Lessen uit Singapore van Bart De Wever

Bij haar onafhankelijkheid in 1965 was Singapore — vijf miljoen zielen — een verloren zaak. Het overwegend Chinese Singapore lag voortdurend in conflict met de rest van islamitisch Maleisië. Het had geen infrastructuur, geen water, geen grondstoffen, geen toekomst en was omringd door vijandige moslimstaten. Het Maleisische parlement stemde (126 tegen 0 stemmen) ervoor om Singapore af te stoten. Een generatie later was Singapore een regionale economische grootmacht.

Succesformule

Er valt dus wat te leren van Singapore. Niet dat Vlaanderen hiervoor hoeft onder te doen. Ook Vlaanderen heeft tussen 1960 en 2000 een economisch ‘Singapoortje gedaan’. In 1900 was Vlaanderen (in tegenstelling tot Wallonië) arm. Honger en ziektes waren dagelijkse kost.

Doorbraak / An Clapdorp

Bart De Wever.

In een causerie voor netwerkorganisatie Pro Flandria legde Bart De Wever de link tussen stadsstaat Singapore en Vlaanderen. Wat is de succesformule van Singapore en wat kunnen we ervan leren? De Wever bracht vier sleutelconcepten mee naar huis.

Een sterk leger

Singapore is omringd door moslimlanden. Het heeft vanaf het begin ervoor moeten zorgen dat het militair sterk genoeg stond om mogelijke afgunstige buren de lust te benemen om langs te komen. Tot op heden met groot succes.

Singapore geeft 3.2 procent van zijn bbp uit aan militaire uitgaven. België zit rond één procent. Maar België heeft dan ook het geluk dat we geen agressieve buurlanden hebben en dat de andere NAVO-landen wel bijspringen wanneer het nodig is. Vivaldi heeft na de invasie in Oekraïne schoorvoetend gezegd dat het misschien, eventueel op de lange termijn naar twee procent zou willen toegroeien.

Een sterk natiegevoel

Wie als eens in Singapore geweest is, die merkt aan zowat alles dat de Singaporezen ook Singaporezen zijn en daar ook best trots op zijn. Een gezond natiegevoel houdt een land sterk in tijden van crisis. ‘Met woke nonsens houdt men zich daar niet bezig.’

Veel meer uitleg behoeft dat niet als je voor een groep ondernemers spreekt.

‘Hou de belastingen laag’

De belastingdruk mocht uiteraard niet ontbreken in de vergelijking. België speelt in de wereldklasse voor zilver en goud voor zowat alle soorten belastingen. Met ongeveer 50 procent overheidsbeslag leven we permanent in de top drie. En als we er nu nog eens een goede service bijkregen? ‘België faalt volledig op de kerntaken van justitie en veiligheid.’

Singapore staat met amper vijftien procent overheidsbeslag op plaats 135. In België werken we tot in oktober voor vadertje staat. In Singapore tot in februari.

‘Welfare should be fair‘

Het Singaporees sociale zekerheidsstelsel is een ‘vangnet’-stelsel. Het vangt mensen op in (tijdelijk) penibele omstandigheden, maar ook niet meer dan dat. Singapore heeft een sociaal systeem, vooral rond huissubsidies en werkloosheid, maar dat blijft toch heel erg beperkt. Lee Kuan Yew, de grondlegger van het Singapore was niet té enthousiast over het uitgebreide soaciale bestel in West-Europa: : ‘We kunnen het westerse model niet navolgen, waarin te veel mensen een houding aankweken waar ze schaamteloos beroep doen op de overheid.’

En ook hier kon de N-VA-voorzitter — niet erg verrassend — op veel bijval rekenen in een zaal vol ondernemers en zakenlui. Bart De Wever: ‘Onze sociale zekerheid is gekaapt door belangengroepen, slecht georganiseerd en slecht geleid. De welvaartsstaat ontspoort: na sociale uitgaven en schuldaflossing is er in dit land niets meer over om nog beleid te voeren.’

En dat blijkt: er is nauwelijks geld om de bestaande infrastructuur op peil te houden, laat staan om er nieuwe te bouwen. ‘We zijn niet alleen het zwaarst belaste, we zijn ook het meest investeringsarme land van Europa.’

Hoe optimist blijven?

Niet direct een rooskleurig plaatje. En dan komt daar bovenop nog een hele scheut maatschappelijk pessimisme over de nakende klimaatondergang van de wereld én een dosis woke gedachtengoed: ‘Wij westerlingen zijn gewoon inherent foute mensen met een foute huidskleur, foute geschiedenis én de oorzaak van zowat alle wereldproblemen. Wij staan niet op de schouders van reuzen, maar van slavendrijvers en imperialisten.’

Dan zou een mens nog pessimistisch gaan denken over de toekomst. En als er iets de vooruitgang in de weg staat, dan is het wel pessimisme over de toekomst.

Optimist blijven, dan maar? Daar is eigenlijk alle reden toe. Vlaanderen en Wallonië drijven op zowat alle vlakken verder en verder uit mekaar. De geesten rijpen dat er structureel moet ingegrepen worden.

Eigenlijk kan het wel. De Wever haalt daarbij trots het voorbeeld aan hoe Antwerpen evolueerde van de stad met de meeste schulden tot vandaag een begrotingsoverschot. ‘Dat zouden we met België ook graag doen. Maar iedereen ziet dat het niet kan. Wie het probleem wil opruimen, moet België opruimen. Of zoals Reagan het in 1964 verwoordde: het is ‘time for choosing‘.

Maar hoe los je het op?

Taal naar het hart van Vlaamse ondernemers. De visies in Noord en Zuid zijn té verschillend om te denken dat we er samen nog uit geraken. Een herhaling van Zweeds ligt voor de N-VA in 2024 niet meer op tafel.

Dat dus niet, maar wat dan wel? Hoe vind je partners voor confederalisme? Dan toch maar samenwerking met het Vlaams Belang en met een (mogelijk kleine) meerderheid de onafhankelijkheid uitroepen in het Vlaams parlement? De olifant komt pas bij de laatste publieksvraag toeterend in de kamer.

‘Een meerderheid in het Vlaams parlement zou een interessante uitgangspositie zijn.’ Maar eenzijdige onafhankelijkheid ligt niet op tafel. ‘Catalaanse toestanden brengen ons nog verder van huis en zouden een zegen zijn voor de Belgicisten.’

Misschien moeten we toch nog maar eens gaan kijken hoe Singapore de Maleisiërs zo zot gekregen heeft dat ze de stadsstaat unaniem tot onafhankelijkheid gedwongen hebben.