IK ZOEK EEN MENS – Ouders van gehandicapte kinderen – André Cornille en Diane Schellekens

Het woord is handicap

‘Hans heeft de mentale leeftijd van iemand van twee in het lichaam van een vierenveertigjarige.’ Pas in 1988, toen hij negen werd, kregen André Cornille en Diane Schellekens de diagnose van hun eerstgeborene: autisme gecombineerd met een zware mentale handicap. Hun dromen werden aan diggelen geslagen want in de jaren ’80 was autisme nog niet zo bekend, de overheid bood niet de hulp en voorzieningen om als ouders van zo’n probleemkind een normaal leven te kunnen uitbouwen en de Vlaamse Vereniging Autisme (VVA) stond nog in haar kinderschoenen.

‘Zijn zoals ik weet dat ik moet zijn als ik bij hem ben’

In een nieuwe aflevering van IK ZOEK EEN MENS peilt de gastvrouw naar hoe ze zo’n bar bestaan beleefden. Hoe ga je als moeder en vader om met zo’n zwaar lot? Hoe leef je met zo’n zoon in huis en wat betekent dat voor zijn broertje? Hoe verandert dat wanneer Hans eindelijk naar een instelling kan, De Okkernoot in Vollezele? Kan je een relatie opbouwen met zo’n telg zonder taal en hoe doe je dat? André legt de persoonsvolgende financiering van Jo Vandeurzen (toenmalig minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin) onder de loep – een prachtig principe maar een rommeltje qua realisatie –  en zegt zijn mening over inclusie van gehandicapten. Allebei waarschuwen ze voor het gevaar voor sociaal isolement, iets waar zij onvoorstelbaar aan ontsnapten.

Oproep aan de kiezer

De zorg voor personen met een handicap moet een veel hogere prioriteit krijgen in Vlaanderen, zo stellen André en Diane, want morgen kan ieder van ons gehandicapt zijn. Dáár gaat het over. En soms moet de overheid zich minder moeien zoals ‘die domme lockdown die tijdens de coronapandemie werd opgelegd zodat we vier maanden ons kind niet mochten zien. Een kwetsbaar kind. Dat was onmenselijk, dat was ondraaglijk.’

Over de afwezige aanwezige, of de aanwezige afwezige. Het leven zoals u het zich niet kan voorstellen.