Mijn socialistische opa zou vandaag Vlaams Belanger zijn

Tijdens de vele debatten op scholen en universiteiten die ik tot hiertoe heb gedaan naar aanleiding van de verkiezingen op 25 mei, heb ik wel eens gerefereerd aan mijn grootvader zaliger die destijds in Deurne schepen was voor de Socialistische Partij. Al honend krijg ik dan de reactie dat hij zich nu wel zal omdraaien in zijn graf, met een kleinzoon die opkomt voor het Vlaams Belang. Dat is prima, want dat geeft mij vervolgens de gelegenheid om uit te leggen waarom het tegenovergestelde het geval is: mijn grootvader zou vandaag juist trots zijn op mij, en allicht had hij zich een lidmaatschapskaart van het Vlaams Belang aangeschaft. Dat geldt overigens ook voor mijn (voorheen) als ‘links-progressief’ geboekstaafde vader die zich, hoewel hij zich nooit politiek heeft gelieerd, sinds ruim een decennium heeft afgekeerd van de doorgeslagen mei ’68’ers en hun (klein)kinderen, die de traditionele partijen bevolken.

Geen betere dag dan 1 mei, de Dag van de Arbeid, om dit in de verf te zetten, want tijden veranderen en tijden zijn veranderd: steeds meer zijn ‘links’ en ‘rechts’ begrippen die nog amper iets betekenen in de context van de mondialisering en de tragische triomf van wat de Nederlandse intellectueel Thierry Baudet ‘macrofilie’ heeft genoemd: de liefde voor grootschaligheid, het streven naar steeds grotere structuren en systemen. ‘Links’ en ‘rechts’ worden steeds meer verdrongen door de nieuwe politieke scheidingslijn: ‘nationalistisch’ of ‘patriottisch’ versus ‘internationalistisch’ of ‘mondialistisch’. Fundamentele verschillen tussen de drie traditionele machtspartijen – sp.a, Open Vld en CD&V – zijn er dan ook niet. Allemaal staan ze voor hetzelfde internationalistische, ‘macrofiele’, verwoestende beleid: voor immigratie, voor de diversiteit en de multiculturele samenleving, voor het pamperen van de islam, voor het behoud van België, voor het koste wat het kost in stand houden van de peperdure euro en voor de evolutie naar een Verenigde Staten van Europa.

Dat is ook de reden dat partijen als PVDA+, Groen en N-VA vandaag goed scoren: decennialang wanbeleid van liberalen, socialisten en christendemocraten begint steeds meer zijn tol te eisen. Ondertussen heeft de N-VA daar echter op Vlaams niveau al tien jaar aan meegewerkt. Behalve het feit dat de Vlaamse regering een smurfenregering is – naar Jean-Marie Dedecker – die amper iets heeft te zeggen, was het vormen van een regering met multikul-socialisten en tsjeverige christendemocraten uiteraard gedoemd om een tsjeverige multikul-regering te zijn. Bovendien heeft de N-VA – de nieuwe Volksunie – zélf ook geen gebrek aan tsjeven en multikuladepten in haar rangen, maar daarvoor verwijs ik graag naar ons ‘Zwartboek Vlaamse Regering’. Verder zitten Groen en PVDA+ uiteraard ook in de lift door de steeds groter wordende groep (vooral niet-westerse) allochtone kiezers, een gevolg van het aanhoudende beleid van open grenzen en wilde EU-mondialisering – een cadeau dus van de liberalen, socialisten en christendemocraten.

Maar zowel PvdA als Groen dwalen fundamenteel: beide partijen beweren, ‘in tegenstelling tot de traditionele machtspartijen en de N-VA’, op te komen voor de armen, voor de werklozen, voor de gewone man, voor meer open ruimte en een duurzaam en gezond leefmilieu. Hun internationalistische, ‘macrofiele’ ideologie is in wezen echter dezelfde als die van de partijen waartegen ze zeggen te strijden, en staat haaks op hun terechte bekommernis om het lot van de werknemer en het leefmilieu. Ook de N-VA, die beweert Vlaams-nationalistisch te zijn, is in het internationalistische, macrofiele bedje ziek: de partij houdt mee de peperdure euro in stand, maakt van Europa dus een transferunie à la Belgique – een België in het groot – en ondertekent bovendien elk verdrag dat meer macht geeft aan de EU – bevoegdheden die dus niet naar Vlaanderen gaan.

In een eerder artikel heb ik daarover geschreven:

‘Terwijl Europees N-VA-lijsttrekker Johan Van Overtveldt zich eergisteren samen met Zuhal Demir in Knack terecht zorgen maakte over de oplopende loonkostenhandicap en op de regering-Di Rupo schiet, laat de N-VA – kijk het stemgedrag er maar op na in zowel het Europees als het federaal parlement – Vlaanderen financieel bloeden voor het in stand houden en zelfs versterken van de EU en de euro. De N-VA vecht eigenlijk alleen de PS-veldslag uit, die in het licht van de EU-machtsgreep steeds irrelevanter wordt.’

