Turks nationalisme in Vlaanderen ondermijnt integratie

In januari werd Brussels PS-boegbeeld, Emir Kir, uit zijn eigen partij gezet omdat hij glunderend met enkele notabelen uit het Turkse extreemrechtse milieu had geposeerd. Die foto zal hem voor eeuwig blijven achtervolgen. De afgevaardigden van de Turkse ultranationalistische partij MHP op die foto waren burgemeesters die met veel égards werden onthaald in het gemeentehuis van Sint-Joost-ten-Node.

De vuisten van de knokploegen van die MHP, ook wel bekend als de Grijze Wolven, heb ik persoonlijk nog zien neerkomen op het gezicht van een jonge knaap van 17 jaar in Hasselt. Maar deze reeks zal niet over mij gaan. Wel over de vele succesvolle politici van Turkse origine die zelfs niet de moeite doen om hun Turks nationalisme en religieus-conservatieve opvattingen onder stoelen of banken te steken.

In zeven afleveringen zal ik het hebben over de onverschilligheid van de Vlaamse politieke boegbeelden die met een stralende Colgate-glimlach onder het logo van Diyanet poseren tijdens het drinken van een frisse ayran op een zoveelste iftaravond. Bij de ene opportunist zie je de eurotekens in de ogen, bij de ander de stemmenaantallen. Een verplicht nummertje, maar een kostbare investering willen ze herkozen geraken. Want dat is wat een geslepen politicus nu eenmaal doet. Hij denkt aan de toekomst. De democratie heeft ook haar pervers weerzinwekkend kantje.

Vijftig jaar migratie

Emir Kir zet zijn politieke werk tegenwoordig voort als onafhankelijk volksvertegenwoordiger en als burgemeester van Sint-Joost-ten-Node (met een absolute meerderheid). Maar hoe zit het met de rest van de verkozenen van Turkse afkomst? Hoeveel Vlaams-Turkse politici houden de spreidstand tussen België en Turkije vol? Hoeveel van hen kijken de andere kant uit bij een zoveelste constructie of vzw die is opgericht in het kader van integratie maar die feitelijk de integratie tegenwerkt? En zijn er eigenlijk politici die zichzelf oprecht de vraag stellen of integratie nog nodig is bij een gemeenschap die al meer dan vijftig jaar in Vlaanderen verblijft? Zouden de wortels van de Turkse gemeenschap ondertussen niet verstrengeld moeten zijn met die van de Vlaamse? Of is dat de angst van de Turkse gemeenschap: assimilatie?

Turkse jongeren, onze jongeren

Electoraal opportunisme en onverschilligheid hebben ervoor gezorgd dat derde-generatie Turkse jongeren nog altijd problemen ondervinden op de arbeidsmarkt wegens taal- en onderwijsachterstand. Derde-generatie Turkse jongeren in Vlaanderen kennen de Turkse ’studenteneed’ van Atatürk uit het hoofd. Die sluit af met: ‘Wat ben ik blij te mogen zeggen dat ik een Turk ben’. Maar sommigen onder hen kunnen geen twee zinnen correct Nederlands uitspreken, laat staan neerpennen.

Derde-generatie Turkse jongeren gaan werken en dragen bij aan de samenleving. Maar hun bruid of bruidegom gaan ze nog altijd zoeken binnen de eigen gemeenschap. Tweede- en derde-generatie Turken in Vlaanderen kennen alle belangrijke Turkse en islamitische feestdagen. Ze posten zoveel mogelijk gebeden en Turkse vlaggen om toch maar te laten zien dat ze een goede Turk en moslim zijn. Het lijkt haast een competitie. Turkse jongeren die hier geboren zijn, zullen hun zondagse kleren aandoen om hun stem uit te brengen in de Turkse ambassade in België. Ze vinden dat ze een plicht hebben jegens hun vaderland, Turkije. Wanneer er Turkse soldaten sneuvelen in oorlogsgebied, zullen deze jongeren het martelaarschap verheerlijken. Kijk maar naar de rellen in Beringen na de zogenaamde coup in juli 2016 om te zien hoe de Turkse gemeenschap onderling verdeeld en agressief geraakte.

Het fanatisme werd nog meer opgepookt door toenmalig sp.a-schepen Ahmet Koç. Die werd daarvoor uit de partij gezet. In 2008 had ik enkele toppolitici uit socialistische kringen al gewaarschuwd voor Koç. Toen kreeg ik het antwoord dat ik niet zo’n ‘racist’ moest zijn en dat Koç ‘een stemmenkanon’ was. Een beetje zoals men dat nu doet met socialistisch schepen Engin Özdemir in Heusden-Zolder. Links zal nog eerder zijn veilige bubbel verkiezen, dan de feiten durven benoemen uit angst voor nog meer electoraal verlies.

Scheldpartijen en bedreigingen

Derde-generatie Turkse jongeren zullen niet vies zijn van het gebruik van Turkse scheldwoorden en enkele virtuele verkrachtpartijen als een nietsvermoedende Vlaming zich vragen stelt bij het gebruik van de Turkse taal bij een Vlaamse verkiezingscampagne. Zo kreeg ik al verschillende bedreigingen op het internet waarin men riep dat mijn moeder zou verkracht worden. Ik word een bastaardkind genoemd, een kankerhoer, een landverrader en een schande voor de Turken.

