‘Ma, ik wil dood!’

Het idee dat iemand echt niet meer wil leven en er daarom een eind aan wil maken, gaat er bij de meeste lichamelijk en psychisch gezonde mensen niet in. ‘Laf’ of ‘Dat doe je niet vanwege de achterblijvers’ zijn zo’n beetje de meest gehoorde reacties daarop. Het overgrote deel van de mensen die zelfmoord plegen zijn depressief of hebben een andere psychische aandoening. Maar tot mijn grote verbijstering blijken er ook mensen te zijn die blij zijn tussen hun oren maar desondanks niet verder willen of beter gezegd niet verder kunnen leven.

Afscheidsbrief

Als het mij zelf niet overkomen was had ik het nooit durven laat staan willen geloven. Het eerste wat de Vitamine B12-specialist die tegenover mij zat zei was: ‘De meesten springen in jouw geval voor de trein!’ ‘Beste man, dat had ik ook bijna gedaan’, antwoordde ik. Hoe heeft het in hemelsnaam zo ver kunnen komen als ik zeg dat ik een volkomen blij mens ben tussen mijn oren? Dat klopt niet, kan niet, bestaat niet, is onmogelijk, grote onzin! Maar helaas is het heus echt waar!

Ergens in september 2015 had ik stilletjes mijn afscheidsbriefje geschreven toen ik tweede weekend van oktober 2015 bij mijn jongste zus op tv een uitzending zag over de ziekte van Lyme. Ik herkende veel van de symptomen, maar het gekke was dat ik nog nooit door een teek was gebeten. Maar ja, dat kan ook ongemerkt zijn gebeurd dus eenmaal thuis besloot ik al mijn sympstomen op te schrijven. Het was een veel langer lijstje dan ik gedacht had en juist daar zit ‘m nou net de kneep. Doordat je nooit alle symptomen tegelijk hebt maar het letterlijk een komen en gaan is van hele lichte tot wat zwaardere kwaaltjes sta je er niet bij stil totdat je al die kwaaltjes opschrijft. Even een opsomming van alle symptomen:

– Haspelen

– Derealisatie

– Korte lontjesgevoel

– Pijn in mijn kaakspieren

– Pijn in mijn kniegewrichten

– Wazig zien zowel ver als dichtbij

– Dood gevoel in mijn rechterhand

– Geuren ruiken die er helemaal niet zijn

– Het gevoel hebben op kussentjes te lopen

– Tijdens het eten regelmatig op mijn wang bijten

– Niet voorover kunnen buigen door de pijn in mijn buik

– Gloeiend heet gevoel in mijn buik tijdens het zwemmen

– Plotseling niet op mijn linker- of rechtervoet kunnen staan

– Tijdens het eten iets te vaak hard op mijn tong bijten tot heftig bloedend toe

– Een dood gevoel in mijn gezicht (gelukkig slechts één keer)

– Plotseling optredend ernstig geheugenverlies (gelukkig slechts één keer)

– Het gevoel dat mijn lichaam letterlijk op ontploffen stond (ik noem dat het Fukushima-gevoel)

– Van top tot teen onder stroom staan na een duik in een koud zwembad/meer

– Etc.

Voor mij was het duidelijk of ik had de ziekte van Lyme of een Vitamine B12-deficiëntie, want die kwam ook tevoorschijn na wat googelen op al deze symptomen. De maandag na het bewuste weekend van de tv-uitzending heb ik de huisarts gebeld voor een afspraak.

