Holebi en links: een aflopend verhaal

Het afgelopen weekend werd de jaarlijkse Brusselse Gay Pride parade ontsierd door een incident waarbij de aanwezigheid van een N-VA-praalwagen luidruchtig op de korrel werd genomen door één deelnemende vereniging, te weten de tamelijk obscure vzw Ex Aequo. ‘Geen extreemrechtse partij (sic) in deze stoet rond diversiteit en verdraagzaamheid’, werd er geroepen.

Ach, een partijwagen vind ik effectief niet echt passen in zo’n optocht. Niet van de N-VA en ook geen ander. Ik veronderstel bijvoorbeeld dat het Aalsters carnaval ook niet gediend is met propagandakarretjes van dit slag, een paar maanden voor de verkiezingen.

Anderzijds roept het protest van Ex Aequo interessante vragen op rond de politieke gezindheid binnen de holebibeweging. Is ze ‘van nature’ voorbestemd om zich aan de linkerzijde van het spectrum op te houden, nabij socialisten, groenen en klein-links? Bestaat er zoiets als een rechtse homo? Ja, Pim Fortuyn was een bekend voorbeeld. En uit mijn vroegere VB-doortocht herinner ik me dat er nogal wat andersgeaarde mannetjes in de jongerenafdeling rondliepen, zelfs tamelijk opzichtig. Daar waar anderzijds de Alexandra Colen’s toch duidelijk een ethisch-conservatieve lijn trokken die helemaal niet strookte met bijvoorbeeld het homohuwelijk. In de N-VA is het vreemd genoeg de voorzitter zelf, Bart De Wever, onlangs nog in Londen om de Edmund Burke Award in ontvangst te nemen, die de conservatieve kar trekt in zijn partij. Er is dus wel degelijk een ideologisch-ethisch spagaat, ook al doet de partij alle moeite om dat te verdoezelen.

Homo zijn na 9/11

Wat die homo’s daar in het VB precies deden, ik kreeg er niet echt hoogte van. Ik vermoed dat ze net aangetrokken werden door het anti-establishmentgehalte van de partij, waarbij het anders-zijn op seksueel vlak meteen ook een politieke betekenis kon krijgen van tegendraads, dissident, disruptief. Pim Fortuyn, in 2002 vermoord door de links-radicale milieuactivist Volkert van der Graaf, droeg een libertarisch wereldbeeld uit, waarin vrijheid vooraan stond en het politiek correcte de beteugeling was van die vrijheid.

Op die manier is er in het zogenaamde rechtspopulisme toch wel plaats voor niet-traditionele levensvormen en (post-)moderniteit. Fortuyn was misschien zelfs de eerste postmoderne politicus, die zich resoluut durfde los maken van een ideologisch harnas en een programma destilleerde uit allerlei teksten, maatschappelijke invloeden, tendensen. Daarin mocht een homo zich ook rechts outen, in de zin van identitair, Europees, nationalistisch, als dat existentieel te verantwoorden viel. In deze optiek is het holebi-verhaal geen politiek-sociaal fenomeen maar een pure individuele keuze/smaak/geaardheid die haar bestaansrecht opeist binnen een vloeibare, postideologische samenleving.

Hoe komt links dan überhaupt op het idee dat een goede homo zich steevast netjes aan de linkerkant van het politieke spectrum dient te houden? Omdat links altijd denkt in termen van minderheden, groepen, en (anti-)discriminatie. Waarbij de homo’s (zoals migranten, vrouwen, kleurlingen…) worden beschouwd als één colonne in de globale, solidaire ‘sociale strijd’ voor emancipatie. Het is een oud ’68-verhaal, waarin vrijheid, diversiteit, tolerantie en democratie gelijklopende begrippen waren.

Edoch, sinds 9/11 weten we dat dit multiculturele optimisme geen steek houdt. De islam beroept zich op de westerse verlichtingswaarden om de instelling van de sharia in Europa af te dwingen. Links heeft zich nooit ondubbelzinnig uitgesproken tegen deze paradoxale realiteit en trok dan maar de kaart van een hypothetische ‘moderne islam’ die vrijwel nergens te bespeuren viel. Maar ondertussen bleef de homohaat woekeren in en rond onze moskeeën. De echte reden waarom gays steeds meer naar het rechtse kamp overlopen, zit dan ook in de hallucinante beelden van homo’s die door IS van de daken werden gegooid. Het bleek geen Jihad-exclusiviteit: de homofobie zit vandaag het diepst, meer dan in enige conservatief-christelijke sekte, in de islamideologie, ook en zelfs vooral de Europese.

Politieke verschuivingen

Dat vertaalt zich in partijpolitieke bewegingen. Volgens bepaalde peilingen was een kwart tot één derde van de Franse georganiseerde homobeweging van zin om op Le Pen te stemmen in de tweede ronde van de presidentsverkiezingen. Uit een onderzoek in 2016 door een Duits gay magazine bleek dat 17% van de mannelijke lezers het AfD steunde. In Nederland uit de populariteit van de PVV onder homo’s zich in de oprichting van ‘Gays for Wilders’. Dat zijn duidelijke tendensen: in de cultuurstrijd die zich aftekent beseft de holebigemeenschap dat een aansluiting bij het identitaire verhaal (“Waarvoor staat onze samenleving?”) essentiëler is dan een blind achternalopen van het diversiteitsverhaal. Diversiteit is geen elastiek die eindeloos rekt. Op een zeker moment is de rek eruit, en moeten er grenzen gesteld worden en keuzes gemaakt.

Links heeft die afval dus helemaal aan zichzelf te danken: door blind te blijven voor de gevaren van de islamideologie, en de handhaving tot in het absurde van political correctness, de kool en de geit willen sparen, moet het toezien hoe de holebigemeenschap eieren voor haar geld kiest. Dát is de reden waarom een linkse homovereniging aanstoot nam aan de N-VA-praalwagen: uit frustratie voor deze ommezwaai. Dezelfde verschuiving staat allicht het feminisme te wachten: traditioneel links, maar als de vrouwenbeweging ooit tot de analyse komt dat het pamperen van de islamideologie vroeg of laat tot een boerka-verplichting leidt, zal ook hier het identitaire verhaal aanslaan. Boegbeelden als Zuhal Demir (N-VA) leiden de dans. Het VB moet het voorlopig stellen met de halfdebiele hogehakkenfeministe/ex miss België Anke Van dermeersch.

Vandaag is rechts kiezen dus gewoonweg een kwestie van gezond verstand en behoudinstinct voor homo’s, lesbiennes, en alle mogelijke gendervariëteiten, tot en met Boudewijn Van Spilbeeck. Sorry voor de jongens van Ex Aequo, de parade zal een bepaalde richting moeten inslaan wil ze blijven bestaan.