In de sporen van Borat

Methadon

Wat heeft methadon met deze motorreis te maken? Gek genoeg alles, hoe vreemd dat ook mag klinken. In 1992 ben ik na vele wekenlange motorreizen door Afrika, Europa en de Sovjet-Unie op de motor gestapt voor een maandenlange solo motorreis naar Singapore via het Midden-Oosten.

Na die schitterende maar mentaal slopende solo-motorreis kwam ik terug in Nederland, waar ik een paar maanden later mijn rug en nog meer botten brak bij een tweezijdig ongeluk buiten mijn schuld. Ik kreeg toen direct na de CT-scan methadon tegen de gekmakende zenuwpijn en daar ga je dus van hallucineren. Tijdens één zo’n hallucinatie zag ik engeltjes vliegen en heb ik mezelf gezworen dat ik voor 99,99 procent zou herstellen en als doel daarvoor had ik gesteld dat ik dan:

A het jaar daarop in april 1993 op de motor naar Kazachstan zou rijden en

B ergens in de toekomst op een dag 3.000 km binnen 24 uur zou rijden.

Aan de grens

Het revalidatieproces verliep voorspoedig maar was zo onvoorstelbaar zwaar dat ik echt niet meer weet hoe ik dat ooit voor elkaar gekregen heb. In april 1993 stond ik inderdaad aan de grens met de Oekraïne op weg naar Kazachstan. De wegen daar waren toen extreem slecht, dus ik ben omgekeerd omdat het weer zo slecht was dat doorrijden totaal gekkenwerk was. Dat ik aan de grens stond was voor mij genoeg: ik had mijn doel bereikt. Ik kon die motorreis altijd nog een keer maken dacht ik bij mezelf. En ik wist niet dat ik bijna 25 jaar later via een omweg in het onderwijs terecht zou komen.

In het onderwijs heb je 12 weken vakantie per jaar waarvan 6 weken zomervakantie. Als motorreiziger ben ik dus letterlijk in de hemel beland. Om engeltjes te zien heb je dus geen methadon nodig, zo blijkt maar weer. Ruim 25 jaar later is dan eindelijk het moment aangebroken om mijn motorreis naar Kazachstan alsnog te maken.

Overigens, in 2005 heb ik voornemen A ook werkelijk uitgevoerd en wel op een BMW K1200S. Ik heb die 3.000 km binnen 24 uur gereden (meer bepaald 23 uur en 23 minuten). Dat is toen de hele wereld over gegaan en is nog steeds te vinden op het internet.

Oude bekenden

Misschien dat er onder Doorbraak-lezers nog motorrijders zijn die mij nog kennen van de maandelijkse pagina ‘Globetrottersnieuws’ die ik in de jaren 90 schreef voor Motoren&Toerisme. Ik was in die tijd voorzitter van de Stichting GTI (=Global Travel Information) die auto- en motorreizigers van allerhande praktische informatie voorzag die nodig was om een lange verre reis buiten Europa te maken. Dat ging onder andere om visum-informatie, informatie over tropische ziekten, technische informatie over bijvoorbeeld een Land Rover en All Road motoren enzovoort.

Visa waren echt een heikel punt. Omdat veel visa maar 3 maanden geldig waren moest je noodgedwongen sommige visa onderweg aanvragen. Maar ja, wat was dan het beste land onderweg om dat te doen? Wat bijvoorbeeld te denken van de onmogelijke eis van Nigeria om het visum in het land van herkomst aan te vragen? Aanvragen in Europa heeft geen zin want het visum is verlopen voor je bij Nigeria aankomt. Of moet dat dan terwijl je op je motor ergens in Afrika rondrijdt? Een lange verre motorreis is echt niet zo eenvoudig als velen denken.

Truken van de foor

De mooiste truc die ik zelf ooit uitgehaald heb, dateert uit 1989. Ik wilde in 1988 naar de Sovjet-Unie en belde daarvoor met een dame van het reisbureau Intourist. Dat bureau regelde alle reizen voor de hele Sovjetunie. Toen ik zei dat ik op de motor ging zei de dame van Intourist dat het niet kon: ‘Dat is verboden!’ Huh? Ik mag dus niet op mijn motor naar de Sovjet-Unie. Een week later belde ik weer. De dame vroeg weer met welk vervoer ik ging. Ik: ‘Eigen transport.’ En aangezien eigen transport voor die dame een auto betekende kreeg ik na betaling netjes mijn voucher. Die ben ik uiteraard op de motor gaan halen.

Daan van der Keur | Doorbraak.be

Daan van der Keur | Doorbraak.be

Daan van der Keur | Doorbraak.be

Daarna ben ik naar de ambassade van de Sovjet-Unie gereden in Den Haag waar ik een man trof die op een exacte kopie van Karpov leek. Ik vulde op het visumaanvraagformulier bij vervoermiddel ‘Own transport’ in. Na een week of twee kreeg ik netjes een visum, reed naar de Pools-Russische grens en werd zonder problemen binnen gelaten. In 1990, vlak voor de val van het IJzeren Gordijn en de Muur ben ik met een Duitse motorvriend op en neer naar de Kaukasus gereden. De zwart-wit foto’s dateren van die totaal bizarre motorreis waarbij we 9.500 km in 17 dagen hebben gereden en in de Sovjet-Unie 6.000 km lang nergens benzine konden krijgen langs de weg. En toch lukte het ons op de meest onmogelijke manieren elke keer weer benzine te bemachtigen.

Even alvast wat benzineprijzen ter vergelijk:

Hongarije: €1,45
Roemenië: €1,34
Oekraïne: €0,92
Rusland: €0,75
Kazachstan: €0,54
Kirgizië: €0,66