Het Zomerparlement in Lopende Zaken (3)

‘Ik ben bijvoorbeeld zeer rechts, en begrijp niet dat u niet durft toe te geven dat u multiculti-links bent. U hoeft zich daar toch niet voor te schamen? Wat de mening van de gemiddelde Doorbraak-lezer betreft, stel ik voor dat u alle reacties op uw “artikels” leest en daar de nodige conclusies uit trekt. Of zouden alleen tegenstanders reageren?’

Dit is één van de ontelbare reacties van een anonieme lezer, Reconquista 3.0, op mijn vorige artikel over hetzelfde thema: integratie. Ik stel vast dat Recon (voor de vrienden) nog steeds gevangen zit in het verouderde links-rechtsparadigma, schreeuwt om hem uit dat beknellende hokjesdenken te bevrijden en dus nood heeft aan oefeningen ‘leren spelen op de bal’. Bij deze.

Spiegelbeelden

Denkt Recon nu echt dat ik een zeer-rechtse 3.0 het onderwerp integratie ga laten kapen? Hij doet mij denken aan een vrijwilligster die ik eens op een herfstevenement bij Atlas zag toekomen op blote voeten, met eeuwige glimlach en tattoos, en ze had geloof ik een bloemennaam. Eén en al inleving straalde ze uit terwijl de nieuwkomers in een boogje om haar heen liepen.

Ik sprak haar aan op haar blote voeten, waarom ze dat deed? Ineens was ze ‘woke’. Ze vond het prettig, zei ze. Nee, ze liep niet blootsvoets rond op ‘t werk want ze ‘stond op de ziekenkas’ zoals dat in de volksmond heet. Of ze stilstond bij wat dat blootsvoets zou kunnen oproepen qua gevoelens bij migranten die met moeite goede schoenen kunnen betalen? Kennelijk niet. Haar ogen trokken in spleetjes en haar pupillen schoten schuw heen en weer. Alsof ik Hippies 3.0 integratie ga laten kapen! Wat een spuwen in het gezicht van de maatschappij.

De lat van vooruitgang

Ondertussen had Atlas mij al weten dat er bij de inschrijvingen voor de zomercursus blijkbaar iets was misgegaan want ook anderen hadden geklaagd over de ontbrekende basiskennis Nederlands bij een groot aantal deelnemers.

Dit keer zaten er in mijn pakket ook hippe afwezige aanwezigen met een smartphonetumor aan hun hand. Ik ging echt mijn Latijn niet steken in lopers op slippers en liet mijn lat liggen op het niveau van vooruitgang. Voor de laatste twee lessen bleven er nog drie gemotiveerden over: Olan en Yonas natuurlijk en ook Rohat van de eerste les. Alle drie in loopoutfit en superscherp.

De hittegolf en de hoofddoek

Rohat vroeg mij of ik wist waarom Zakia had afgehaakt. Misschien omdat ze de enige vrouw was onder de lopers, opperde hij. Zakia was hier al vier jaar, had heel weinig contacten buiten haar eigen woning waardoor ze geen kansen creëerde om Nederlands te praten. Daar wilde ze met deze zomerklas iets aan veranderen.

Ze had naast mij lopen puffen die eerste les, in laagjes kleren, zuchtjes lucht wringend tussen haar hoofd en haar hoofddoek bij een gematigde temperatuur — en De Boosere had die maand nog een klimaatopwarming of twee in zijn scherm zitten. Vorige zomers bleven de dames nochtans gewoon meedoen, ongeacht kledingkeuze of hitte. Ze waren toen wel minstens met twee waarvan eentje met zowel hoofddoek als strakke mouwloze top. Die laatste combinatie snapte ik niet, of begon zij zich al te spiegelen aan de andere vrouwen in het gezelschap?

Klaar voor de gelijke start!

Wie gelijke kansen wil kan beter gelijk aan de start verschijnen. Bij lopen is dat loopkleding aangepast aan het weer. Bij onderwijs is dat een goede kennis van de Nederlandse taal. Lesgevers moeten zelf die gelijkheid uitstralen in woord en daad zodat nieuwkomers zich daaraan kunnen spiegelen.