Van de Turken die door links worden doodgeknuffeld zal je nooit een veroordelend woord tegen die jongeren horen. Integendeel, ze zullen stilzwijgend de virtuele lynchpartij goedkeuren. En intussen zullen ze verdergaan met hun charmeoffensief om de linkse elite een rad voor de ogen te draaien. En ondertussen gaan ze lekker keuvelen met Tunahan Kuzu van de Nederlandse partij DENK. Die bracht enkele jaren geleden een blitzbezoek aan Vlaanderen. Die beelden zijn trouwens zeer gemakkelijk terug te vinden op sociale media. Tunahan Kuzu is zo’n product van de Nederlandse linkse naïviteit. Hij zal eerder zijn Turks-Nederlandse collega’s verklikken bij de Turkse propagandamedia van Erdoğan omdat zij zich wel uitspreken over de Armeense genocide dan zelf uit de gratie te geraken bij de mislukte dictator.

De traditionele partijen

En dan heb ik het nog niet eens over de Vlaamse lokale en nationale politici die liever op zoek gaan naar eurocentjes op de grond dan de confrontatie aan te gaan met de harde realiteit. De bruggen die de schimmige, subsidieslurpende Turkse vzw’s jaren geleden zouden bouwen om de verschillende gemeenschappen samen te brengen zijn vandaag nog niet eens in opbouw.

Er zijn geen inspanningen voor een inclusieve samenleving, eerder inspanningen voor een exclusieve samenleving. Een voorbeeld daarvan is de resolutie die de partij Groen recent nog heeft ingediend om de thuistaal in onderwijs te promoten. Zo had ik enkele vragen gesteld bij een schooluitstap naar de mijngemeente Heusden-Zolder. Kinderen mochten zich een hele dag onderdompelen in de Turkse cultuur. Een moskeebezoek was er maar een klein onderdeeltje van. Wat bleek nu? De schooluitstap had niks te maken met de Turkse cultuur, maar werd georganiseerd door Diyanet.

Eigen principes uit het oog verloren

Zolang we als samenleving geen vragen stellen en plat electoraal opportunisme laten betijen, zullen de eilandjes in Vlaanderen nog groter worden. De rede is ver zoek en de verdeeldheid is een realiteit. Links wijst rechts met de vinger. Mensen zoals ik, die het Turkse nationalisme en het militante islamisme van mijlenver zien aankomen, worden weggehoond. We worden zelfs beschuldigd van electorale prostitutie en drammerig gedrag. De polarisering dreigt uit te monden in het groter worden van extreemrechtse partijen die slapend rijk worden. Op die manier krijgt de lange arm van Erdogan een vastere grip in Vlaanderen. De Vlaamse en Turkse wortels zullen bewust gescheiden worden gehouden.

Filosofe Tinneke Beeckman schreef het ook al in een opiniestuk in De Standaard: ‘Wanneer linkse partijen ervan uitgaan dat ze kunnen rekenen op stemmen van kiezers met een dubbele nationaliteit wier hart heel erg rechts klopt, die in hun oorspronkelijke land van herkomst antidemocraten steunen, dreigen ze op termijn veel te verliezen. Hun ziel eerst, vervolgens hun achterban.’

Ik deel haar mening: door electoraal opportunisme zijn de linkse partijen hun eigen identiteit en principes uit het oog verloren. Dat heet assimilatie. Een begrip dat de Turkse gemeenschap juist hekelt, maar wel verwacht van de autochtone meerderheidsgroep.

De vijfde colonne

Na de beslissing van de PS om Emir Kir uit de partij te zetten, trok ik op onderzoek uit. Welke politici van Turkse oorsprong flirten nog met antidemocratische waarden in Turkije, zoals nationalisme en islamisme? Waarom zijn het vooral mandatarissen van Groen en sp.a die de kroon spannen in de competitie om Erdoğan te behagen? De vijfde colonne is een feit. Omdat het geen unieke gevallen zijn, zo blijkt, schreef ik de resultaten van mijn onderzoek uit in zeven delen.

Verschillende politici van Turkse oorsprong dwepen met het Turks nationalisme. Verschillende gemeenteraadsleden en schepenen passeren de revue. Telkens stelde ik mij de vraag hoe de Vlaamse partijen zo lichtzinnig zijn kunnen omspringen met de screening van hun kandidaten van Turkse origine. Of was het een bewuste strategie? Zal een voorzitter het lef hebben om te reageren na deze reeks? Hoe lang zullen ze hun Turkse mandatarissen nog in bescherming nemen?

Professor Dirk Rochtus bezorgde al de nodige objectieve en begeleidende achtergrond over de verschillende politieke en religieuze stromingen waar ik vaak naar verwijs en die vanuit Turkije naar Vlaanderen zijn overgewaaid.

Realiteit Turkse gemeenschap

Deze reeks zal de realiteit van de samenleving weergeven: de Turkse gemeenschap blinkt uit in alle niveaus van de samenleving (onderwijs, arbeidsmarkt, ondernemerschap…), maar faalt in de werkelijke integratie. De harten van de derde generatie Vlaamse Turken kloppen nog altijd sneller bij het horen van nationalistische praat van de politieke leiders in Turkije. Is dat uit solidariteit voor de ouders, groepsdynamiek of uit oprechte, sterke gevoelens voor Turkije? Wat het antwoord ook moge zijn, ik zal mij in Vlaanderen nooit vertegenwoordigd voelen door een politieke mandataris met openlijke sympathieën voor Erdoğan of de Grijze Wolven.

Laten we nu eindelijk de feiten benoemen. Laten we nu eindelijk werken aan een diverse samenleving in een transparant klimaat. Zonder buitenlandse invloeden, zonder schimmige verenigingen met een politiek religieuze agenda. Maar wel met een gezond idealisme om te werken aan de generaties van morgen.

Lees de eerste case-study, over ‘De kameleon van Houthalen-Helchteren‘.

Lees ook de achtergrondstukken van Dirk Rochtus: ‘Het Turkse nationalisme als bindmiddel’ en ‘Turkije: De mars van de vromen door de instellingen’