Vier redenen om je te verheugen over de benoeming van Kavanaugh

Vanuit Europa bekeken mag de heibel rond de benoeming van een opperrechter in de VS dan een surrealistische aanblik geboden hebben, toch is het een niet te onderschatten gebeurtenis met een in strikte zin historische draagwijdte. Ziehier waarom:

Het recht wint het van de straat

Bij elk van de etappes in de benoemingsprocedure van rechter Kavanaugh zijn linkse en extreemlinkse activisten aan het licht getreden en hebben ze gepoogd de grondwettelijke procedures te beïnvloeden, op te houden of zelfs te stoppen. Zo zagen we al bij de eerste parlementaire verhoren van rechter Kavanaugh tientallen activisten aan het schreeuwen gaan, met als bedoeling niet enkel de debatten te onderbreken, maar de procedure zelf. Tijdens de verhoren in de parlementscommissie, naar aanleiding van de beschuldigingen aan het adres van de rechter, drongen er honderden activisten door in de Congresgangen, die tegen de Republikeinse senatoren vaak agressief en dreigend tekeergingen.

De dag zelf van de bevestiging door de Senaat, hoorde men actievoerders in de wandelgangen ‘ter dood’ roepen — letterlijk —op het moment dat de senatoren enkel hun grondwettelijke plicht wilden doen: stemmen. Die optredens passen in de bredere tendens bij Amerikaans links om overal te lande republikeinse militanten en verkozenen verbaal, en zelfs fysiek aan te pakken. Als de antifa’s verzamelen blazen, bijvoorbeeld om een Republikeinse intellectueel het spreken te ontzeggen, dan leveren honderden, soms duizenden, gewelddadige miltanten zich over aan allerlei vernielingen, slagen en verwondingen inbegrepen. Ter rechterzijde is er geen tegenhanger van deze extremistische militie. De benoeming van Kavanaugh heeft het gewonnen van the rule of the mob, het lynchgerecht.

Het vermoeden van onschuld werd geen vermoeden van schuld

Omdat ze de Kavanaugh op grond van zijn staat van dienst niet klein kregen — namelijk zijn carrière als jurist in aanmerking genomen — besloten de Democraten beschuldigingen van seksuele aard tegen hem in te brengen. Wat we zagen was het onwelvoeglijke schouwspel van een vrouw die de rechter kwam beschuldigen, zonder de datum van de feiten te preciseren — niet eens het jaar wist ze met zekerheid — en evenmin kon ze de plek aanwijzen, of hoe ze daar beland was en de plek had verlaten. Alle getuigen van de feiten, die door de aandraagster waren opgeroepen, herinneren zich niets van de feiten of zeggen niets gemerkt te hebben.

Al was er dus niet het minste bewijs voorhanden, toch kwam er een parlementaire commissie bijeen waar de rechter zich te verdedigen had. Meteen kwamen er meer vrouwen op de proppen, met nog smerigere beschuldigingen (groepsverkrachting, minderjarigen drogeren om ze te kunnen verkrachten, en nog meer afschuwelijkheden) die door de aandragers zelf deels werden ingetrokken of werden tegengesproken door getuigen. Rechter Kavanaugh zag zich aldus door de voltallige linkse pers door het slijk gehaald.

Toen hij de beschuldigingen van de eerste aandraagster van zich af kon schudden, eisten de Democraten een bijkomend FBI-onderzoek. Dat werd hen toegezegd en toen de FBI bevestigde dat er niet het geringste materiële bewijs was tegen Kavanaugh, kwamen de Democraten met de uitleg dat twijfel ertoe moest leiden de rechter opzij te schuiven. Dat kwam erop neer dat ze het vermoeden van schuld aannamen. Als zonder enig bewijs het woord van een vrouw — het mag nog zo ver van de werkelijkheid staan als dat van de eerste aandraagster, en door alle feitelijkheden tegengesproken worden —  volstaat om een man te veroordelen, dan is het rijk van de volstrekte willekeur aangebroken. Door niet te wijken hebben de Republikeinen het vermoeden van onschuld in ere hersteld.

Rechts in het offensief

Zeker, van oudsher bezit Amerikaans rechts een kracht waar het de meeste oude, rechtse West-Europese partijen aan ontbreekt. Zo sterk deze laatste cultureel aan links onderworpen zijn, zo sterk wordt de Amerikaanse rechterzijde geïnspireerd door waarden als vrijheid, en door teksten als de Grondwet die haar kenmerken. Maar alles bijeen is Amerikaans rechts er toch geleidelijk aan van doordrongen geraakt dat links het kamp van het goede belichaamt, en dat men het oprukken van hun gedachtegoed misschien wel kan dwarszitten en afremmen, maar niet het waarlijk en geloofwaardig een halt toeroepen.

Met de komst van Trump verandert dit allemaal. Trump is een practicus, geen ideoloog. Maar zijn temperament is zo ongebonden en autonoom als maar kan, en hij beschouwt links als de tegenstander, en ziet geen redenen om zich naar hun waarden en grillen te schikken. De Trump-Republikeinen beschouwen de Democraten zoals dezen altijd al de Republikeinen hebben beschouwd: tegenstanders die men moet bevechten en verslaan. Dit offensieve pragmatisme levert een wedergeboorte van de ideologie op, met een rechterzijde die weer aanknoopt bij haar eigen waarden, met een complete verwerping van het egalitarisme dat in de Verenigde Staten, zoals in Europa het fundament van links uitmaakt.

De terugkeer tot de Grondwet van de VS

De waarde die de grondslag vormt van de Amerikaanse Grondwet is de vrijheid, en niet de materiële gelijkheid, zo dierbaar aan de socialisten van alle landen en alle tijden. Een conservatieve rechter in de Verenigde Staten is een rechter die de Grondwet toepast, terwijl een linkse rechter beoogt de Grondwet te ‘actualiseren’, door ze in egalitaristische zin te interpreteren. Die terugkeer tot de Grondwet is dus een terugkeer naar de vrijheid, en deze zal zich op elk gebied laten voelen voor de Amerikaanse burger.

Decennialang al wordt het Hooggerechtshof door links beheerst, en het heeft het laatste woord bij alle grote maatschappelijke vraagstukken: vrijheid, immigratie, belastingen, arbeidsrecht, abortus, sociale zekerheid, ecologie. Met de benoeming van Renquist in ’86 begon een hercentrering, maar een conservatieve meerderheid zette zich niet door. Sinds 2005 (Roberts) is er nominaal een meer rechtse meerderheid. Hoewel, rechter Stevens wordt meestal beschouwd, door Republikeinen én Democraten, als een “overloper” die zich meestal bij de progressieven aansluit. Kennedy was hoogstens een centrist, getuige zijn bijdragen. De benoeming van Kavanaugh houdt de omverwerping van deze aanmatigende dominantie in. Ze zal diepgaande culturele gevolgen hebben, beslissende gevolgen en effecten die men tot in Europa zal voelen.

vertaling Marc Vanfraechem