Het multicultureel mutisme van links

Johan Sanctorum had hier vorige week terecht kritische bedenkingen bij de studie die door 11.11.11 besteld was bij de KU Leuven en de UGent over het beeld van migranten en uitspraken van politici daarover in de media.

Maar dat belet niet dat de studie toch minstens één bevinding bevat die men vooral aan de linkerzijde ten harte zou moeten nemen. De uitspraken over migratie blijken voor bijna de helft van N-VA politici te komen, terwijl het Vlaams Belang er meer dan een kwart voor zijn rekening neemt. De andere partijen mogen de rest onder elkaar verdelen…

Links

Groen komt niet verder dan 5%, sp.a nauwelijks een percent meer. Dat zou de propaganda-afdelingen van die partijen toch enigszins moeten verontrusten.’Links laat migratie zo goed als helemaal aan zich voorbijgaan in zijn discours’ schreef De Standaard hierover. Merkwaardig, want een voortdurende aanwezigheid in dit debat is uiterst belangrijk. Al was het maar omdat er door de onderzoekers op gewezen wordt dat ‘langdurige blootstelling aan geframede boodschappen effect heeft’ op de lezers. Anders gezegd: de afwezigheden hebben meer dan ongelijk, want het gaat hier over het beïnvloeden van de publieke opinie.

Sarah Van Leuven (UG Gent) stelde dat ‘politici een erg afzijdige framing hanteren als ze het hebben over migratie’. Verbazend is dit niet in een tijdperk waar nuance het moet afleggen tegen korte titels en tweets. Net daarom zou links veel actiever moeten communiceren om het hele veld niet over te laten aan rechts…

Uit een gekoppelde studie blijkt dat de Vlaming niet radicaal anti-migrant is, maar zich eerder gematigd opstelt. De onderzoekers stellen opvallend dat ‘Vlamingen wel begrip hebben voor de komst van migranten, maar vragen hebben bij de haalbaarheid en de gevolgen daarvan.’

Dat is misschien wel de leerrijkste conclusie van dit onderzoek. En zeker de meest genuanceerde: Vlamingen zijn geen door hun DNA gedetermineerde racisten, maar evenmin romantische naïevelingen of strakke ideologen die denken dat ‘Wir Schaffen das’ een magische toverformule is waarmee alle problemen opgelost worden. Ze lijken de ideologen van extreemrechts af te wijzen die hen willen laten geloven dat Vlaanderen terug kan gaan naar het verleden en metamorfoseren in een monoculturele maatschappij. Maar ze wantrouwen ook de linkerzijde die het niet wil hebben over de onvermijdelijke groeipijnen die de evolutie naar een superdiverse wereld met zich meebrengen.

Rechts

Dat verklaart meteen ook de populariteit van hyper-communicator Theo Francken. Hij geeft de gemiddelde Vlaming tenminste het gevoel dat er eindelijk iemand is die op een realistische en complexloze manier spreekt over migratie. Ook als hij geen antwoord heeft en geeft op een ingewikkeld probleem als transmigratie en hij zijn hand overspeelt door een overmaat aan getwitter, dan lijkt de publieke opinie hem dat te vergeven. Omdat mensen vaak ook inzien dat migratie een complex gegeven is dat België nooit alleen de problemen opgelost krijgt.

Het is hoogst merkwaardig dat links, zoals blijkt uit dit onderzoek, liefst vijf keer minder communiceert over migratie dan de N-VA. Dat is jammer, want een assertievere houding zou het debat alleen maar kunnen voeden. Nu beperkt links zich al te vaak tot voorspelbare aanvallen op de politiek van Francken, maar laat het na een voor een groot publiek aantrekkelijk en duidelijk alternatief aan te bieden. En bij gewelddadige problemen met transmigranten, zoals recentelijk op snelwegparkings wordt er hierover meestal heel weinig gecommuniceerd aan de linkerzijde. Terwijl net op die momenten Vlamingen zich begrijpelijkerwijs zorgen maken en een politiek antwoord verwachten.

Maar de linkerzijde — en in Franstalig België is dat fenomeen nog veel meer uitgesproken dan in Vlaanderen — heeft zichzelf over problemen van de multiculturaliteit al te vaak een ideologische zwijgplicht opgelegd. Die houding wordt vanuit een zeker electoraal opportunisme door de komende verkiezingen versterkt, om geen kiespubliek te bruuskeren. Dat is de verklaring waarom de linkerzijde het niet verder brengt dan een schuchtere aanwezigheid in een van de belangrijkste maatschappelijke problemen van dit decennium…