Het Paard van Troje in Vlaanderen

Eind maart werden er lokale verkiezingen gehouden in Turkije. Ik schrijf dit stuk op de dag dat Ekrem Imamoglu, de oppositiekandidaat van de Republikeinse Volkspartij CHP, eindelijk zijn benoemingscertificaat als kersvers burgemeester van Istanbul heeft ontvangen. Exact 25 jaar in handen van de politieke islamisten en 17 ellenlange dagen na de lokale verkiezingen heeft het geduurd om de historische stad te heroveren.

25 jaar lang gijzelden conservatieven, die zonder scha en schande zich hebben verrijkt in verschillende holdings en zichzelf riante giften hebben uitgekeerd terwijl de inwoners werden kort gehouden door de creatie van een angst- en intimidatiecultuur, Istanbul. De stad kan terug ademen, ze zal vrouwvriendelijk worden, de subsidiepolitiek wordt onmiddellijk gestopt en de inwoners zullen ondergedompeld worden in kennis, wetenschap en cultuur.

Het zijn niet mijn woorden maar de woorden van de nieuwe burgemeester die een volk toespreekt dat zich klaarmaakt om over een paar weken de Gezi-protesten te herdenken. Wat zes jaar geleden begon met een protest tegen het kappen van een paar bomen in een park in Istanbul groeide uit tot een nationaal protest tegen de inperking van de vrijheden onder het Erdogan-regime. Vandaag stelt Imamoglu de inwoners van Istanbul gerust en belooft vrijheid en stabiliteit te brengen.

Fraude

De AKP’ers hebben een hertelling gevraagd omdat ze geloven dat er fraude is gepleegd. Zoek in een woordenboek het woordje ironie op en dan kom je vanzelf terecht bij Erdogan en consoorten. Om zijn verlies te verklaren knutselde hij een complottheorie ineen die zijn makke kiesvee voor zoete koek slikte. Hij legde uit dat de Gülen-beweging zeer veel belang hecht aan de instellingen van veiligheid, defensie, justitie en onderwijs. Dat bewijst, zegt hij, dat de gülenisten nog niet grondig zijn opgekuist.

Wie tussen de lijntjes kan lezen, begrijpt dat Erdogan doelt op een nieuwe golf van arrestaties die binnenkort zal waaien over het hele land. Niet alleen de gülenisten zullen het gelag van de verkiezingsnederlaag moeten betalen, maar ook politici van HDP (Koerdische Volkspartij), CHP (Republikeinse Volkspartij, partij van Atatürk) en IYI Parti (de partij van Meral Aksener, een voormalig MHP-politica). Kortom, iedereen die niet voor AKP heeft gestemd tijdens de voorbije lokale verkiezingen.

Het belang van de Turkse stemmen in Europa

Sinds de aanstelling van Erdogan zijn er verschillende verkiezingen en referenda gehouden waardoor ook de Turkse staatsburgers in het buitenland hun stem konden uitbrengen. Miljoenen Turken hebben hun stem al meermaals mogen uitbrengen op de Turkse consulaten in hun verblijfsland. Het werd al langer gezegd dat de meeste AKP-stemmen van Europese Turken kwamen, met de Belgische Turken op kop. Al meermaals schoof N-VA het voorstel naar voren om de dubbele nationaliteit af te schaffen. De dubbele nationaliteit is een instrument, schreef ik ooit op Doorbraak. De lokale verkiezingen in Turkije op 31 maart bewezen mijn gelijk. Want als de Turken in Europa ook hadden kunnen stemmen voor deze lokale verkiezingen dan had Erdogan zich niet nog eens moeten bezighouden met complottheorieën uit zijn mouw te schudden. Dan had hij immers de verkiezingen gewonnen.

Met zo’n 75 procent van het aantal kiesgerechtigde Belgisch-Turkse kiezers ging Erdogan in Turkije aan de haal met het presidentschap in 2018. Bij elk referendum of elke nationale verkiezing heeft hij, samen met zijn partijgenoten, alle West-Europese landen bezocht om zijn Turkse burgers toe te spreken. Met de lokale verkiezingen van eind maart heeft hij dit dus niet kunnen doen, wat een verschil toont in de uitslagen over meer dan tien centrumsteden in Turkije in het voordeel van de oppositiepartij CHP. Het zegt iets over (verschillen in) het kiesgedrag van de Turken in binnen- en buitenland, maar het zegt nog meer over de gevaren van de dubbele nationaliteit en de buitenlandse inmenging.