Het moge duidelijk zijn: CD&V, sp.a, Open Vld, Groen, PVDA+ en N-VA zijn in essentie allen internationalistische, macrofiele partijen die dezelfde eurofiele politiek voorstaan die leidt naar een (federale) Europese superstaat, een EU-eenheidsworst met massa-immigratie, vervreemding en islamisering van onze cultuur en uitholling van onze sociale zekerheid en onze Vlaamse welvaart. Al deze partijen offeren de gewone man, de gewone Vlaming, op het altaar van hun internationalistische, macrofiele utopieën en zetten de felbevochten sociale verworvenheden en de verzorgingsstaat op de helling. Tegenover deze internationalistische, macrofiele partijen staan echter de nationalisten of patriotten die soevereiniteit, vrijheid, democratie en subsidiariteit wél serieus nemen, hun eigenheid willen bewaren, hun nationale soevereiniteit willen herstellen en zich verzetten tegen de massa-immigratie, de vervreemding en islamisering van hun cultuur. Bovenal willen ze absoluut hun verzorgingsstaat behouden. Ze staan voor een ‘soeverein kosmopolitisme’ waarbij ze internationaal samenwerken en openstaan voor mondiale ontwikkelingen, maar zélf het laatste woord houden inzake hun beleid. In Vlaanderen is dat alleen het Vlaams Belang, dat opbokst tegen België én de EU; in Nederland en in Frankrijk willen de Partij voor de Vrijheid en het Front National de verzorgingsstaat absoluut behouden en de gewone man verdedigen tegen de ‘macrofilie’. Wie de partijprogramma’s leest kan niet anders dan het toegeven: dit zijn geen extreemrechtse partijen, dit zijn sociale volkspartijen die het niet pikken dat de EU, de euro en de massa-immigratie – alle drie gaan ze hand in hand – de kostbare verzorgingsstaat en de sociale verworvenheden ondermijnen.

Lokale beleidsvoerders, zoals Daniel Termont (sp.a) in Gent en Liesbeth Homans (N-VA) in Antwerpen, luidden de alarmbel over de komst van Roemenen en Bulgaren naar hun steden, omdat ze terecht vrezen voor de bijkomende druk op de reeds onder druk staande woningmarkt en sociale zekerheid. Het zijn echter hun eigen internationalistische, macro- en eurofiele partijen – sp.a en N-VA – die de grenzen met Roemenië en Bulgarije hebben opengezet. Wat Termont en Homans eigenlijk willen is echter duidelijk, begrijpelijk en logisch: ‘minder Roemenen’ en ‘minder Bulgaren’. Daarvoor kunnen ze echter alleen bij het Vlaams Belang terecht. De tranen die nu bij niet-Vlaams Belang-politici vloeien omdat Agoria en de Confederatie Bouw dinsdag aan de alarmbel trokken inzake sociale dumping, zijn krokodillentranen en ze moesten zich allemaal diep schamen. Agoria en Confederatie Bouw: ‘Door de oneerlijke concurrentie met buitenlandse bedrijven zijn al om en bij de 11 000 jobs gesneuveld in ons land: 8 000 in de bouw, 3 000 in de technologie. Acht op de tien aannemers gaven in een enquête aan dat ze het afgelopen jaar een opdracht verloren zijn aan een buitenlands bedrijf.’

Dit is een typisch, te verwachten en tragisch gevolg van de internationalisering, de open grenzen, de EU-isering, de ‘macrofilie’. Het Vlaams Belang zag dit als enige partij reeds in 1992 aankomen, toen het Verdrag van Maastricht, dat de invoering van de euro stipuleerde en de basis legde van de huidige EU, door de strot van de Europese volkeren werd geramd. Mijn partij stelde dan ook destijds: ‘Europa ja, Maastricht neen’. Vandaag doet het Vlaams Belang consequent voort, met de slagzin ‘Pro Europa, dus tegen deze EU’. De enige échte oplossing tegen het drama van de sociale dumping is dat de EU met haar opengrenzenbeleid wordt ontmanteld en dat we baas worden over onze eigen grenzen. Al de rest, zoals een Tobback die gisteren in Terzake ‘extra aandacht voor TSO en BSO’ (?) als ‘oplossing’ naar voren schoof, zijn pleisters op een houten been. Het is dan ook met die duidelijke en eerlijke boodschap dat het Vlaams Belang vandaag naar goede traditie het Feest van de Arbeid viert, met duizenden leden en sympathisanten in dierenpark Planckendael. Of waarom mijn grootvader zaliger vandaag Vlaams Belanger zou zijn.

De auteur, Sam van Rooy, is bouwkundig ingenieur, publicist, medewerker op het Vlaams Belang-studiecentrum, en medesamensteller van en -auteur in De islam. Kritische essays over een politieke religie en Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU. Op 25 mei zal hij 1ste kandidaat-opvolger zijn op de Europese VB-lijst.

@SamVanRooy1