In Nederland ontstond een rel rond Forum voor Democratie voorman Thierry Baudet. Uitgerekend rond ‘bevrijdingsdag’, de nationale herdenking van het einde van de tweede wereldoorlog, lanceerde hij een affiche campagne over burgerlijke vrijheden in corona tijden. Het leidde zelfs tot een verder uiteenvallen van de partij. Toch neemt Sid Lukkassen de verdediging op van Baudet. Hij ziet hem net als een visionair die de ophef niet schuwt om ruimte te maken voor een breder debat. Of mag je het op bevrijdingsdag niet hebben over corona en vrijheid?

De moraalmacht uitdagen

Affiches die het einde van de felbevochten vrijheid na WOII koppelen aan de corona maatregelen van 2020. Die veroorzaakten de zoveelste rel rond Thierry Baudet en zijn Forum voor Democratie. ‘Wij staan stil bij alle vrijheden waarvoor onze voorouders vochten, dus óók bij de vrijheden die we in 2020 kwijtraakten’, vindt FvD.

Baudet beantwoordde de kritiek met twee essays op de website van FvD. De kern van zijn betoog is dat zijn ideologische tegenstanders een monopolie hebben op het duiden van de Tweede Wereldoorlog. Zolang de zogenaamde ‘patriotten’ en ‘realisten’ zich daar naar schikken, valt er niets tegen te beginnen. Rechts moeten eigen waarden scheppen en intrinsiek valideren: Baudet spreekt van een ‘coming of age van rechts’:

‘Dus wij moeten “sorry” zeggen. “Afstand” nemen. Het boetekleed aantrekken. Dit is omdat wij het hebben gewaagd de moraalmacht ter discussie te stellen. Het alleenrecht op het aanhalen van de Tweede Wereldoorlog – het ethische ijkpunt van onze tijd. En precies daarom neem ik geen millimeter afstand van deze poster.

Dit conflict, deze ophef gaat over de essentie: wie buigt verliest, gooit de handdoek in de ring – erkent de morele macht van het establishment. Wie echter standhoudt voert de strijd waar het werkelijk om gaat. Het is de emancipatie van onze beweging. Het is de coming of agevan rechts. Niet langer sidderen wij voor de terreur van de mensen die zich de oorlog hebben toegeëigend. Niet langer buigen we voor hun moraal. De les die ík trek uit de periode ‘40-‘45 is niét dat we pro immigratie, pro EU of pro moderne kunst moeten zijn.’

Vergelijkingsangst is onterecht

Tegenstanders eisen dat Forum voor Democratie afstand neemt van de poster. Zijn zij werkelijk boos omdat de Tweede Wereldoorlog gepolitiseerd wordt? Vreemd, want zelf doen ze niets anders – denk maar aan de manier waarop Pim Fortuyn door linkse politici voortdurend werd vergeleken met nazi kampcommandanten en met Hitler zelf. De schrijver Arnon Grunberg vergeleek vorig jaar nog het vergassen van Joden met hoe er in Nederland met Marokkanen wordt omgegaan. Is het an sich  een probleem dat er een vergelijking wordt gemaakt? Een vergelijking is nooit een kopie van de situatie maar altijd een reflectie op overlappende aspecten.

Nee, men is boos omdat FvD zich beroept op herdenkingsdag en de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog. Omdat Forum een rechtse, conservatieve, libertaire partij is. Het gaat  om de moraalmacht. Om dit verder te benadrukken schreef Baudet een tweede essay. Hij stelt:

‘Mensen zijn boos omdat ik controverse niet uit de weg ga en soms zelfs opzoek – dat zien zij als ‘gedoe’ dat ‘niet thuis hoort’ bij een politieke partij. Maar juist door de aanval te kiezen, heb ik ruimte gewonnen voor mijn visies. Neem nu het taboe op ‘nationalisme’. In mijn jeugd was het volstrekt aanvaard dat dit zou leiden tot oorlog. De ‘acceptabele’, ‘salonfähige’ rechtse positie was dat nationalisme inderdaad gevaarlijk is, maar dat er wellicht praktische of temporele belemmeringen zijn voor Europese eenmaking. Wie het frame van ‘enge nationalist’ opgeplakt kreeg was over en uit. En daardoor verdedigde niemand de natiestaat en ging de Europese eenmaking zonder tegenstand door.’

