Inburgeren in Nederland

Sinds 1 januari 2007 stelt Nederland eisen aan de kennis van de Nederlandse taal en de Nederlandse samenleving aan buitenlanders die van buiten de EU komen en zich langdurig in Nederland willen vestigen. De ‘Wet Inburgering in het Buitenland’ die op 1 januari 2007 in werking is getreden verplicht buitenlanders tussen 16 en 65 jaar tot het afleggen van een Inburgeringsexamen. Dit examen moet worden afgelegd in de ambassade van hun land van herkomst, voordat ze naar Nederland mogen komen dus. Als het land van herkomst geen Nederlandse ambassade heeft dan moet het examen in de ambassade van een buurland worden afgelegd. De extra kosten hiervoor worden niet door Nederland vergoed. De kosten voor het inburgeringsexamen in het buitenland bedragen €350.

Het inburgeringsexamen bestaat uit vijf toetsen en toetst de kennis van de Nederlandse taal en van de Nederlandse samenleving. Bij taal gaat het om lezen, schrijven, spreken en luisteren. Het ‘examen kennis van de Nederlandse samenleving’ bestaat uit elementaire sociale, economische en juridische kennis. Het examen wordt via een laptop afgenomen. Op de pagina met Voorbeeldexamens van www.naarnederland.nl kunnen filmpjes bekeken worden met een uitleg hoe deze examens er uit zien. Na slagen voor alle 5 de toetsen wordt een Inburgeringsdiploma uitgereikt.

Om voor een verblijfsvergunning in aanmerking te komen moet dit diploma zijn gehaald. Een voorlopige verblijfsvergunning moet daarna binnen één jaar worden aangevraagd, anders moet er opnieuw examen worden gedaan.

Het ontwerp van de wet die op 1 januari 2007 in werking is getreden, was door de toenmalige verantwoordelijke minister Rita Verdonk bij de Tweede Kamer ingediend. Verdonk is een aantal malen door de Raad van State teruggefloten. Ook dit wetsontwerp was broddelwerk. Zelfs nadat de Tweede Kamer het wetsontwerp had vastgesteld, moesten er op last van de Raad van State nog wijzigingen in aangebracht worden.

De Raad van State is het juridisch adviesorgaan van de Nederlandse regering. Ze kijkt met name naar de kwaliteit en uitvoerbaarheid van wetvoorstellen en of deze wel in overeenstemming zijn met de grondwet en met andere wetten en verdragen. Het komt nagenoeg nooit voor dat wetsteksten die door de Tweede Kamer zijn aangenomen, alsnog op last van de Raad van State gewijzigd moeten worden.

Ook buitenlanders van buiten de EU die al in Nederland verblijven, asielzoekers bijvoorbeeld, moeten binnen drie en een half jaar een Inburgeringsdiploma halen anders krijgen zij geen permanente verblijfsvergunning. Als dit niet lukt wordt er elke twee jaar een boete opgelegd. Het pamperen van allochtonen moet maar eens afgelopen zijn, is de achterliggende gedachte van de wetswijziging die op 1 januari 2013 in werking trad. Vrije marktwerking in de inburgering, is de leus. Mensen moeten hun cursussen zelf betalen. Inmiddels bieden vele commerciële instituten inburgeringcursussen aan.  De kosten hiervan lopen nogal uiteen, maar voor een 10-weekse cursus moet al gauw tussen de 750 en 1000 euro worden betaald. Hiervoor kan geld van de overheid worden geleend, maar de cursist draait zelf op voor de kosten.

Een aantal gemeentes zijn met inburgeringsprojecten begonnen. De cursisten worden dan begeleid door taalcoaches. In de praktijk zijn dit vrijwilligers die in buurthuizen zonder professionele ondersteuning cursisten de Nederlandse taal proberen bij te brengen. De buurthuizen krijgen voor hun activiteiten van de gemeente een vergoeding.

De integratie van allochtonen verloopt ook in Nederland moeizaam en veel aan migratie gerelateerde problemen blijven onopgelost. Nederland schijnt momenteel het enige land in de wereld te zijn dat eisen stelt aan de kennis van taal en maatschappij van nieuwkomers.

Op langer termijn kan er pas bepaald worden of deze aanpak van de inburgering geslaagd is.

Foto (c) Reporters