Russisch diplomaat: ‘Wat zou Frankrijk doen als België het Frans zou verbieden?’

De Belgische media zijn verrassend stil gebleven over een recente verklaring van Sergei Lavrov, het hoofd van de Russische diplomatie, in een interview op TF1: ‘Wat zou Frankrijk doen als België het Frans zou verbieden?’ De kwestie is daarentegen uitvoerig becommentarieerd door Franse waarnemers. Zo weerspiegelt het voor de journalist Pierre Haski van France Inter vooral een tijdsverschil. Lavrov en sommige van de Russische leiders (…) blijven steken in de wereld van gisteren.

In ieder geval getuigt de vraag van Sergei Lavrov van een totaal gebrek aan inzicht in de manier waarop België is geëvolueerd.

Het is juist paradoxaal dat bij de oprichting van het Koninkrijk België – een kunstmatige schepping die het resultaat was van een diplomatieke pennenstreek omdat de grote mogendheden van die tijd, Engeland in het bijzonder, zich wilden beschermen tegen Frankrijk –  de ‘Belgische’ elite, toen Franstalig zowel in het noorden als in het zuiden van het land, Vlaanderen in een staat van culturele en taalkundige bastaardisering heeft gestort.

De enige taal van de Belgen

Men moet maar de brief van Charles Rogier aan Jean Raikem te herlezen om de situatie te begrijpen:

‘De eerste beginselen van een goede administratie zijn gebaseerd op het exclusieve gebruik van één taal en het is duidelijk dat de enige taal van de Belgen het Frans moet zijn. Om dit resultaat te bereiken is het noodzakelijk dat alle civiele en militaire functies aan Walen en Luxemburgers worden toevertrouwd. Op die manier zullen de Vlamingen, tijdelijk beroofd van de voordelen die aan deze banen verbonden zijn, gedwongen worden Frans te leren, en zal het Germaanse element in België geleidelijk vernietigd worden.’

Wat Charles Rogier hier voorstelt is niets minder dan culturele genocide! Het was juist om dat tegen te gaan dat er snel een Vlaamse Beweging ontstond. Aanvankelijk van romantisch-literaire aard, kreeg die uiteindelijk een sociale en politieke dimensie. In tegenstelling tot Wallonië, dat industrieel en welvarend was, had Vlaanderen een landbouwtraditie. Van 1845 tot 1848 leidde een recessie, gekoppeld aan een hongersnood, tot een massale uittocht naar het zuiden van het land.

25 jaar België

De verbittering van de Vlaamse bevolking is te begrijpen bij het lezen van deze publicatie van het Nederlands Kunstverbond te Antwerpen, ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van het Koninkrijk:

‘Vlamingen,
Vijfentwintig jaar lang bent u genegeerd, onderdrukt en vernederd. Vijfentwintig jaar lang, bent u toegewezen, bent u gehoord in een vreemde taal. Vijfentwintig jaar lang hebben jullie Frans geld gehad, een Franse rechtbank, Franse wetgeving, Franse justitie, alles wat kan bijdragen tot jullie uitroeiïng. Vijfentwintig jaar lang heeft de regering, onder de steeds toenemende Franse invloed, alles in het werk gesteld om het enige wat u als Nederlandstaligen nog rest, het vaderland van de ziel, in de kiem te smoren. Vijfentwintig jaar lang bent u vreemdelingen geweest op eigen bodem (…) Vijfentwintig jaar lang is de Waal het bevoorrechte en verwende kind van de regering geweest. De Vlaming daarentegen is verworpen en miskend. De een kan alles krijgen omdat hij alleen maar Frans kent, de ander kan niets krijgen omdat het lot hem een Vlaamse moeder heeft gegeven.’

Kardinaal Mercier

De overgrote meerderheid van de Franstaligen is zich niet bewust van de mate waarin de Vlaamse Beweging heeft moeten strijden voor de eerste taalwetten en ervoor heeft moeten zorgen dat Vlaanderen zijn stem kon laten horen op het politieke toneel. In het begin van de 20e eeuw sprak kardinaal Mercier nog over de eenheid van België, gecementeerd door de Franse taal. Dit alles heeft blijvende sporen nagelaten en bijgedragen tot een diep gevoel van collectieve saamhorigheid in Vlaanderen, dat gelijkenis vertoont met een natie en dat vandaag een reële bedreiging vormt voor het voortbestaan van België.

Wat de vraag van Sergei Lavrov betreft, deze is niet gerechtvaardigd aangezien de Belgische Grondwet, in artikel 4, de zaken in steen heeft vastgelegd:

België omvat vier taalgebieden. (…) De grenzen van de vier taalgebieden kunnen alleen worden gewijzigd bij een wet die wordt aangenomen met een meerderheid van de stemmen in elke taalgroep van elk van de Kamers, op voorwaarde dat de meerderheid van de leden van elke groep aanwezig is en dat het totaal van de positieve stemmen in de twee taalgroepen twee derden van de uitgebrachte stemmen bereikt.