Thierry Baudets verzoening met de islam
Thierry Baudet
foto © Belga/ANP
Verrassing: de Nederlandse rechtse politicus Thierry Baudet sprak zich recent uit pro islam. Daarbij ziet hij een belangrijk element over het hoofd.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementDe partij Forum voor Democratie van Thierry Baudet wordt doorgaans tot het islamkritisch blok gerekend, samen met haar splinterpartij JA ’21 met Annabel Nanninga en de PVV van Geert Wilders. Maar het Nederlandse online blad Nieuw Rechts meldt dat Baudet dat plaatje nu duidelijk aan het bijspijkeren is: hij verklaart niets tegen de Islam te hebben. Dat is immers óók een religie, en vandaag benadrukt Baudet het belang van religie. Volgens hem kan zij dienen als morele en spirituele gids in een samenleving die almaar meer van God loskomt.’
Tot dusver weinig controverse: er zijn er wel meer die verzuchten dat de ‘Godvormige leemte’ in de huidige cultuur om opvulling schreeuwt. Er zijn de jongste jaren wat opgemerkte bekeringen tot het (blijkbaar terug cool geworden) christendom geweest, ook in Baudets politieke hoek. Zo is het naar de VS uitgeweken islamkritische oud-kamerlid Ayaan Hirsi Ali recent van het atheïsme tot het christendom bekeerd. De rechtse activiste Eva Vlaardingerbroek (ex-FvD) is tot de katholieke Kerk toegetreden.
Politieke berekening
Geen van hun talrijke critici heeft nagelaten op te merken dat die bekeringen blijkbaar niet uit een plots vuur voor Jezus voortkomen maar wel uit politieke berekening, waarin het christendom een identiteitsfactor van de westerse samenleving wordt. Dat veronachtzaamt het feit dat de bekeerlingen sindsdien wel degelijk andere aandachtspunten van hun aangenomen godsdienst tot de hunne gemaakt hebben (Ayaan Hirsi Ali bijvoorbeeld is nu fel tegen abortus).
Maar goed, zij verklaren inderdaad dat de westerse samenleving in de cultuurstrijd tegen zowel woke als de islam nood heeft aan een levensbeschouwelijke ruggengraat, en dat het christendom daarvoor het meest aangewezen is. Proefondervindelijk blijkt de goddeloosheid daarvoor niet te voldoen. De atheïstisch opgevoede historicus Niall Ferguson, inmiddels Hirsi Ali’s echtgenoot, beoordeelt het atheïsme als een slechte basis voor een samenleving, zeker een belegerde als de onze, reden waarom hij nu geregeld zijn vrouw ter kerke vergezelt.
Ook de islam?
Maar is het dan niet een logisch verlengstuk van deze herwaardering van godsdienstigheid om ook de islam als een gunstige invloed te beoordelen, althans beter dan het atheïstisch hedonisme? In podcast CODE49 zegt Baudet zelf: ‘Ik denk dat het onderkennen van een hogere macht ontzettend goed is voor je karakter.’
Psychologisch geeft godsdienstigheid (eender welke) inderdaad meer vertrouwen in het leven, en moreel wapent ze tegen eigengerechtigheid. Geloof in iets groters dan jezelf maant aan tot zelfrelativering, en dat is zeker toe te juichen. Maar, erkent ook Baudet: ‘Natuurlijk zijn er mensen die religie gebruiken om vreselijke dingen te doen, maar in principe denk ik dat religie een kracht is die mensen nobeler maakt. De islam kan dat effect hebben, het christendom kan dat hebben, andere religies kunnen dat effect hebben.’
De FVD-leider beklemtoont dat weerstand tegen massa-immigratie niet gelijkstaat aan een afwijzing van de islam als godsdienst. ‘Ik ben tegen immigratie’, legt hij uit, ‘en ik vind ook dat Nederland best mag zeggen dat we van oudsher een christelijk land zijn en dat we onze christelijke feestdagen willen behouden. Maar ik heb niets tegen moslims.’
Haat en terreur
Het onderscheidt hem alvast van Geert Wilders, voor wie de islam de immigratieproblematiek aanzienlijk gevaarlijker maakt, veel meer dan als hier kleurrijke Tibetanen of Peruanen zouden binnenstromen. Hij beschouwt de islam als een ‘ideologie van haat en terreur’, en heeft er persoonlijk de gevaren van ervaren: hij heeft voortdurend bescherming nodig na talloze doodsbedreigingen.
Wat ten gunste van Baudets standpunt pleit, is dat moslims vaak gemene zaak maken met inheemse conservatieven, zoals tegen de Woke-excessen in het onderwijs. Baudet noemt nog ‘het eren van je ouders, grootouders, familie, het idee van historische continuïteit” als islamitische deugd. De koran hamert er bijvoorbeeld op dat je kinderen niet van hun erfdeel mag beroven, toch een conservatief hoofdbeginsel, en wel één dat nu zeer actueel is.
Integreerbaar?
Volgens Baudet leidt een samenleving zonder godsdienst tot morele en sociale leegte, tot nihilisme en uiteindelijk tot depressie, die zich dan weer vertaalt in een dalend geboortecijfer. Dus: ‘Ik ben eigenlijk heel pro-religieus.’
Maar er is een belangrijk punt dat Baudet over het hoofd ziet: er zijn ook verschillen tussen de godsdiensten. De trouw aan een apart wetssysteem (die niet voor het christendom geldt, want dat moest zich vanaf het begin aan de Lex Romana aanpassen) is een voortdurende bron van conflict tussen de islam en de seculiere wetsorde.
En nog fundamenteler: de islam leert uitdrukkelijk dat de op zich verdedigbare normen tegenover medemoslims (denk aan: “Gij zult niet stelen”) niet noodzakelijk tegenover ongelovigen gelden. Het is de collectieve eigengerechtigheid van een Korangetrouwe moslimgemeenschap tegenover niet-moslims die haar moeilijk integreerbaar maakt. Dat zou een kruisvaarder voor onze beschaving toch niet mogen negeren.
Categorieën |
---|
Koenraad Elst (1959) is orientalist. Hij werkte als politiek journalist bij diverse Vlaamse en Indiase media, van Trends en Punt tot The Pioneer en Pragyata Magazine, als assistant buitenlandbeleid in de Belgische senaat, en als gastprofessor in twee Indiase universiteiten. Zijn eigenlijke roeping vindt men echter in de tientallen onderzoekspapers en een dertigtal boeken, vooral over de belangrijkste hangijzers in de antieke en hedendaagse feiten- en ideeëngeschiedenis van India, en verder over faits divers als de islam.
Uitgeverij Ertsberg en CPG organiseerden een debat over de islam, zonder westers getaboeïseer, met Ahmet Kuru, Dyab Abou Jahjah en Meryem Almaci.
‘Afgrond’ verhaalt de waargebeurde verhouding tussen Venetia Stanley en de veel oudere Britse premier Henry Asquith, die leidde tot een kabinetscrisis.