Juicht, Belgen, juicht!

Wat wil de Vlaming? Allereerst een redelijk pensioen, gevolgd door een betere justitie, en op drie gezondheidszorg voor iedereen. Achteraan bengelt een staatshervorming. Je zag de VRT’ers op het nieuws en in Terzake de meningenratatouille gekookt met 3300 Vlamingen met twinkelende oogjes van plezier toelichten. Oef, de staatshervorming is het minste van ‘s Vlamings zorgen.

Gemakshalve wordt niet de evidente band gelegd tussen de verzuchtingen van de Vlamingen en de politieke ruimte waarin deze kunnen verwezenlijkt worden. Je hoeft geen intelligent boek te schrijven à la Remi Vermeiren (België: De onmogelijke opdracht, uitgeverij Pelckmans) om te beseffen dat het verminderen van de angst voor een kwakkelend pensioen, een slappere justitie, een manke gezondheidszorg, een kaduke onderwijshervorming, een archi-slechte mobiliteit, enzovoort, alles te maken heeft met waar, door wie en met welke timing een beleid gevoerd wordt dat de calamiteiten remt of afwendt.

De weldenkenden mogen tot in der eeuwigheid blijven beweren dat België onder de regering-Di Rupo I, en in hun ogen hopelijk Di Rupo II en Di Rupo III, deze zware uitdagingen zal aanpakken, maar dat is dan in tegenstelling tot het recente verleden (te weinig gesaneerd en te laat), en het verdere verleden (sedert 1970 en zes staatshervormingen is België ondemocratischer, ondoorzichtiger, nadeliger geworden voor de meerderheid, de Vlamingen).

Een enquête en haar resultaten zoals samengebracht door de publieke omroep is maar zinvol als zij afstapt van de zelfvervullende profetie (‘die Vlamingen, een staatshervorming, dat zegt hen toch niks’) en breed op het scherm of op de radio bediscussieerd wordt met ook partijen en deskundigen die niet van bij de start het Grote Belgische Gelijk als brandmerk dragen.

Een van de belangrijke besluiten van The Size of Nations van Alesina en Spolaore (2003, MIT Press) – noch steeds een uniek boek over de economie van politieke scheidingen – is dat een land door de knieën kan gaan door zijn heterogeniteit (absurde veelvormigheid – het tegenovergestelde van homogeniteit, dus redelijke eenklank in de politiek-economische besluitvorming). België, en zijn verdedigers bij VRT en elders, kan deze conclusie blijven ontkennen tot er niks meer kan gecureerd worden aan de opgesomde wensen van de 3300 ondervraagden en hun 5 996 700 Vlaamse landgenoten.

Foto: (c) morgueFile