Het taboe trotseren zonder verontschuldigingen

‘Dat taboe heb ik proberen te doorbreken door in De Aanval op de Natiestaat te laten zien dat nationalisme juist kan leiden tot vrede, en imperialisme en eenmaking tot oorlog. De woede en ophef die daarop volgde was enorm. Ik trotseerde het frame van ‘enge nationalist!’en ontmaskerde het achterliggende taboe.’

Zo neemt Thierry Baudet wel meer taboes op de schop. Het klimaat, bijvoorbeeld. En de rolverdeling van het gezinsleven binnen de vierentwintiguurs economie waar eindeloos onthecht daten nu de norm is. Zijn conservatieve bondgenoten willen graag gebruik maken van de ruimte die Baudet probeert te creëren om deze discussies te voeren binnen het politieke domein.  Maar nu verafschuwen ze hem vanwege de ‘ophef’ die hier mee gepaard gaat. Ophef zou stemmen kosten en de partij in gevaar brengen…

Eén van hen is de conservatieve commentator Frits Bosch. Hij stelt: ‘Naar mijn mening dient het standpunt van een politicus voor doorsnee kiezers begrijpelijk te zijn zonder verdere uitgebreide uitleg. ‘Baudet zou ‘te ver voor de troepen uit lopen’ en zijn standpunten zouden niet langer ‘verifieerbaar, begrijpelijk en invoelbaar’ zijn. Bosch beweert dat een politicus voortdurend bezig moet zijn met de praktische dagelijkse beslommeringen van zijn kiezers. Maar als je naar de samenleving kijkt op de lange termijn, dan vind ik dat Baudet gelijk heeft.

Het volk is geconditioneerd

Neem nu het transgender beleid, het klimaatbeleid of het institutionele racisme. Allemaal thema’s die vertrokken bij linkse academici. Vandaag duiken ze dagelijks op als ankerpunten in onze mainstream politiek. Als “de man in de straat” er al een mening over heeft, is dat omdat de progressief ingekleurde instituties hem die hebben aangepraat.

Wie zegt dat een politicus voortdurend bezig moet zijn met de dagelijkse beslommeringen van zijn kiezers, gaat voorbij aan het feit dat die voortdurend gekneed en geconditioneerd worden door de media. Dus wie zich teveel richt op ‘wat het volk bezighoudt’, reproduceert vooral wat de media zeggen en versterkt enkel die spiraal. Denk aan de verlichte uitspraak van de filosoof Descartes: ‘de kans dat een menigte een waarheid ontdekt en doorziet, is oneindig veel kleiner dan de kans dat één zelfstandig denkend individu zo’n waarheid ontdekt en doorziet.’

Gebrek aan vooruitziendheid

Sowieso ontbreekt het democratieën aan grote geopolitieke denkers en aan staatslieden die de tijd vooruitzien. Dat type denkers zit in China wél aan de knoppen. Daarom is China het Westen in geopolitiek opzicht aan het voorbij steken Als je bij zulke strategische vergezichten gaat zitten wachten op de kiezer, wanhopig zoekend naar wat hem aanspreekt, dan raak je het spoor bijster in een ‘brood en spelen’ cultuur.

De burgerlijke conservatieven zijn behoudend, afwachtend, wars van risico en niet gewend om het initiatief te nemen en zélf iets in gang te zetten. En ze zijn al zeker niet uit op een maatschappelijke omwenteling. Thierry Baudet ziet dat anders. Hij ziet dat de rechterflank het initiatief moet nemen. Want als de progressieven het maatschappelijke krachtenveld blijven domineren, raakt de hele Europese burgerlijke cultuur spoedig uitgewist. De traditionele Europese cultuurwaarden vervangen door een bonte lappendenken aan culturele enclaves, een Chinees burgerschap punten systeem en een ‘woke’ cancel cultuur.

Slotsom

Als we een en ander tegen mekaar afwegen, onthouden we dat je het niet aan je tegenstanders kan overlaten om de kaders en de taboes van het debat te bepalen. Want dan conformeer je het aan de minimale ruimte voor debat die je opponent je gunt. Zo zal je nooit het initiatief in handen krijgen. De gangbare mantra’s van het bestel lopen stuk op de harde realiteit, dat kan iedereen zien. En dat kan alleen maar toenemen. Of het nu gaat om multiculturaliteit, de betaalbaarheid van het klimaatbeleid of allerlei fiscale verruimingen. Op alle fronten is het tijd om nieuwe en kritische vragen te stellen.