Jean-Luc, kukelekuuk!

Van alle interne politieke twisten hebben die tussen socialistische kameraden vaak het hoogste spektakel gehalte.

De voormalige Spaanse premier Felipe Gonzáles,  derde premier na de democratisering van Spanje en dus na de dood van generaal Franco, heeft zich gestort op podcasts. De voormalige ex premier die 14 jaar aan de macht was, heeft een programma gelanceerd met de titel ‘Sintonía infrecuentes’, vrij vertaald: ’wisselende stemmingen’. In het eerste deel van zijn programma heeft hij het onder andere over de regering van zijn partijgenoot Pedro Sánchez.

Lijden en crisis

In het begin leek het er nog op dat Gonzalez de hand wilde reiken aan Sanchez om hem te helpen met de sputterende regeringsvorming maar, zoals het zo vaak gaat in spannende thrillers, liet Gonzalez die hand al snel los zodat Sanchez met een verbaasde blik de diepte instortte.

Hoewel hij de huidige premier op geen enkel moment expliciet bij naam noemt in zijn podcast, verwijst hij meerdere malen naar hem. Een citaat: ‘Als alles slecht gaat, verschijnt er een man die je vertelt dat alles goed gaat en dat de toekomst geweldig is. Maar hé, leef jij in de realiteit van lijden en crisis die ik doormaak?’

Gonzalez schotelde aan Sanchez ook nog eens fijntjes de rekening voor van het rampzalige pandemiebeleid. González bekritiseert Sánchez omdat, volgens hem, een politiek leider ‘de leiding moet nemen over de gemoedstoestand van anderen’, iets wat de premier volgens hem niet heeft gedaan tijdens de pandemie.

Catalanen

Over de huidige onderhandelingen van Sanchez met Puigdemont rond amnestie en een nieuw referendum voor de Catalanen tackelde Gonzalez premier Sanchez met het gestrekte been vooruit, stijl Yvan Desloovere versus Juan Lozano, zeggend dat alles wat Sanchez met de Catalanen bespreekt regelrecht ongrondwettelijk is.

De kwetsuur betekende het einde van de voetbalcarrière van Lozano. Benieuwd of Gonzalez – nog altijd een icoon voor de PSOE militanten – ook Sanchez definitief onder de zoden heeft geschoffeld. Het voorval deed me mijmeren over welke staatsmannen –  socialist, liberaal of Christen democraat, het maakt niet uit – we in België nog hebben om een knuppel in het hoenderhok te gooien en openlijk hun waarheid te verkondigen.

Daarom heb ik er gemakshalve even het lijstje van ministers van staat bijgehaald. Veel soeps zit er eerlijk gezegd niet tussen. Ik zet de levenden even op een rijtje: Louis Tobback, Louis Michel, Guy Verhofstadt, Magda Aelvoet, Annemie Neyts, Herman De Croo, Mark Eyskens, Jos Geysels, Karel De Gucht, Miet Smet, Patrick Dewael, Herman Van Rompuy, Jaak Gabriëls, Johan Vande Lanotte, Yves Leterme.

Strapatsen

U merkt het:Alles welbeschouwd is dit dus een lijstje van politici die de Belgische en vooral de Vlaamse bevolking in een neerwaartse spiraal  hebben geduwd en waar weinig staatsmanschap tussen zit. Eerder een lijst van incompetente triestige planten die symbool staan voor het afbrokkelende Belgische huis. Ik kan me hoogstens voorstellen dat Louis Tobback van woede stukken uit  zijn salontafel heeft gebeten bij het aanschouwen van de strapatsen van zijn kameraad kind-voorzitter Conner Rousseau.

De infantilisering van de politiek begon overigens bij de socialisten met hun Teletubbie-groepje rond Steve Stevaert, de eerste oppersos die zijn broek niet kon dichthouden, maar dan bij meerderjarige vrouwen. Dat Johan Vande Lanotte dienaangaande altijd buiten schot is gebleven mag overigens een wonder van de passer, de winkelhaak en het schootsvel heten. Ook de oogst bij de CD&V, toch jarenlang hofleverancier van Belgische premiers is bijzonder mager,  al had een nog levende Jean-Luc Dehaene nog wel kans gemaakt door zijn succesvolle besparingsoperaties. Ook hij was niet van kinderlijk volksvermaak gespeend, zoals het kussen van zeehonden voor de camera, en dan heb ik het niet oneerbiedig over zijn eega.

Wim Schamp

Dat infantiele volksvermaak liet ook meteen mooi doorschemeren hoe die politici eigenlijk dachten over wie hun kiezers waren. Wijlen reclamemaker Wim Schamp vertelde me ooit het verhaal van de persoonlijke campagne die hij klaar had liggen voor Jean-Luc Dehaene voor de verkiezingen van 1999, vlak voor de dioxine kippencrisis zou losbarsten. Schamp, waarmee ik toen samenwerkte omdat hij de campagnes deed voor P- Magazine, stond er altijd op dat we pinten gingen drinken aan de toog in volkscafé’s om zo de sfeer onder de mensen te kunnen peilen.

Hij had voor de campagne van Dehaene een plaatje laten inzingen door een Vlaamse schlagerzanger, stijl Luc Steeno, met het onvergetelijke refrein: ‘Jean-Luc Kukelekuuk’ !Hij wilde die lanceren rond karnaval en besloot met het uitbreken van de kippencrisis wijselijk om de 5.000 geperste plaatjes van  de markt te halen. Zo ziet u maar: het kan altijd erger. Maar misschien kunt u, beste lezer, me  helpen in de zoektocht naar een staatsman die het tij zou kunnen keren of tenminste – stijl Felipe Gonzalez – intern weerwerk durft  bieden aan  de puinhopen van Vivaldi. Uw suggesties  graag hieronder bij de reacties