Joël en Gwendolyn

Joël De Ceulaer – een journalist van De Standaard en Knack, maar nu van De Morgen – is boos op Gwendolyn Rutten.

Als u of ik boos worden, dan gaat het bijna altijd om banale kwesties, geld bijvoorbeeld, of bij autobezitters om een parkeerplaats. Bij Joël echter spelen edeler thema’s: hem gaat het altijd om de grote morele vragen van onze tijd.

Nu las ik vrijdagnamiddag op Twitter: ‘Beste Gwendolyn Rutten, geen grammetje mededogen had u met dat kind. Wel, ik ook niet meer met u.’

Dat maakte me nieuwsgierig, want ik vroeg me af of Gwendolyn dat mededogen van Joël ergens voor nodig mocht hebben. Er ging van die Tweet toch een bepaalde dreiging uit, niet met zoveel woorden een fysiek dreigement – politiebescherming leek me onnodig – maar toch een bedreiging. Ik vreesde nu voor Gwendolyn dat er een van die geduchte artikels van Joël zat aan te komen.

En even later las ik het opwarmertje op de site van De Morgen: ‘Bon. Als u geen mededogen hebt met een achtjarig meisje dat dreigt te worden uitgezet naar een land waar ze nog nooit is geweest, dan heb ik ook geen mededogen meer met u. Dan neem ik u niet langer in bescherming voor de flaters die u ooit hebt geslagen terwijl ik u zat te interviewen. Aan mijn discretie komt hier en nu een einde.’

Hier rijst een vraag over journalistieke deontologie, een soort morele kwestie dus, en het antwoord op die vraag wist zelfs Karel van het Reve niet, zoals u hier kunt horen in een berichtje van hem dat hij 1984, via de Wereldomroep, richtte tot de Nederlanders in de Overzeese Rijksdelen.