Morele pornografie: de ‘bestorming’ van het Capitool

Ashli Babbit, de fanatieke Trump-aanhangster die werd doodgeschoten door de politie van het Capitool, was ongewapend, al zien we dat in geen enkele krantenkop terug. Normaal wordt dat bij ieder slachtoffer van politiegeweld in Amerika als eerste vermeld.

De 35-jarige Babbit maakte deel uit van een groepje oproerkraaiers en werd onnodig geraakt: achter haar was al een heel peloton zwaarbewapende militairen gearriveerd. Maar ik vermoed dat de vragen die normaal gesproken bij een dergelijk politieoptreden zouden rijzen, nu achterwege blijven.

Gespuis

De gebeurtenissen in het Capitool hebben iedereen naar de keel gegrepen. Een menigte gespuis dat het symbool van de Amerikaanse democratie binnendrong.

Sommige relschoppers liepen er als clowns bij, maar hun intenties waren allerminst clownesk. Het respecteren van de uitslag van vrije verkiezingen is immers het basiskapitaal van ware democratie. Erkennen dat je verloren hebt: het ’losers consent’. Wat het nog erger maakte, was dat de menigte werd opgehitst door de verliezer: Donald Trump.

Toch was dit geen ‘coup van fascisten’, zoals vooral van liberale kant werd geroepen. Het was niet de coup waar tegenstanders van Trump al veel eerder en met nauwverholen plezier voor hadden gewaarschuwd. Het leger was er niet bij betrokken, bovendien riep Trump zijn aanhang zelf op de vrede te bewaren en naar huis te gaan. Dat deed hij zeker veel te laat, maar een heuse revolutionair laat zich natuurlijk niet zo makkelijk ontmoedigen.

Netjes in de rij

Er waren tientallen gewelddadige raddraaiers — van wie sommige commentatoren zich afvragen of het geen provocateurs waren —, maar het grootste deel van het volk stond netjes in de rij om naar binnen te gaan. Daar zijn nieuwe beelden van opgedoken, waarop je ziet hoe agenten van de beveiliging betogers via een zijdeur het Capitool binnenlieten. Een van hen hoor je tegen zijn collega’s zeggen: ‘Ik ben het hier niet mee eens’, maar daar bleef het bij. Ook de flinke politiemacht die buiten op de achtergrond zichtbaar was, grijpt niet in.

Op de beelden is duidelijk te zien hoe verbaasd de zogenaamde opstandelingen waren dat het allemaal zo makkelijk ging. Ze bleven keurig tussen de gouden paaltjes met rode koorden voor bezoekers, toen ze door de hal van het Capitool liepen.

De paniek binnen en buiten Amerika, alsof de democratie zelf ternauwernood aan de dood was ontsnapt, werd niet alleen door de media maar vooral ook door Democratische politici aangewakkerd. Inclusief de aanstaande president en vicepresident. Zij spraken over ‘opstandelingen’ en een ‘aanval op de republiek’. Biden zei ook dat er veel meer doden zouden zijn gevallen dan de vijf van nu, als dit demonstranten van Black Lives Matter waren geweest.

BLM

Volslagen flauwekul, dat weet iedere Amerikaan. BLM kon het halve land slopen zonder ooit een strobreed in de weg te zijn gelegd, Biden en andere Democraten repten destijds nauwelijks over deze verwoestingen. En als ze er al iets over zeiden was dat meestal vergoelijkend.

De Democraten zetten nu alle zeilen bij om het narratief van een ‘fascistische revolutie’ gemeengoed te maken, gretig geholpen door hysterische media als CNN. De zender die al vier jaar lang 24/7 doende is het ‘oranje gevaar’ in het Witte Huis te bestrijden en vooral te beschimpen. En die genoemde plunderingen en brandstichtingen van BLM als ’mostly peaceful protests’ beschreef in verschillende inmiddels legendarische reportages, met laaiende vlammen en puinhopen op de achtergrond.

