Neoracisme

In De bende van Annemie (1 juni 2016, Radio 1) noemde presentatrice Annemie Peeters het een ‘probleem’ dat de meeste festivalgangers ‘blank’ zijn. Voeg er maar aan toe dat ook in musea, in de bibliotheek, in de opera en op natuurverkenningen de doorgaans blanke autochtonen ‘oververtegenwoordigd’ zijn. De anderen oefenen hun recht uit om zich niet voor onze cultuur en natuur te interesseren. Herinner u hoe het bestuur van het Lake District de geleide wandelingen afschafte omdat praktisch alleen autochtonen kwamen opdagen, en voor hen getroostte het zich die moeite niet.

Omdat ik een fan van Annemie ben, zal ik aannemen dat ze het niet besefte, maar dat was een loepzuiver voorbeeld van racisme. Het herleidt individuen tot vertegenwoordigers van hun ras, en het hecht een bepaalde waardering aan de niets ter zake doende raciale samenstelling van een gebeuren met vrije toegang voor iedereen. Er is wel een verschil met de hoogtijdagen van het onverbloemde racisme: vandaag tooit het onderhavige soort racisme zich met de naam ‘antiracisme’. Die nieuwe vorm van racisme zullen we voorlopig onderscheiden middels de term ‘neoracisme’.

Maar ze deed meer dan voor een nietsvermoedend publiek het probleemkarakter van een raciaal statistisch gegeven onthullen. Ze wou dat probleem van te veel blanken ook ‘opgelost’ zien. Endlösung der Weissenfrage in Europa!

Er zijn zo al genoeg niet-raciale problemen. De islam, bijvoorbeeld, is een kleurloze levensbeschouwing die mensen van elk ras (zeker ook problematische blanken) aansteekt. Hij vormt werkelijk een ‘probleem’ voor wie om levensbeschouwelijke vrijheden en vrouwenrechten geeft. Daarentegen is een onevenredigheid in het ras – tiens, was dat niet ‘vermeend ras’? – van festivalgangers, zowel in de ene als in de andere richting, volstrekt zonder belang. Alleen racisten willen er een probleem van maken.

Ideeën hebben gevolgen. De kanker van het neoracisme, die de maatschappij in verschillende gemeenschappen met een eigen plaats in de hiërarchie van het slachtofferschap en de voorrechten verdeelt, zal ons nog veel schade berokkenen. Zoals antiracisten ons altijd voorgehouden hebben, is de loutere overtuiging dat men mensen kan verdelen in wenselijke en problematische groepen, de beginvoorwaarde voor de daadwerkelijke achterstelling, zelfs tot genocide van één van die groepen. Zelf zou ik het hoofd koel houden, maar antiracisten voorspellen hierbij altijd de ergst mogelijke afloop, en rechtvaardigen zo hun extreme ‘waakzaamheid’ tegen elk ‘racistisch’ idee. Welaan dan, écrasez le néoracisme!

Sorry, lieve Annemie, dat ik in je schalks bedoelde uitstapje in de muziekwereld een uiting van een sinistere en snel veld winnende ideologie herken. Een volgende keer zal ik mijn pijlen op de meesterdenkers van het neoracisme richten. Maar het neoracisme is nu eenmaal niet onschuldig. Het verziekt de atmosfeer met afgunst en rechtvaardigingen voor rassenstrijd. Het legt de kiemen voor een burgeroorlog. Met een variant op Ronald Reagans stelling over de Sovjet-Unie, mogen we zeggen: neoracism is the focus of evil in the postmodern world.

Foto: © Reporters