Ik zoek een mens – De dwangstoornis

‘Ge zijt uzelf volledig kwijt. Ge verliest uzelf. Het is een soort van draaikolk, die OCS, en dat pakt heel de periferie van uw persoonlijkheid mee de dieperik in. Dus heel uw persoonlijkheid die een mooie cirkel was, breed en ruim, wordt eigenlijk herleid tot een centraal punt waar alles in verdwijnt. Zo voelt dat.’

Ze kunnen het heel goed verborgen houden maar nochtans zou 1 tot 3% van de bevolking lijden aan een vorm ervan: de Obsessieve Compulsieve Stoornis, afgekort OCS of OCD in het Engels. Roan Asselman wil het niet meer verstoppen en praat erover in IK ZOEK EEN MENS. Hij zet bewust het thema in het licht zodat zij, de dwangers, het kunnen aanpakken en wij, medemensen, hen uit hun isolement kunnen halen.

Met de theorie van de Nederlandse psychiater Menno Oosterhoff over OCS in het achterhoofd, reist de gastvrouw door het hoofd van Roan om te kunnen vatten wat zich daar afspeelt en welke aanslag dat pleegt op zijn dagelijks functioneren. De coronamaatregelen versnelden en verergerden zijn stoornis, toch duurde het nog ruim een jaar vooraleer hij compleet stopte met functioneren in zijn job. Roan weet zich gelukkig begripvol omringd op zijn werk, de Brusselse zakenadvocatuur. Dat laatste klinkt kil maar is het niet. Hij zocht en kreeg hulp om te werken aan zijn herstel. Het gaat inderdaad om herstel in perspectief, herstel van gelijkwaardigheid en eigenwaarde want genezing is, naar verluidt, helaas niet mogelijk.

Hoe kunnen wij als gemeenschap best omgaan met hen die lijden aan zo’n dwangstoornis? Oosterhoff stelt dat we hard moeten zijn voor de dwang maar lief moeten zijn voor de drager ervan. Begrip hebben voor de problematiek maar niet meegaan in hun gedachtegang. Personen met OCS zijn gebaat bij medeburgers die hun gedachten verzetten door échte dingen sámen te doen in de werkelijke wereld. En Roan heeft nog één tip voor de beginnende OCS-er: smoor het in de kiem!