Jeremy Corbyn

Ook buitenlandse politici struikelden over elkaar heen in een soort morele pornografie. Zoals de Duitse minister van Buitenlandse Zaken, de socialist Heiko Maas, die de ‘bestorming van het Capitool’ vergeleek met de Rijksdag brand in 1933.

Of neem voormalig Labourleider Jeremy Corbyn, die er triomfantelijk aan herinnerde hoe hij had geweigerd bij een diner aan te zitten waar Trump aanwezig zou zijn. De hashtag ‘Corbyn wist het beter’ is trendend onder zijn nog altijd fanatieke aanhang. Diezelfde Corbyn prikte kennelijk zonder gewetensnood een vorkje met dictator Xi van China, en werkte voor de Iraanse staatsomroep.

Liberale media hebben vier jaar lang op president Trump ingebeukt en hem eindeloos beschuldigd van al het mogelijke. Bijvoorbeeld dat hij in 2016 de verkiezingen gestolen zou hebben, of dat hij de kampen voor migranten uit Mexico had laten bouwen, die in werkelijkheid door Obama waren geplaatst. Dat deden de media gebroederlijk met de Democratische Partij, die zo langzamerhand alleen nog lijkt te bestaan bij de gratie van het oranje gevaar in het Witte Huis.

Populistisch experiment

Er is wat voor te zeggen dat Trump de laatste verkiezingen niet eens zozeer verloor omdat hij zo’n slechte president zou zijn geweest – dat was hij goedbeschouwd niet ondanks al zijn misdragingen. Maar vooral door de rol van de media, en dan met name de grote sociale media.

Dat de Republikeinse Partij nu vleugellam is en de Democraten voor minimaal twee jaar vrij spel hebben gekregen, is wel volledig aan Trump zelf te danken.

Er is afgerekend met het populistisch experiment van vier jaar: de oude politieke garde neemt de macht terug. Het als progressief vermomde programma van een technocratische, elitaire en woke dictatuur dat Barack Obama uitstippelt in zijn autobiografie kan mede dankzij de ‘bestorming van het Capitool’ met dubbele snelheid worden uitgevoerd. De voormalige president zal persoonlijk Amerika en de rest van de wereld naar zijn Promised Land voeren, met zijn voormalige vicepresident Biden als trekpop.

Hongkong

Naast de Democraten zijn ook de dictaturen van deze wereld de grote winnaars van Trumps echec. Uiteraard Iran en Turkije, maar vooral ook China, dat vast een voorsprong nam door notabene afgelopen woensdag — de dag van de bekrachtiging van Bidens verkiezing — de democratie in Hongkong definitief de nek om te draaien. Daar verdwenen de laatste 53 voorstanders van vrije verkiezingen achter de tralies. Zonder Trump heeft president Xi niets te vrezen.

Zuckerberg van Facebook en Twitter-baas Dorsey hebben van afgelopen nacht een nacht van de lange messen gemaakt: Trump en duizenden andere conservatieven werden allemaal tegelijk van de sociale media gegooid. Niet tijdelijk, maar voorgoed. Hoe bestaat het toch dat deze internet-overlords, ongekozen en aan niemand verantwoording schuldig, zoveel politieke macht hebben gekregen?

Alice in Wonderland

Waarom dumpt men een zittende president van de VS, terwijl de ayatollah van Iran op Twitter geen strobreed in de weg wordt gelegd? Net zomin als de Chinese Communistische Partij. Twee landen overigens waarvan de inwoners zelf geen toegang tot Twitter of Facebook hebben… Misschien dat hier op een dag vragen over beantwoord moeten worden, maar onder de aanstaande hegemonie van de Democraten zal dat niet zijn.

De gebeurtenissen van afgelopen woensdag waren niet het logische hoogtepunt van de vier jaar dat Trump president was, zoals sommige commentatoren beweren. Ze luidden het einde van dat tijdperk in: de afgang van de eerste en voorlopig laatste anti-establishment president.

Dat zijn tijd voorbij is, lijkt het volk dat als Alice in Wonderland door de zalen van het Capitool dwaalde, gevoeld te hebben.