventueel wel in Brussel zou kunnen wonen, maar dan wel alleen in bepaalde goede wijken, en niet in de geïslamiseerde en islamiserende, verloederde getto’s. Onmiddellijk kon ik op haar gezicht zien hoezeer ze mijn antwoord verachtte.

Milieu

Toch probeerde ze in mijn mond te leggen dat ik misschien toch vooral problemen had met milieuproblematiek in Brussel. Niet dat het milieu en met name het tegengaan van vervuiling niet belangrijk voor mij zijn, maar wanneer een journalist mij in een bepaalde richting probeert te sturen, word ik opstandig en ga ik in precies de tegenovergestelde richting. Neen, repliceerde ik dus, en ik zei dat mijn vriendin en ik in een Europese en westerse stad/wijk willen wonen, en dus niet in een islamitische, en dat onze veiligheid van fundamenteel belang is.

Vervolgens wees de als journaliste vermomde activiste erop dat er ook in Antwerpen ‘multiculturele’ wijken zijn. Neen, reageerde ik (overigens nog altijd op fatsoenlijke wijze en met de glimlach), en ik legde haar uit dat dat geen multiculturele maar juist monoculturele, geïslamiseerde of islamiserende wijken zijn.

Vervolgens beëindigde ze het gesprek. Het resultaat kunt u allicht al raden: het interview met mij werd niet uitgezonden. Er werd voor gekozen om alleen de interviews uit te zenden met allemaal mensen die passen in de conclusie van een in de Bruzz-studio geïnterviewde VUB-docent, namelijk: ‘Het negatieve kenmerk van Brussel is niet migratie, niet etniciteit, niet criminaliteit; het overweldigende probleem voor iedereen is chaos, drukte, files, pollutie, vuiligheid.’ (bekijk hier de reportage). Hoe krijg je dit uit je strot op een moment dat De Lijn een hele bushalte verplaatst omdat Brussel-Noord geteisterd wordt door overlastgevende en criminele illegalen uit Afrika die maar niet worden opgesloten of uitgezet?

Opdringen

Op Facebook reageerde een ervaringsdeskundige nota bene als volgt:

‘Ik heb 10 jaar Schaarbeek achter de rug, met op een bepaald moment een opgroeiende dochter in haar adolescentie. En inderdaad bleek die Schaarbeekse multicultuur een islamitische machistische respectloze monocultuur te zijn. Mijn dochter heeft toen veel geleerd over multicultuur, in de negatieve zin van het woord wel te verstaan.’

Maar zo gaan mainstream media dus doorgaans te werk: ze willen hun mening, hun conclusie en hun politieke ideologie aan ons opdringen. Daartoe nodigen media in hun studio altijd dezelfde soort ‘experts’ uit, en ter ondersteuning daarvan zenden ze op uiterst selectieve en eenzijdige wijze zogenaamde ‘spontane reacties’ van mensen op straat uit. Dát is pas echt gevaarlijk ‘fake news’. Het is politiek correcte, cultuurmarxistische propaganda, pure oplichterij en massale indoctrinatie. En bovendien gebeurt dat vaak, zoals ook in dit geval, met uw en ons belastinggeld!

Wat de Amerikaanse journalist Bruce Bawer schreef inzake opinieartikels in en van kranten, geldt ook voor de mainstream radio en televisie: ‘Opiniërende artikels in Europese kranten worden niet geschreven met het doel nieuwe ideeën voor het debat aan te dragen, maar om de massa’s eraan te herinneren wat ze moeten denken. (…) Het klinkt allemaal heel politiek divers, en als het om relatief kleine binnenlandse zaken gaat, is het ook divers. Maar bij voorname politiek-filosofische vraagstukken verschrompelen de verschillen.’ (Terwijl Europa Sliep, Meulenhoff, 2006).