Te weinig Vitamine B12

Ik liep al ruim tien maanden bij mijn nieuwe huisarts (nummer drie na nummer twee = vakantie invalkracht en nummer één =vervanger op dezelfde huisartsenpraktijk) vanwege steeds maar weer uitval op mijn werk. Er waren zeer ernstige medische fouten (=calamiteiten) gemaakt en mijn directeuren hadden fraude gepleegd voor een half miljoen euro en ik was de enige die daar wat van durfde te zeggen, de rest van het personeel hield zijn mond. Tja, eigen hachje hè. Zo gaan die dingen nou eenmaal. Ik heb uiteindelijk zelfs onder mijn eigen naam een melding van een medische calamiteit gedaan bij de Inspectie voor de Gezondheidszorg en was daardoor dus een zogeheten klokkenluider geworden. De stress die dat met zich meebracht was onvoorstelbaar heftig en ik gaf dit dan ook de schuld van al mijn klachten. Ondertussen had ik al drie huisartsen, twee arbo-artsen en twee specialisten gezien en tegen allemaal had ik gezegd: ‘Ik ben blij tussen mijn oren maar mijn lichaam doet raar!’ Afijn, ik kwam die maandagmiddag bij mijn huisarts en vertelde dat ik dacht dat ik wist wat ik had. Ze besloot bloed te laten prikken en al mijn standaard haematologische bloedwaarden (=Hb/Ht/Ery/Leuco/Trombo/Dif) te laten bepalen inclusief al mijn vitamines en uiteraard antilichamen tegen veroorzaker van de ziekte van Lyme. Toen ik op woendag 19 oktober 2016 te horen kreeg dat alleen de Vitamine B12-concentratie in mijn bloed veel te laag was, viel het kwartje bij mij.

Een tweede keer mijn leven gered

Ik ben meteen dezelfde week nog begonnen met Vitamine B12-injecties, eerst tweemaal per week volgens de huisartsenrichtlijn en na vijf weken afbouwen naar 1 maal per maand. Dat was fout. Na een zoektocht op het internet was ik op de website van het ‘B12 Institute’ op het Erasmus MC in Rotterdam terecht gekomen en daar stond precies het tegenovergestelde beschreven van hoe huisartsen met Vitamine B12-deficiëntie omgaan. Na vijf weken lang twee injecties overschakelen naar één injectie per maand was wel zo’n beetje het allerdomste wat ik maar kon doen. Dan zouden al mijn klachten geheid terugkomen en liep ik zelfs de kans dat de symptomen blijvend zouden zijn en nooit meer zouden verdwijnen. Ik liep dan zelfs de kans om in een rolstoel te belanden of nog erger dood te gaan. Vitamine B12 is een essentiële vitamine voor het zenuwstelsel en een ernstig tekort kan dan ook blijvende schade aan het zenuwstelsel veroorzaken. Ik denk dat ik wel mag zeggen dat nadat ik mijn eigen leven had gered deze website dat eigenlijk nog een keer heeft gedaan met de uitstekende informatie die er opstaat. Toen ik mijn huisarts confronteerde met het feit dat ik zelfmoord had willen plegen, heeft ze als enige van alle artsen haar excuses aangeboden. Ze zei dat ze ontzettend was geschrokken vooral omdat als ik zelfmoord had gepleegd ze nooit had geweten waarom ik dat had gedaan. Verder was ze ook ontzettend blij met mijn bevindingen om door te blijven gaan met tweemaal per week injecteren desnoods twee of drie jaar of zelfs langer. Op dit moment ben ik er ook achter gekomen dat de kamertemperatuur-versie van de Vitamine B12-ampullen minder bijwerkingen geeft dan de koelkast-versie van de Vitamine B12-ampullen.

Waarom dit verhaal?

