Huisartsengeneeskunde geen 1-euro-deal

Het ‘Medicomut’-overleg – het officiële kanaal voor alle overleg tussen artsen en ziekenfondsen – zal dit jaar voor het eerst kennismaken met huisartsen die geen verantwoording moeten afleggen aan ‘schoonmoeder-specialist’ in de klassieke gemengde artsenbonden. Dus hier is alleszins al een eerste kleine positieve evolutie. Maar de maatregel die vandaag de huisartsen tot wenkbrauwfronsen brengt mag gerust opnieuw op de tafel van de nieuw-samen-te-stellen medicomut gegooid worden. Vandaag worden huisartsen immers overspoeld met patiënten die met een brief van hun ziekenfonds hun statuut ‘chronisch zieke’ komen melden. Die brieven zijn de voorlopers van de aankomende verplichting om Regeling Derde Betalende toe te passen. De verplichting wil men opleggen voor alle patiënten met het statuut ‘OMNIO’ of ‘chronisch zieke’.

Verplichtingen roepen weerstand op. Ziekenfondsintiatieven zonder overleg evenzeer. Als voorzitter van het Syndicaat van Vlaamse Huisartsen heb ik reeds jaren geleden mijn nek uitgestoken. Als huisarts heb ik toen in de Commissie Volksgezondheid een pleidooi gehouden voor het invoeren van derdebetalersregeling in de huisartsgeneeskunde. Een suggestie, die bij artsen die liefst ‘handje-contantje’ hun betalingen zien, niet altijd luidop verwelkomen. Maar alle betrokkenen in het debat – van politici tot ziekenfondsvertegenwoordigers – hebben nagelaten om te luisteren naar de voorwaarden om dit te realiseren.

Zo hebben we steeds gepleit voor een duidelijk te innen remgeld. Maar wat kregen we als antwoord? Een triomferende Marc Justaert die op televisie vertelde dat voortaan huisartsgeneeskunde voor mensen met OMNIO-statuut ‘slechts één euro’ zou kosten. Huisartsgeneeskunde werd door hem als de nieuwe één-euro-deal van Mc Donalds voorgesteld. Wanneer we in gezondheidszorg alle betrokkenen willen responsabiliseren, dan moeten ook de patiënten, ja ook patiënten met OMNIO-statuut, daarbij betrokken worden. Patiënten moeten weten dat huisartsgeneeskunde meer dan een goedkope gadget is.

De veelheid aan statuten en uitzonderingsmaatregelen, alle voordeeltjes onder vorm van ‘vermindering remgeld’ maken dat momenteel voor sommige artsenprestaties de terugbetaling slechts kan gekend worden wanneer eerst de volledige sociale toestand van de patiënt gekend is. Voor één enkele RIZIV-code zijn er soms zes verschillende terugbetalingstarieven.

Als arts bied ik dezelfde geneeskunde zowel aan de steuntrekker als aan de welstellende notaris… Het is geen taak van de huisarts om dergelijk ‘sociaal of maatschappelijk’ onderzoek uit te voeren. Maar blijkbaar beslisten ziekenfondsen en politici dat we dit weldra toch zullen moeten doen…

De verplichting om op deze weg voor een aantal patiënten derdebetalersregeling te ‘moeten’ toepassen wordt vandaag tegelijk gekoppeld aan een verbod dat derdebetalersregeling bij andere patiëntenprestaties niet mag toegepast worden. Dergelijke logica lokt verzet uit!

De huidige werkwijze naar derdebetalersregeling toe veroorzaakt heel wat onrust onder de huisartsen. Opnieuw zien de huisartsen, die zich reeds administratief overbelast voelen, nieuwe maatregelen, die zich vertalen in nieuw bijkomende bureaucratie. Bovendien betekent de beslissing tot ‘verplicht innen via derdebetaler’ een inkomstenverlies. De extra administratie betekent immers tijd die we niet investeren in onze patiënt. Uitbesteden van die administratie – bijvoorbeeld aan tarificatiediensten – betekent een extra tarificatiekost van om en bij de drie procent.

Nochtans biedt samen werken en samen overleggen mogelijkheden. Want worden onze ziekenfondsen al niet van oudsher betaald om de administratieve afhandeling van de betaalcircuits af te handelen? Waarom moet de huisarts dan een deel van die taak overnemen? En waarom moet die huisarts daarvoor nog eens extra inleveren? Er is hier een mooie samenwerking mogelijk.

Waarom zou derdebetalersregeling niet voor alle patiënten kunnen toegepast worden? Waarom zou die derdebetalersregeling niet vrijblijvend kunnen? Wie cash wil betalen mag dat blijven doen… derdebetalersregeling mag daarentegen even zeer. Waarom zouden de ziekenfondsen de huisartsen niet volledig (100% dus inclusief remgeld) kunnen uitbetalen? Waarom zouden ziekenfondsen het opzoekingswerk en het berekenen van het remgeld niet op zich kunnen nemen en dat remgeld innen bij hun leden?

De historische rol van ziekenfondsen als ‘uitbetalingskanaal van overheidsgeld’ staat immers ter discussie. Moderne informatica staat immers klaar om rechtstreeks vlotte afhandeling, ook zonder die tussenschakel, mogelijk te maken. Als ziekenfondsen nog iets willen betekenen voor hun leden, dan moeten ze zich meer concentreren op hun sociale rol. De problemen die zich al dan niet stellen bij het afrekenen van remgeld zal hen daarbij een veel helderder beeld geven dan de theoretische concepten type OMNIO en ‘chronisch zieke’.

Als huisarts ben ik alleszins bereid om aan dat debat deel te nemen.

Foto © Reporters

Dr. Herman Moeremans
Voorzitter Syndicaat van Vlaamse Huisartsen