‘Climate Justice’
Wat heeft het klimaat met sociale rechtvaardigheid te maken?
Een klimaatmars in Nederland.
foto © Reporters
Klimaatbeleid betekent inkomenverlies voor iedereen. De rijken en de middenklasse betalen in geld. De armsten in levenskwaliteit.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementJan met de pet en Jean-Marc
En dan heeft de slogan nog een voordeel: hij is waar, of, in de taal van de factchecker: hij is grotendeels waar. Ik ga er de landbouw in Afrika niet bij betrekken, want daar ben ik slecht van op de hoogte, maar als ik in eigen land om mij heen kijk, zie ik dat rijken makkelijker een mouw kunnen passen aan elk ongemak. Bij hittegolven neemt Jean-Marc een duik in zijn private zwembad, zet de airco een graadje lager, koopt aangepaste kledij waarmee hij zweetgeur bestrijdt, of trekt er enkele dagen op uit naar een of ander natuurgebied waar de temperatuur juist die hoogte heeft die het leven aangenaam maakt. Het zijn allemaal ingrepen die Jan met de Pet zich niet kan veroorloven.
Tien procent inkomensverlies
Breuk met het verleden
Waarom net niet deelnemen?
Ondertussen ga ik nog altijd niet betogen met bordjes van ‘Climate Justice’. Ik ga ook geen slogans roepen van ‘Doe/ de rijken/ ’t klimaat/ beta-alen.’ En wel hierom. Het is onvermijdelijk dat een klimaatbeleid een deel van ons inkomen zal kosten dat we anders wel hadden gehad. De ongebreidelde opwarming van de aarde zou ook een deel van ons inkomen kosten, misschien zelfs meer. Maar dat betekent niet dat er een nettoverlies aan inkomen moet zijn.
Met een gezond beleid – voor mij is dat een vrijemarktbeleid – kunnen onze inkomens nog altijd stijgen, trager dan ze zouden stijgen zonder de klimaatsores. Maar toch: stijgen. Als die stijging er werkelijk komt, dan geldt de oude regel: dat de armen er méér de vruchten van zullen plukken dan de rijken en de middenklasse. Dat is, als je wil, ook een soort ‘justice’.
* Van Facebook-vriend Ecce Ios kreeg ik volgende mooie citaat toegespeeld: ‘Some newspapers might report a nuclear exchange between the United States and Russia with the headline WORLD ENDS: WOMEN AND MINORITIES HARDEST HIT.’
** Tine Van der Straeten rekent impliciet op die progressieve schaal als ze wil dat àlle klimaatbeleid langs belastingen geregeld wordt. In Het Nieuwsblad van 6 november verwijt ze de Vlaamse regering dat die het klimaatbeleid ‘op de burgers afschuift’. Voor haar moeten die burgers meer milieusubsidies krijgen, alsof die laatste niet evenzeer door de burgers, en vooral door de middenklasse, worden betaald.
*** Dat doet mij denken aan cineast Michael Moore die zich boos maakte omdat de armen in de VS zich tevreden moesten stellen met ‘shitty computers’.
Philippe Clerick (1955) studeerde romanistiek en germanistiek en is leraar Nederlands. Politiek ongebonden na een extreemlinkse jeugd. Hij houdt een Clericks weblog bij van wat hem te binnen valt over Karl Marx, Tussy Marx en Groucho Marx. En al de rest.
De inspectieteams beschikken over een enorme macht om de onderwijsaanpak in de scholen te sturen. Ze hebben die macht vaak ten kwade aangewend.
Mijn reis voert me naar Italië. De wonderbaarlijke Laars; sinds de vroege negentiende eeuw het geestelijk-artistiek verlengde van het Engelse landgoed.
