Hoe ziet Brexit eruit? Stukken beter dan erbij blijven

De Better Stay in Europe-campagne schildert louter donkere en valse portretten van de complexiteit van een aankomende Brexit. Eigenlijke hebben de eurofielen niets positiefs te vertellen over het Britse lidmaatschap van de Europese Unie. Wanneer we uit de EU stappen zullen wij, de Britten, de vrijheid genieten om onze eigen wetten te maken en onze eigen financiën uit te geven zoals we dat zelf willen.

De Leave-campagne (die zich inzet om het VK terug te trekken uit de EU, nvdr.) is niet geïnteresseerd in een deal met de EU zoals de Noren dat hebben, die zijn wel lid van de Europese Economische Ruimte (EER), maar geen lid van de unie, aangezien we de noodzakelijkheid niet inzien om extra geld te investeren in de EU. Canada, Australië, Mexico voeren goede handel met de EU zonder te hoeven betalen voor het privilege ervan.

Eens de kiezers beslissen om erop uit te trekken, zijn er twee keuzes. Het VK kan gebruik maken van het artikel 50 (het artikel dat de regeling van de terugtreding van een lidstaat voorziet, nvdr.) van de Europese verdragen en zo een onderhandeling van zeker twee jaar opstarten om na te gaan welke akkoorden het wil handhaven en dewelke het wil wijzigen. Dan spelen we het spel zoals de EU dat wil en de kans bestaat dat het langer aansleept dan wenselijk.

Volgens de tweede keuze kan het VK ook eenvoudigweg de wetgeving van 1972 – gestemd bij de toetreding van het VK tot de EU – wijzigen en de mogelijkheid openen om, zodra de exit gestemd is, alle Europese wetgeving en reglementering onder de bevoegdheid te laten vallen van het Britse parlement en los te trekken van de Europese Verdragen en het Europese Hof van Justitie. Alle bestaande wetten kunnen nog voor een bepaalde tijd geldig blijven. Gewapend met die verandering kan het VK onderhandelen over welke akkoorden en regels nodig blijven om onze handelspositie met de EU te onderhouden en welke regelgeving het moet wijzigen indien het dat nodig acht. 

Ik ga ervan uit dat de rest van de EU de akkoorden rond handel, de gemeenschappelijke markt, de oliepijplijn en transport wil aanhouden. De EU moet voor zijn part aanvaarden dat op andere vlakken het VK de vrijheid neemt om de wetgeving te voorzien dat het wenst of het nu gaat over onze grenzen, onze sociale zekerheid, ons milieubeleid, ons energiebeleid en talloze andere domeinen.

Het VK zou eenvoudigweg steunen op de Wereldhandelsorganisatie (WHO) om tarivering en andere opgeworpen barrières tegen te gaan. In de praktijk zullen de beide partijen beter weten dan tot dit punt te moeten komen.

Zo maakte Duitsland het al duidelijk dat het geen extra toltarieven wenst, zoals een 10%-tol op auto’s, waardoor het uiteindelijke akkoord gelijkaardig zal zijn aan het huidige, een soort van WHO plus-akkoord.

Het VK zal zijn voormalige medelidstaten verzekeren dat we de zaken waarin nog steeds betrokken zijn zorgvuldig zullen uitklaren – vooral handelszaken – en dat op een vriendschappelijke wijze en op een verstandig tempo.

Maar wees er zeker van dat, zodra onze terugtreding onze soevereiniteit herstelt, we werk zullen maken van ons grenzenbeleid, onze sociale zekerheid en onze criminaliteitsbestrijding.

John Redwood is voormalig minister en zittend Lagerhuislid voor de Conservatieve Partij in het Verenigd Koninkrijk.

Vertaling: Harry De Paepe