De reden dat ik dit heftige verhaal heb opgeschreven is omdat ik er in de jaren van mijn Vitamine B12-deficiëntie achter gekomen ben dat veel Vitamine B12-patiënten verkeerd behandeld worden of nog erger helemaal niet weten dat ze een Vitamine B12-deficiëntie hebben en zelfmoord plegen hun familie en vrienden totaal ontredderd achterlatend. Als ik niet tegen mijn moeder had gezegd ‘Ma, ik wil dood!’ en haar vervolgens heb uitgelegd dat mijn lichaam zo raar deed dan had helemaal niemand geweten wat er aan de hand was geweest als ik zelfmoord had gepleegd. Ik ken genoeg gevallen in mijn omgeving van ogenschijnlijk totaal gelukkige jongens, meisjes, mannen en vrouwen die zelfmoord gepleegd hebben. Niemand begreep waarom, want ze waren tenslotte niet depressief. Maar geloof mij, als je net als ik knettergek wordt van je eigen lichaam en alleen nog maar dood wil, dan doe je dat op een gegeven moment ook. Waarom ik net op tijd was weet ik niet. Ik weet nog goed dat ik op mijn balkon stond en mijn lichaam van binnen zo op hol geslagen was dat ik dat verschrikkelijke gevoel gewoon niet meer wilde voelen. Let wel ik was op dat zelfde moment nog steeds een blij mens tussen mijn oren en die tegenstrijdigheid is werkelijk gekmakend. Waarom heeft niemand van al die vele medische opgeleiden mensen (verpleging/arbo-artsen/huisartsen/medisch specialisten/psycholoog/psychiater) in mijn (directe) omgeving door gehad wat er aan de hand was? Ik vind dat nog steeds een totaal verbijsterende constatering. In de periode tussen mijn oude en huidige baan heb ik nog een tijdje bloed geprikt om wat extra’s bij te verdienen. Ik heb namelijk ooit bloed leren prikken tijdens mijn allereerste stageplaats op een ziekenhuis en ben dat daarna altijd blijven doen. Tijdens dat bloed prikken sprak ik regelmatig mensen die ook een Vit. B12-deficiëntie hadden, maar totaal verkeerd behandeld werden door hun huisarts en dus niet van hun klachten afkwamen. Mijn jongste zus prikt ook nog steeds bloed bij hetzelfde bedrijf en die had een keer een man op de prikstoel die haar vertelde over al zijn vreemde klachten. Hij zei tegen mijn zusje: ‘Ik voel me zo raar maar ik ben een gelukkig mens.’ Mijn zusje zei toen: ‘Je klinkt net als mijn broer, ik zou maar eens Vitamine  B12 laten prikken.’

Vierde leven?

In mijn persoonsomschrijving staan ‘reservetijd en ‘vierde leven’ en diegene die mijn verhalen goed hebben gelezen, waaronder ook dit verhaal, komen maar tot een derde leven. Dat klopt, want naast mijn menselijke torpedovlucht met 180 km/u op minder dan 30 cm langs de vangrail en mijn bijna-zelfmoord had ik eigenlijk na mijn geboorte al moeten overlijden. Er was iets raars met mij aan de hand waarvan ze tot op de dag van vandaag niet weten wat het is geweest. Ik werd twee maanden te vroeg geboren en was knalgeel omdat ik mijn eigen bloed aan het afbreken was (= Hemolytische ziekte van de pasgeborene). Normaal gesproken komt dat omdat de moeder Rh- is en het kind Rh+ waardoor de moeder antistoffen gaat maken tegen het kind. Dit heet Rhesus-antagonisme. Het kan ook nog door een klein aantal andere dingen komen maar die waren het niet net als het Rhesus-antagonisme. Ik had namelijk bloedgroep A+ net als mijn moeder en net als al mijn andere 6 broers en zussen. Gek genoeg was ik de enige van de zeven kinderen die de Hemolytische ziekte van de pasgeborene had. Na mijn geboorte heb ik een wisseltransfusie gekregen en hoopten ze dat mijn lichaam zou stoppen met rode bloedcellen af te breken. Helaas had dit geen effect en heb ik opnieuw een wisseltransfusie gekregen, maar ook die sloeg niet aan want mijn lichaam bleef rode bloedcellen afbreken. De kinderarts heeft toen tegen mijn moeder gezegd dat ze nog een derde wisseltransfusie zouden doen en dan was het erop of eronder oftewel ik zou blijven leven of dood gaan. Ik bleef als een mirakel in leven en sindsdien is elke dag dus een cadeautje voor mij. Dat noem ik leven in reservetijd.

Heeft u nood aan een gesprek over zelfmoord? Dan kan u terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.