Het nieuw Vlaams feminisme

Overal waar ik kwam in Turkije kreeg ik dezelfde vraag voorgeschoteld: ‘je bent toch geen feministe?’ Waarop ik daarna veroordelend en minachtend werd genegeerd door de man die mij voordien het hof had gemaakt. Feminist was toen in Turkije een scheldwoord. Ik weet niet hoe men er nu tegenaan kijkt omdat ik al meer dan 10 jaar niet meer naar het Nieuwe Turkije ga. Deels uit vrees, deels om niet meer geconfronteerd te worden met de platitudes van de lokale mannelijke bevolking. Het was telkens slikken want als vrouw kon ik niet veel doen dan mijn wenkbrauwen fronsen wat al voldoende was voor die primaten om mij in het hokje van ‘mondige vrouw ergo feministe’ te duwen. Feminist zijn in Turkije is momenteel nog erger dan behoren tot een minderheid, denk ik. Er is een tijd geweest dat mijn moeder tegen mij zei dat ik niet zo moest opkomen voor mijn mening en dat mensen mij te betweterig zouden vinden. Lees: ik zou nooit kunnen trouwen met een Turk omdat hij en zijn familie mij te assertief zouden vinden. Een Turks huwelijk bestaat namelijk niet uit een koppel maar uit een half dorp in Anatolië.

De ironie van het feminisme.

Samen met mijn moeder had ik al een strijd gevoerd tegen de cultuur- en genderpatronen in onze familie en gemeenschap. Ik had deze strijd al uitvoerig neergepend op de site van Doorbraak. Maar het begrip feminist als scheldwoord liet mij niet los. Ik begon te begrijpen waarom het zo’n negatieve connotatie had gekregen nadat ik de beelden had gezien van de roze mutsenbrigade op de women’s marches in 2017 in de Verenigde Staten en daarna verspreid over de wereld.

Hysterische vrouwen kwamen op straat omdat huidig president Donald Trump seksistische uitspraken had gedaan over vrouwen en het enige wat ik mij afvroeg was: in welk werelddeel bevonden deze krijsende vrouwen zich toen Bill Clinton zijn schandaaltrofeeën binnenhaalde? Waarschijnlijk waren ze naar Oprah aan het kijken die blijkbaar ook een paar schunnige details in Hollywood door de vingers had gezien. Ze was namelijk een goede vriendin van Harvey Weinstein: de reden van het ontstaan en voortbestaan van #metoo. Linda Sarsour was het boegbeeld van die protesten. Op het eerste zicht leek zij een stoere meid uit Brooklyn met een hoofddoek totdat haar masker ook was afgevallen, lang voor de protesten werden gehouden eigenlijk. Ze werd naar voren geschoven als een feministe. De ironiemeter ontplofte toen later bleek dat deze feministe de vagina van Ayaan Hirsi Ali wilde wegnemen. Het was dubbele ironie en terechte leedvermaak voor de echte vijanden van de feministen want de protesten kwamen na de pussy-uitspraak van Trump.

Het klassiek feminisme is dood.

Wat is het feminisme waar ik deel van wil uitmaken dan? Deze zogenaamde feministen, die van selectief verontwaardigd zijn een nationale hobby hebben gemaakt, zijn niet mijn feministen. Ook een oud-feministe zoals Germaine Greer, die nog maar recent beweerde dat verkrachting gewoon slechte seks is, stelt mij teleur in mijn zoektocht naar de feministische waarden in de 21^ste eeuw. Niemand heeft oor naar de vrouwelijke imam en feministe Seyran Ates maar iedereen loopt over elkaar om de iftars in heel Vlaanderen af te schuimen om stemmen te ronselen. Zelfs een liberale partij als Open Vld die zich jaren heeft afgezet tegen elke vorm van religie kan niet snel genoeg zijn met ‘verbindende’ boodschappen de virtuele wereld in te sturen naar iedereen die deelneemt aan de ramadan.

Het gedweep van de meeste zogenaamde feministes over de hoofddoek heeft ervoor gezorgd dat we in het jaar 2018 nog altijd over het al dan niet dragen van dit symbool voor genderapartheid praten en niet over de essentie: waarom moeten vrouwen zich bedekken als de mannen oncontroleerbare, seksuele driften krijgen bij een stukje blote huid? Ik vind het ook wel interessant dat de klassieke feministen de vrouwonvriendelijke hoofddoek zonder schroom kunnen dragen om hun gesluierde sisters te steunen. Imam Seyran Ates begrijpt niet waarom de linkse partijen zolang blind zijn geweest voor deze vorm van onderdrukking en is terecht boos en teleurgesteld.

Het nieuw Vlaams feminisme.

Het is niet mijn feminisme en het zal het ook nooit worden. Maar ik wilde mij niet distantiëren van het feminisme omdat ik geloof dat er nog mensen zijn die zoals mij verlangen naar een hedendaags feminisme. Dat hedendaags feminisme heeft staatssecretaris Theo Francken perfect verwoord in #NieuwVlaamsFeminisme op Twitter. Toen ik de hashtag zag passeren op Twitter samen met de namen van het nieuw Vlaams feminisme was het echt thuiskomen voor mij. Alle vrouwen die worden vermeld onder het nieuw Vlaams feminisme zijn stuk voor stuk ambitieuze vrouwen die met beide voeten in het echte leven staan. Het is een eer om deel te mogen uitmaken van deze groep vrouwen. Wat ons verbindt en wat Theo Francken heel goed heeft opgemerkt is onze strijdlust. Ik zie het in hun ogen en ik kan niet wachten met ze allemaal kennis te maken.

Het verhaal van dokter Sevilay Altintas bijvoorbeeld is een verhaal dat door merg en been gaat en ze weigert om een slachtoffer te zijn. Waarom zou ze ook? Een gerenommeerde kankerspecialiste kan enkel maar met fierheid praten over haar afkomst en haar verwezenlijkingen. In een filmpje waar ze de VlaM-prijs in ontvangst neemt zegt ze het ook: ‘succes komt vanuit het hart’. En dat is wat het nieuw Vlaams feminisme inhoudt: passie en engagement, kansen grijpen, een gezonde dosis zelfvertrouwen, ondernemingszin, fierheid, lef, emancipatie en integratie. We helpen mekaar waar nodig en we verwerpen de slachtoffercultuur die gevoed wordt door de traditionele partijen. Wij zijn een spiegel voor die partijen. De formule voor positieve succesverhalen rond integratie heeft de staatssecretaris mooi uitgekiend. Nu is het aan de kiezer om ons te leren kennen.