N-VA geeft niet om neutraliteit

Onder leiding van MR-politicus Denis Ducarme proberen sommigen in de Kamer een debat van de grond te krijgen over het dragen van religieuze symbolen door parlementsleden. De reactie van N-VA’er Michaël Freilich hierop, gepubliceerd in Le Soir, ligt in lijn met zijn retoriek als hoofdredacteur van Joods Actueel: hij tracht Joodse religieuze symbolen te differentiëren van islamitische. ‘De keppel is een religieus symbool, de hoofddoek een teken van onderdrukking’, zo verklaart hij. Dit ligt in lijn met de nieuwe koers die de N-VA de laatste jaren vaart, waarin de verbloemde façade van ‘neutraliteit’ plaats maakt voor rechtstreekse vijandigheid tegenover moslims.

Geen eufemismen meer

Dit is zeker niet de eerste keer dat de N-VA moslims rechtstreeks aanvalt, zonder gebruik te maken van de gewoonlijke eufemismen. Identitaire retoriek tiert al lange tijd welig in die partij. In een debat op ATV beschreef Bart De Wever bijvoorbeeld een campagne-illustratie van Open Vld-politica Sihame El Kaouakibi waarop een moslima te zien was die lesgaf voor de klas met een zichtbaar degout en afgrijzen. Met amper verhulde afkeer stelde hij vast dat het hier niet zomaar om een hoofddoek ging, maar dat het zelfs een langer model betrof dat de hele borststreek bedekte – zonder meer een schande, dat zal u wel begrijpen.

Ook Francken en de groep zogenaamde ‘Nieuw-Vlaamse feministen’ die zich rond hem heeft verzameld spreken zelden meer over neutraliteit, maar over het ‘bestrijden van een symbool van onderdrukking’. De neutraliteitspositie was trouwens sowieso niet houdbaar zodra de N-VA haar antimoslimmaatregelen uitbreidde buiten de sfeer waar neutraliteit van toepassing is. Waarom zouden leerlingen op school ‘neutraal’ moeten zijn, terwijl ze de overheid niet vertegenwoordigen, of mogen moslima’s geen lichaamsbedekkende badpakken gebruiken in het zwembad?

De retorische switch is in lijn het streven van de N-VA om zoveel mogelijk Vlaams Belang-kiezers te trachten te behouden – een strategie die overigens grandioos is mislukt, zoals we de vorige verkiezingen hebben gemerkt.

Twee maten

Het inzicht dat het hier louter draait rond identitarisme, rond ‘wij’ tegen ‘zij’, rond het terugdringen van de ‘barbaarse buitenlandse invaller’, verklaart op zijn beurt een ander fenomeen: de schijnbaar inconsequente houding tegenover de Joodse gemeenschap. Hoe kan een orthodoxe Jood als Freilich de hoofddoek een teken van onderdrukking noemen, terwijl een aanzienlijk deel van zijn gemeenschap die draagt? De Talmoed zegt dat duidelijk dat getrouwde vrouwen hun haar moeten bedekken (in Nasjiem, Ketubot):

‘En wie wordt beschouwd als een vrouw die de voorschriften van Joodse vrouwen schendt? Een die bijvoorbeeld buiten het huis gaat en haar hoofd, i.e. haar haar, is onbedekt.’

Dit past binnen de Joodse dresscode van tziniut, die verhullende kleren voorschrijft. Zo moeten vrouwen volgens de orthodoxe interpretatie hun ellebogen en knieën bedekken. Vandaar dat gelovige Joodse vrouwen meestal lange, losse kleren dragen, net als gelovige moslima’s.

Hoe kunnen N-VA’ers religieus onderwijs, traditionele moraal en zichtbare godsdienstige tekenen aanvallen, en tegelijk een orthodoxe Jood op hun lijst plaatsen? Waarom weigerde prominente N-VA’ster Assita Kanko in een debatprogramma op Canvas categorisch te antwoorden op mijn vraag of de Joodse hoofddoek eveneens een ‘symbool van onderdrukking’ is, of of verstoting door Joodse ouders fout is?

Simpel: de schijnbare bekommernis om neutraliteit, sociale druk en ‘vrije keuze’ zijn doorzichtige façades om moslims te kunnen aanvallen. Het staat de N-VA toe om te appelleren aan de haat onder de bevolking zonder het stigma van het label ‘extreemrechts‘ te moeten dragen. Enkel de aanwezigheid van een andere traditionele gemeenschap, die ondertussen wel hoort bij ‘ons’, gooit roet in het eten. En daarom zwijgt de N-VA in alle talen over hen.

Argumenten

Het is dus zinloos om de zogenaamde ‘argumenten’ die aangevoerd worden tegen de hoofddoek voor de zoveelste maal netjes te weerleggen, omdat de tegenpartij fundamenteel niet geïntereseerd is in het voeren van een rationele discussie. Ze gebruiken het debat louter als een podium voor propaganda en rekrutering. Pro forma lijst ik hier kort de responsen op het afgezaagde riedeltje van Freilich en zijn N-VA op.

• Het hele concept van ‘teken van onderdrukking’ is totaal betekenisloos. Wanneer wordt iets een teken van onderdrukking? Als het in andere landen misbruikt wordt voor mensenrechtenschendingen? Volgens die logica is de Vlaamse strijdvlag eveneens een teken van onderdrukking, gezien het werd gebruikt door de vrijwilligers aan het Oostfront. Zou de N-VA zich achter dat argument scharen?
• Wordt gelijkheid van man en vrouw in het gedrang gebracht door de hoofddoek? Enkel voor wie denkt dat dit inhoudt dat mannen en vrouwen steeds hetzelfde moeten doen en dragen. In dat geval zit onze westerse beschaving, waarin het aanvaard is dat vrouwen jurken dragen, maar niet mannen, echter met een enorm probleem.
• Maar worden de arme meisjes niet gedwongen om een hoofddoek te dragen? Wel, onder 18 jaar staan kinderen onder de autoriteit van hun ouders. Die beslissen wat hun kinderen eten, drinken, bekijken, lezen, studeren en als hobby beoefenen. Waarom zou er plots een uitzondering moeten zijn voor religie? Religie was toch slechts een idee zoals elk ander was, en mocht dus geen speciale behandeling krijgen?
• Maar is er geen enorme sociale druk binnen moslimfamilies en -gemeenschappen om de hoofddoek te dragen? Dat maakt de keuze toch inherent onvrij? Volgens die opvatting zou er heel wat ‘onvrijheid’ zijn in de samenleving die de staat moest elimineren, te beginnen met de invloedrijke en machtige reclame-industrie die een massaal effect heeft op de beslissingen van mensen. Het is toch verbazingwekkend dat een jonge moslima onderdrukt is, maar een meisje dat tig eetstoornissen heeft moeten trotseren om toch maar in die strakke zomerbikini te passen die al haar vriendinnen op tv hebben gezien of die haar favoriete influencer heeft aanbevolen, volkomen autonoom en vrij handelt.

Maar zoals gezegd zijn dit slechts schijnbaar rationele, onpartijdige façades die de echte agenda van de N-VA moeten camoufleren. Deze onthult zich van zodra men consistentie vraagt met betrekking tot andere traditionele conservatieve religieuze gemeenschappen. En dat is de angstaanjagende realiteit: dat de N-VA een partij is die zich richt op één specifieke gemeenschap in naam van het verdedigen van een segment van de bevolking, de ‘ware natie’, tegen een ‘buitenlands’ en ‘vreemd’ element dat de samenleving heeft ‘geïnfiltreerd’. En dat is een verhaal dat we in de vorige eeuw ook al eens hebben gehoord.