Het spook van Brussel

U bent wellicht al volop mee met het diplomatieke stoelenverhaal, beste lezer. Ook bekend als ‘sofagate’. De Turkse president Erdogan zette de Europese leiders te kijk door de voorzitter van de Europese Raad, Charles Michel, een stoel aan te bieden. Commissievoorzitter Ursula von der Leyen, echter, stond erbij, keek ernaar en besloot plaats te nemen op de sofa. Haar enige protest klonk als: ‘Euhm.’

De beer en de kater

Toen ik de beelden bekeek, vroeg ik me af wie er de grootste ongelikte beer was. Was het de Turkse president omdat hij geen derde stoel voorzag? Een gentleman kan je hem niet noemen. Maar hij kon de EU wel mooi te kijk zetten. Alsof hij wist dat de twee Europese leiders nogal gedwee zouden meespelen in het schouwspel.

Eigenlijk vond ik het handelen van Charles Michel nog erger. Hij plofte zich neer in zijn stoel terwijl de fototoestellen op de achtergrond klikten. Michel deed me zelfs even aan een kater denken toen hij zijn benen even strekte, alsof hij het zich het gemakkelijk wilde maken. Het kwam schijnbaar niet in hem op om recht te staan en te zeggen: ‘Zet u hier, Ursula.’ of ‘Wacht, ik kom naast u op de bank zitten.’

Borstelstelen

Waarom pikte de Commissievoorzitter dit? Ik las ergens dat ze op de sofa plaatsnam omdat dit nu eenmaal van haar verwacht wordt in zo’n situatie. Eerlijk gezegd denk ik dat ze de Europese bevolking meer plezier had gedaan wanneer ze zou hebben gezegd: ‘Kom, Charles, we zijn hier weg! En pak mijn sjakosj mee!’ Je kunt me niet wijsmaken dat ze hiermee een oorlog had ontketend, hoogstens een klein crisisje.

Wat hield Ursula dan tegen? Het was een bijna net zo vernederend moment als die keer dat Duitse soldaten moesten deelnemen aan een NAVO-oefening met een zwart geschilderde bezemsteel in de hand. De Bundeswehr had een tekort aan echte wapens. Dat was in 2015 en de Duitse minister van Defensie had er geen afdoende verklaring voor. Die minister heette overigens Ursula Von der Leyen, VdL zoals ze haar in Berlijn noemen.

Geen success story

Der Spiegel publiceerde een nogal vernietigend artikel over VdL. Ze is politiek gezien geen sterkhouder, ook al heeft ze aan superlatieven in haar spreken geen gebrek, aldus het artikel. Je leest een opsomming van haar mislukkingen als minister in de Duitse regering. Daarbij hoort ook het borstelsteelverhaal.

Haar benoeming tot EU-Commissievoorzitter kwam voor de Duitsers dus net op tijd, is mijn nogal cynische conclusie. Met Kerstmis tweette ze over de start van de EU-vaccinatiecampagne dat het een Europese ‘success story’ was. Intussen sneeuwde het met Pasen en weten we allen hoe het met dat succesverhaal gaat. Der Spiegel heeft het botweg over ‘de vaccinatieramp van de EU’, waarbij Von der Leyen veel te lang de grote afwezige bleek. ‘The phantom of Brussels‘ spot het weekblad: het spook van Brussel.

Door gedwee plaats te nemen op de sofa heeft mevrouw Von der Leyen president Erdogan een plezier gedaan: ‘Kijk eens naar die Europese zwakkelingen. Ik ben nogal ne keirel hé!’ In plaats van ‘Euhm!’ had het spook van Brussel een ferm punt kunnen maken, en ze mocht gerust wat superlatieven gebruiken. Vele Europeanen hadden het ongetwijfeld toegejuicht.