Dat spiegelen aan mij zat er bij Zakia niet in precies maar de zon zou wel een handje helpen, dacht ik. Want als vrouwen zonder dwang kiezen voor een hoofddoek, wat houdt hen dan tegen om deze af te werpen bij warm weer? ‘Zonder hoofddoek geen islam. Zedigheid is een heel belangrijke waarde’, zo tweette Othman El Hammouchi onlangs het antwoord, opgetogen als hij was over het recente vonnis tegen een Leuvense GO!-school waardoor voor één moslima die de zaak aanspande, het hoofddoekenverbod nu niet meer geldt op die school.

Zedigheid is dus de dwang waar zelfs een hittegolf niet tegen opgewassen is en het geldt blijkbaar alleen voor moslima’s want ik heb Othman nog nooit op een hoofddoek betrapt. Hoe zit dat dan met de zedigheid van moslims? Op vestimentair vlak bedoel ik, want de kleren maken de man al zeggen de kleren natuurlijk nooit wie de katjes in het donker knijpt. Ook niet de ingepakte katjes.

Dit bestrijden van het verbod op het dragen van religieuze en levensbeschouwelijke tekens op school is nu een marathonwedstrijd Zedigheid geworden onder moslima’s die zo’n vonnis willen pakken als was het een gouden medaille. Deze moslima in kwestie kan volgende week op de speelplaats gaan pronken met haar deugdzaamheid, zwaaiend met haar vonnis. Zij is nu justitieel een betere vrouw dan haar zusters. Halleluja.

Werkt dus dat spiegelen aan westerse vrouwen wel? Of pas op de lange termijn? Of zal het sneller werken via de man?

Waar zijn de vaders?

Ik zwem nu al een paar zomers wekelijks in openluchtzwembad De Molen op Linkeroever waar ik op hete dagen de autochtoon van dienst ben en ik zie ook daar geen kopieergedrag. De ingepakte vrouwen zitten nog steeds in groepjes in de schaduw op de ligweide etend te wachten tot hun kinderen klaar zijn met zwemmen om hen nadien – nog steeds ingepakt – te schrobben onder de douche. Zelf mogen ze, in verpakking, de trap niet op tot aan de zwembadrand en over die rand heb ik nog niet veel vaders gezien bij hun gezamenlijke kroost. Ze zijn altijd met veel dus wie past er op hen? Waar zijn de vaders?

Mannen om te spiegelen

Laatst stond er net voor ons aan de ingang van datzelfde zwembad een zwarte vader rood aangelopen te brullen tegen de rustige, beleefde, correcte man achter het loket, één van de groep veelal allochtone Vlaamse mannen die De Molen uitstekend runnen. Het was onduidelijk wat het probleem was maar geld was het alvast niet want hij stond luidkeels te zwaaien met zijn bankkaart.

Zijn minderjarige kinderen stonden een beetje verder aan de lockers gespannen naar het tafereel te kijken. ‘Hij had zijn zwembroek niet bij,’ zeiden ze toen ik vroeg wat het probleem was, ‘en hij moest mee zwemmen anders moesten ze terug naar huis.’ Ik toonde hen de zwembroekenautomaat, zag de schittering in hun ogen waarna ze zich juichend repten naar hun papa met het goede nieuws. De man kwam schoorvoetend, grimlachend het terrein op. Kinderen overtuigen soms sneller dan argumenten.

Het moet gezegd, voor nieuwkomers zijn de uitbaters en redders van het zwembad De Molen stuk voor stuk mannen en vrouwen om te spiegelen. Deze vader-zonder-zwembroek zal stoppen met zijn kinderen gewoon ergens te droppen met de verwachting dat de omgeving hen wel opvoedt. Zijn bloedjes hebben we trouwens maar even in het zwembad gezien want het begon te regenen. Kinderen worden nu eenmaal niet graag nat.

Mijn overpeinzingen werden abrupt doorbroken door de beltoon van Yonas’ mobieltje, voor de zoveelste keer. De discussie die volgde hoor je in de laatste aflevering.

(*) alle namen zijn gewijzigd om privacyredenen

Eerder deze zomer verschenen aflevering 1 en 2.