Gemeenschappen uit elkaar spelen

Ik heb ooit één keer mijn stem uitgebracht op een Turkse luchthaven. Als ik mij niet vergis was dat in 2002. Ik had toen gestemd voor de DSP (Democratisch Linkse partij van wijlen Bülent Ecevit). Toen ik op het vliegtuig zat was ik trots dat ik mijn democratisch recht door middel van mijn dubbele nationaliteit had kunnen gebruiken.

Als ik er nu aan terugdenk was dat heel naïef van mij. Ik had zomaar even het dagelijks leven van de Turken ginds mee bepaald. Niet dat de DSP groot genoeg was om enig invloed uit te kunnen oefenen op het beleid. Maar in die tijd was Turkije nog geen land dat werd geregeerd door politieke islamisten. Er was ook geen sprake van de lange arm van Erdogan in Vlaanderen. Men sprak niet over Het Nieuwe Turkije en het leven in Turkije was min of meer vrij. Er waren natuurlijk nog altijd werkpunten op vlak van onderwijs, vrouwenrechten, arbeid en religie. Maar de Turken waren op de goede weg.

De dubbele nationaliteit heeft het dagelijks leven van de Turken in Europa zodanig beïnvloed dat de integratie gefaald heeft. Het heeft bovendien voor verdeeldheid binnen de eigen gemeenschap gezorgd. De Vlaamse Turken zijn nu onderverdeeld in AKP’ers, gülenisten, alevieten, Koerden en seculiere Turken. Erdogan heeft indertijd de kwetsbaarheid van de Europese Turken goed geobserveerd en misbruikt. Hun kwetsbaarheid had vooral te maken met hun nostalgische houding tegenover het vaderland. In de jaren 70 en 80 klitten alle Turken aaneen omdat er veel eenzaamheid en heimwee was.

Let them eat simit!

Politiek is altijd aanwezig geweest in de levens van de Turken, maar nooit op een agressieve en intimiderende wijze zoals nu. Erdogan heeft de buitenlandse Turken bespeeld met nationalistische propaganda door massaal gebruik te maken van de moskeeën en buurtcafés in de getto’s waar Turkse mannen vroeger naartoe gingen om te ontspannen en een rondje rummikub te spelen. Nationalistische en religieuze propaganda werden, zonder controle van de overheid, in alle vrijheid verspreid, wetende dat de investering op termijn voor een return in het voordeel van Erdogan zou zorgen.

Het resultaat is een Turkse gemeenschap in Vlaanderen die er rotsvast van overtuigd is dat Erdogan de ware democratie heeft gebracht in hun thuisland. Over de arrestatie van journalisten en de inperking van de vrije meningsuiting, de schendingen van vrouwenrechten, de uitbreiding van godsdienstvrijheid ten koste van de liberale rechtsstaat zal men met geen woord reppen onder de Vlaamse Turken.

De corruptieschandalen en nepotisme staan diezelfde Vlaamse Turken goedkeurend toe terwijl het volk amper kan rondkomen met het minimumloon. Of zoals een prominente AKP’er het recent nog zei: ‘een persoon met een minimumloon kan perfect rondkomen door drie maaltijden simit te eten en thee te drinken.’ De Turkse variant op ‘Qu’ils mangent de la brioche’ toont nogmaals aan hoe zogezegde godvrezende politici hun kiezers een rad voor de ogen kunnen draaien zonder het schaamrood op de wangen te krijgen. We zullen de overvloedige, rijke iftartafels van al die ‘vrome’ AKP-moslims, die hun eigen volk maar drie simits waard vinden, binnenkort op sociale media zien verschijnen.

Het paard van Erdogan

Het staat in de sterren geschreven dat Erdogan, met de recente verkiezingsresultaten in het achterhoofd, zijn precampagne, naar aanloop van de verkiezingen in 2023, in het buitenland zal starten. Het is nu aan onze politici om de controle op de buitenlandse inmenging verder op te voeren, zelfs de buitenlandse inmenging volledig te verbieden. Want de dubbele nationaliteit afschaffen is in België juridisch niet mogelijk. Wat wel mogelijk en haalbaar is, is de controle op de moskeeën en de verenigingen verstrengen waar het paard van Troje zich effectief bevindt.